Αντιγράφω ανάρτηση του συναδέλφου Γενικού Ιατρού Αργύρη Αργυρίου στο Forum Πρωτοβάθμιας φροντίδας Υγείας:
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον φωτογράφο Γιάννη Δήμου το 1976 σε ένα πανηγύρι στο Βρυσοχώρι Ηπείρου. Η λεζάντα που τη συνοδεύει (που είναι απάντηση τού φωτογράφου στην ερώτηση «ποια είναι η πιο εντυπωσιακή σκηνή που θυμάστε από τα πανηγύρια; Ποια σας έρχεται πρώτη στο μυαλό;»), είναι η εξής:
[…] αυτή η στιγμή. Εδώ είναι ο τρελός του χωριού που είναι μόνος του, εξοστρακισμένος και παρακολουθεί τι κάνουν οι άλλοι. Ήταν συνταρακτικό, γιατί τη στιγμή που τον φωτογράφισα όλο το χωριό γλεντούσε κι αυτός παρακολουθούσε από απόσταση, ολομόναχος. Έχω τραβήξει τέσσερις φωτογραφίες νομίζω, περιμένοντας αυτή την στιγμή. Ήμασταν μόνο αυτός κι εγώ και θυμάμαι ότι έκλαιγα…πηγή: ifocus.gr
Ευτυχώς πάντα υπάρχουν οι τρελοί του χωριού.
Το φόντο πάντα αναλαμβάνει ρόλο αν φύγει ό,τι το σκιάζει.
Εκτός κι αν έχεις την οπτική να δεις πίσω από το φόντο.
Τότε μπροστά σου έχεις μια άλλη εικόνα, αυτή που για πολλούς γίνεται ορατή μόνο με την ακούσια, βίαιη αναστροφή της φαινομένης κανονικότητας.
Η πρόσφατη εθνική τραγωδία ώθησε πολλούς από εμάς να δούμε τα πράγματα – έστω και παροδικά – από μία διαφορετική οπτική.
Το κέρδος μας ας είναι ότι αυτή η διαφορετική οπτική υπάρχει, και ότι δεν είναι φαντασία μας.
Το χρέος μας ας είναι πάντα να διατηρούμε μνήμη αυτής της αναστροφής.
Ας αποκτήσουμε (και) ένα άλλο φακό, πριν το φόντο (πάλι) ξεθωριάσει.
Βασίλης Παπαδόπουλος
Παθολόγος
