Τρίτο Μάτι

Ευστράτιος Γραμμένης: “Συγχαρητήρια σε όλους εμάς που καταφέρνουμε να επιβιώνουμε”

Ξεκινάς να πας στη δουλειά και φτάνοντας στη γειτονιά του σχολείου, 500 μέτρα από το Νοσοκομείο, 500 μέτρα από τον σταθμό του ΕΚΑΒ, 300 μέτρα από τα σχολεία, βλέπεις ένα παιδί ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου στη διάβαση. Το μυαλό σου αρχίζει να δουλεύει υπερωρίες.

Ώρα οκτώ παρά πέντε το πρωί. Οδός Εθελοντή Αιμοδότη, το παιδί ξαπλωμένο στη διάβαση που είναι συνέχεια από το γεφυράκι στο ρέμα.

Μέχρι να στριψω αριστερά και να σταματήσω, δύο κύριοι μεταφέρουν το παιδί στο πεζοδρόμιο και καλούν το ΕΚΑΒ. Ρωτάω αν κάποιο αυτοκίνητο χτύπησε το παιδί. Όχι το παιδί κατέρρευσε μόνο του.

Ένα παιδί δεκατριών ετών.

Τυχερό στην ατυχία του γιατί οι οδηγοί εκείνη τη στιγμή ΔΕΝ έτρεχαν και κατάφεραν να ακινητοποιήσουν εγκαίρως τα οχήματά τους.

Βλέπω το παιδί. Έχει ελαφρούς σπασμούς και βγάζει αφρούς από το στόμα. Παίρνω το τηλέφωνο που μιλούσε ο κύριος με το ΕΚΑΒ και αναφέρω τι βλέπω, ενώ παράλληλα αιτούμαι ασθενοφόρο. Φαντάζομαι το έκανε πριν από εμένα και ο κύριος που είχε το κινητό.

Πιθανή κρίση επιληψίας και λαμβάνω οδηγίες πώς να τοποθετήσουμε το παιδί που δεν έχει επαφή με το περιβάλλον, σε ασφαλή θέση ώστε να μη χτυπήσει. Αιτούμαι επιτακτικά ασθενοφόρο αναφέροντας πως βρισκόμαστε 500 μέτρα από το σταθμό του ΕΚΑΒ.

Η απάντηση του τηλεφωνητή γροθιά στο στομάχι. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ. Είναι ΕΝΑ και βρίσκεται σε άλλο περιστατικό στην άλλη άκρη της πόλης.

Εν τω μεταξύ έχει έρθει η υποδιευθύντρια του σχολείου που κι εκείνη περνούσε τυχαία για να μεταβεί στην εργασία της και είδε και αναγνώρισε το παιδί. Κι ακόμη ένας συνάδελφός εκπαιδευτικός από παρακείμενο σχολείο. Μαζί κι ένας ένστολος υπαξιωματικός της αστυνομίας που πήγαινε το παιδί του στο σχολείο. Ο αστυνομικός καλεί στην υπηρεσία του και ζητάει κι εκείνος ασθενοφόρο από τους συναδέλφους του.

Παράλληλα δεν επιτρέπουμε στα υπόλοιπα παιδιά που περνούν από το σημείο να μείνουν για να μην αγχωθούν από το θέαμα, αλλά και για να έχουμε όλο το χώρο δικό μας για το παιδί.

Εν τω μεταξύ το παιδί έχει συνέλθει, αλλά είναι χαμένο και ζαλισμένο από το σοκ της κρίσης. Του παρέχουν οι περαστικοί λίγο νερό και χαρτί για να συνέλθει. Ελέγχουμε αν έχει χτυπήματα κυρίως στο κεφάλι. Αναφέρει πως δεν πονάει κάπου.

Στο ενδιάμεσο η υποδιευθύντρια καλεί και πάλι το ΕΚΑΒ που ενημερώνει πως θα χρειαστεί ξανά δεκαπέντε με είκοσι λεπτά. Η απόφαση που πήραμε είναι να μη μετακινήσουμε το παιδί από το σημείο, αλλά να περιμένουμε το ΕΚΑΒ. Ρωτάω αν με χρειάζονται και αποχωρώ.

Αργότερα λαμβάνω μήνυμα από τη συνάδελφο πως το παιδί είναι καλά, έγινε επικοινωνία με τους γονείς του που μετέφεραν το παιδί στο σχολείο και από εκεί το παρέλαβαν οι γονείς, γιατί το ΕΚΑΒ καθυστερούσε πολύ.

Όλα αυτά σε διάρκεια πέντε λεπτών. Πέντε λεπτά που πέρασαν σαν πέντε αιώνες και πέντε δευτερόλεπτα ταυτόχρονα. Αυτή είναι η τύχη των ζωων μας σε αυτή την πόλη, που μόλις μία εβδομάδα πριν είχε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες.

Αυτή είναι η τύχη των παιδιών μας, η τύχη των ηλικιωμένων μας.

Σε καμία περίπτωση δεν φταίει το προσωπικό του ΕΚΑΒ. Το αντίθετο.

Ο χειριστής ήταν ευγενικός, ψύχραιμος, καθοδηγητικός και από τη φωνή του καταλάβαινε κανείς πως είχε τη δική του αγωνία για όσα έπρεπε να διαχειριστεί ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ.

Συγχαρητήρια στη διοίκηση του ΕΚΑΒ και του Νοσοκομείου Ξάνθης, που έχουν καταφέρει να διαλύσουν μια τόσο κρίσιμη και βασική για την ασφάλεια όλων μας δομή.

Συγχαρητήρια και στους τοπικούς άρχοντες που έφεραν εις πέρας το τριήμερο των καρναβαλικών εορτασμών. Μα πάνω από όλα συγχαρητήρια σε όλους εμάς που καταφέρνουμε να επιβιώνουμε.

Ευστράτιος Γραμμένης

Καθηγητής πληροφορικής στο 1ο ΕΠΑΛ-Πρότυπο ΕΠΑΛ Ξάνθης

(ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης)

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button