ο Γιώργος με μοναξιά και γενναιότητα Δικτύου Λόγου και Πράξης έπλεε αντίθετα στο ρεύμα, ολιγαρκής, υπερήφανος, και ασκητικός.

Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα,

ένα  πρωινό του 2009 στον χώρο του βιβλιοπωλείου

των Εκδόσεων ΣΠΑΝΙΔΗ

είχα πει μέσα μου ότι δύσκολη η σύνθεση του πορτρέτο του.

Ο Γιώργος που μας έφυγε ξαφνικά

εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου της 4^ης Μαρτίου 2017,

αποτέλεσε μια χαρακτηριστική

και έντονη παρουσία στον χώρο της ποίησης

αλλά  ιδίως της συλλογικής προσπάθειας

του ΔΙΚΤΥΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ,

καθώς ηγήθηκε προσωπικά μαζί με τον Θανάση Μουσόπουλο

για την αλλαγή της εικόνας της εγκατάλειψης

της Πόλης-Αγοράς

στην μετριότητα των ολίγιστων κατά καιρούς

δημοκρατικά εκλεγμένων διαχειριστών.

 

«Εγώ νομίζω ότι η ώρα έρχεται.

Νιώθω ότι πλησιάζει.

 

 Το βλέμμα μου έχει κουραστεί

κοιτώντας την αναπαραγωγή των στρατιωτών.

Δεν ξέρω αν ο πόλεμος μας έχει τελειώσει.

 

 Θαρρώ όμως πως έρχεται η ώρα

οι μήτρες να επιστρέψουν

και μαζί τους ο γόνος,

οι στρατιώτες και επιβήτορες.

 

Δεν ξέρω αν κυματίζει η σημαία .

Δεν ξέρω τίποτα για νίκη ή για ήττα.

Δεν είδα κανένα σημάδι θριάμβου

μα ούτε και καταστροφής.

Δεν είδα άσπρο ή μαύρο περιστέρι.

 

Νιώθω όμως πως η ώρα έρχεται.

Νιώθω ότι πλησιάζει.

Βλέπω την κούραση  μου που κουράστηκε πια..».

 

Η ποίησή του μια πανοπλία,

ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο,

ένας ακτιβισμός Λόγου και Πράξης.

Ταπεινή προσευχή,

κραυγή απόγνωσης,

με την υπόγεια ένταση να σιγοκαίει κάτω από τις λέξεις.

Στις εποχές που αξίες κυρίαρχες

ανακηρύσσονται η δύναμη και το χρήμα,

σε καιρούς όπου και ο τελευταίος θνητός αυτής της Πόλης

εντάσσει στους άμεσους στόχους του την ύψιστη μορφή καλοζωίας,

ο Γιώργος με μοναξιά και γενναιότητα Δικτύου Λόγου και Πράξης

έπλεε αντίθετα στο ρεύμα, ολιγαρκής, υπερήφανος, και ασκητικός.

 

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης