Να τος, να τος ο πρωταθλητής,
το κοινό ζητωκραυγάζει.
Με τις παλάμες ιδρωμένες, με την καρδιά τρεμάμενη,
στην αρένα της μάχης πλησιάζει.
Από σκέψεις παλεύει να αδειάσει,
του άγχους την επίθεση να δαμάσει.
Πρέπει να παλέψει, πρέπει να αντέξει,
για τον εαυτό του που κάθε άλλη χαρά θυσιάζει.
Πόσο βάρος κουβαλάει στην ψυχή του!
Τον αντίπαλο κοιτάζει και προσπαθεί να ψυχολογήσει.
Διότι ο ίδιος δεν είναι εχθρός, αλλά πρέπει να νικηθεί,
με σεβασμό να τον κοιτάξει στα μάτια πρέπει αλλά και να
του αντιπαρατεθεί.
Και αν χάσει αγωνιά
μήπως ο θαυμασμός στων άλλων τα μάτια πια χαθεί.
Αλλά λησμονά πως είναι ήδη νικητής,
αφού παλεύει και αγωνίζεται και δε λιγοψυχεί.
Για το μετάλλιο της νίκης αγωνιά,
τα χέρια και το σώμα έχουν αποκάμει.
Αλλά ξανά σηκώνεται και δε λιγοψυχεί,
μέχρι την τελευταία του στιγμή, μέχρι το σώμα
την ψυχή του έξω να βγάνει.
Μετράει την ώρα να τελειώσει
ο αγώνας και της νίκης η προσμονή.
Είτε χάσει, είτε ηττηθεί λαχταρά να τρέξει
στην αγκαλιά των δικών του να χαθεί.
Πείτε ένα μπράβο στον πρωταθλητή,
είτε κερδίσει, είτε χάσει.
Γιατί προσπάθεια καταβάλλει, ολόκληρος έχει σπάσει,
σώμα, πνεύμα, ψυχή στον αγώνα τα έχει υποβάλλει.
Στέλιος Αρσενίου
