Τρίτο Μάτι

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος μελωδός της θρακικής γης…

Του Θανάση Μουσόπουλου

Είμαι λάτρης της μουσικής από μικρή ηλικία. Στο Γυμνάσιο είχαμε το μάθημα της μουσικής, μαθαίναμε σολφέζ και επιπλέον ήμουν μέλος της χορωδίας του σχολείου, με δάσκαλο τον σημαντικό ξανθιώτη  συνθέτη κλασικής μουσικής Θεόδωρο Μιμίκο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, κυρίως στη φοιτητική μου περίοδο που συμπίπτει με τα χρόνια της δικτατορίας, η μουσική ήταν ένας τρόπος αντίστασης.

  Θέλω να πω ότι στη συνείδησή μου, τότε – το τι τραγουδούσες και το πού τραγουδούσες – αποτελούσαν έναν τρόπο και δρόμο αντίστασης. Προσπαθείς να εκφράσεις και να εκφραστείς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκτιμώ τους ανθρώπους που ασχολούνται με τη μουσική ως τρόπο και δρόμο αντίστασης και έκφρασης. Εννοώ ότι προσέχω ιδιαίτερα όσους άνδρες και όσες γυναίκες προσπαθούν στη ζωή τους να εντάξουν τη μουσική και το τραγούδι, όχι αναγκαστικά επαγγελματικά, αλλά ως συμπλήρωμα της προσωπικότητας και των ονείρων τους ως δημιουργών.

  Η Ξάνθη έχει μακρότατη παράδοση στη δημιουργικότητα – ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Ιδιαίτερα μάλιστα στη μουσική. Παραπέμπω στην εργασία του Ιωάννη Χιώτη «Τα πενήντα χρόνια της μουσικής μου ζωής, 1923-1973», Θρακικά Χρονικάτχ. 32 ( 1976), σ. 42-48.

  Σύλλογοι ποικίλοι και μουσικοί πάμπολλοι έδιναν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην Ξάνθη. Θα έλεγα σε όλους τους τομείς των τεχνών. Στη μουσική ιδιαίτερα υπήρχε μια συνέχεια. Η ιστορία συνεχίζεται ως το παρόν και ως το μέλλον. Προς επίρρωση των λεχθέντων, υπάρχει μια ωραιότατη παροιμία: «Των μπροστινών πατήματα, των πισινών γιοφύρια».

  Όταν ο Δημήτρης Πετρόπουλος στη δεκαετία του 1980 βρίσκεται στην Ξάνθη έχει ήδη προϋπηρεσία στη  μουσική την οποία μελετούσε από δέκα ετών. Οι σπουδές του στην Πολυτεχνική Θεσσαλονίκης και η πολυετής σχετική ενασχόληση στον ιδιωτικό τομέα και στον Δήμο δεν τον απέτρεψαν ούτε τον εμπόδισαν από τη μουσική ενασχόληση.  Αγάπη του παιδιόθεν η κιθάρα. Στην Αλεξανδρούπολη συμμετείχε σε μουσικά σχήματα ξένης μουσικής που έδιναν συναυλίες. Από το 1975 ως φοιτητής στη Θεσσαλονίκη έδωσε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το πρώτο του τραγούδι, που συνέθεσε σε στίχους και μουσική με τίτλο ΠΟΙΟΣ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕ ΠΟΙΟΣ.

  Τον πρωτογνώρισα στη ΦΕΞ ενώ ήμουν πρόεδρος γύρω στο 1980, συγκεκριμένα στο Σπίτι Πολιτισμού, σε ένα δωματιάκι δίπλα στη σκηνή, στο Μουσικό Εργαστήρι. Τότε είχαν δημιουργήσει το συγκρότημα Ορφέας με ελληνικό πρόγραμμα και πολλές παρουσιάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν πήρε μέρος σε πολλά συγκροτήματα με πολλές εμφανίσεις.

  Τον Δημήτρη Πετρόπουλο τον ακούμε και τον βλέπουμε σε πολλές εκδηλώσεις της Ξάνθης, πολιτιστικές, ως μουσικό, ως ηθοποιό, ως παρουσιαστή. Ένας ιδιαίτερος τομέας είναι η μελοποίηση στίχων και δικών του αλλά και άλλων. Έχει γράψει πάνω από 100 τραγούδια. Μελοποίησε, από τους ξανθιώτες, τον Τάσο Συμεωνίδη, τον Γιώργο Κωτούλα και ένα δικό μου ποίημα, το «Πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι», που για μένα – πέρα από τη χαρά της δημιουργίας, είναι ένα αγκάθι πόνου – είναι το τελευταίο τηλεφώνημα του Γιώργο Κωτούλα που μου είπε «πόσο ωραίο είναι το τραγούδι αυτό» – πολύ λίγες ώρες μετά έφυγε…

Στη σημερινή  σύναξη αιτία είναι η πρόσφατη δουλειά του Δημήτρη Πετρόπουλου, ο δίσκος «Στην πόλη με τα χίλια χρώματα». Ο δίσκος μου άρεσε, από μουσική άποψη, με τις  εξαίρετες  φωνές του Νίκου Παλλάδιου, της Έλσας Καριώτη, του Μπάμπη Ιωακειμίδη και του ίδιου του Δημήτρη, που επίσης έγραψε και τη μουσική. Εξαιρετικό το εξώφυλλο του γιου του Κωνσταντίνου Πετρόπουλου.

  Οι Στίχοι είναι της Χρύσας Καραβασίλη, του Δημήτρη Πετρόπουλου και του  Νίκου  Παλλάδιου.

  Θα παρουσιάσω και σχολιάσω τους στίχους του Δημήτρη στα τρία τραγούδια του δίσκου αυτού.

  Το πρώτο τραγούδι είναι το «Αν ήτανε να φύγω».

  Πρόκειται για το πολυτραγουδισμένο θέμα της αγάπης. Με τη δική του οπτική ο Δημήτρης τονίζει όλες τις πλευρές  της αναζήτησης και της πληρότητας.

Αυτή η θλίψη που τα μάτια σου θολώνει /χαμένες μνήμες σημαδέψανε τη ζωή / τα όνειρά σου σκεπασμένα απ’ το χιόνι

ήρθα και φώλιασα στην άδεια σου ψυχή / Άδειο βιβλίο η ζωή σου που τελειώνει / μέσα στο ψέμα ζούσες μ’ όνειρα παλιά

η μοναξιά σου κάθε μέρα σε σκοτώνει / ήρθα να νοιώσεις της αγάπης τη χαρά

  Το δεύτερο τραγούδι «Τραπεζούντα» μας μεταθέτει σε ένα θέμα, που φέτος – με τις εκδηλώσεις των 100 χρόνων της Μικρασιατικής Πληγής του 1922 – αποκτά μια καινούρια δυναμική και δυνατότητα ανάγνωσης.

Στης Τραπεζούντας τα βουνά / στου Όφη τα Λημέρια

σε βρήκα νύχτα να γυρνάς / κοιτάζοντας τ’ αστέρια

ήσουν θυμάμαι μια κοπελιά /όλο χαρές και γέλια

*

Στη Παναγία Σουμελά / θα ‘ ρθω και θα σε κλέψω

κι ένα χορό Πυρρίχιο / για σένα θα χορέψω

Κι όταν τελειώσει ο χορός / Θα τριγυρνάμε σαν παιδιά

Μες στης Κρινήτας τα στενά / Στου Όφη τα λημέρια

*

Της Τραπεζούντας τα βουνά / του Όφη τα Λημέρια

θα τα θυμάμαι με χαρά / σα πρόσφυγας στα ξένα

με μια ελπίδα μοναχά / να’ ρθω ξανά σε σένα.

  Το τρίτο τραγούδι «Μυρτώ» (Ιστορία του Θάνου Μαυροδή) είναι μια λαϊκή μπαλάντα – θα λέγαμε βάλλισμα κατά τον Βιζυηνό:

Με κρουασάν κι ένα καφέ, μες στο μπιστρό του Σαντέ

κάθε πρωί εδώ, σερβίρει η Μυρτώ. / Είναι κορίτσι ζηλευτό, με το ξανθό το φυσικό / και δυο ματάρες μπλε, λίμνες γαλανές

[…] Με τη Μυρτώ μου αγκαλιά, να φτερουγίζει η καρδιά / στου δρόμου τα στενά, μαζί στο πουθενά. / Τέτοια αγάπη αληθινή, δε βρίσκεις πάντα στη ζωή / για αυτό ποτέ μου εγώ, δεν θα την αρνηθώ.

  Ο Δημήτρης μού εμπιστεύθηκε ένα νέο τραγούδι – εκτός δίσκου – με στίχους και μουσική δική του: «Αυτή η αγάπη δεν πεθαίνει» με το αιώνιο θέμα της αγάπης – όμως με μια οπτική περισσότερο σύνθετη:

Θα σ’ αγαπώ, καινούριους στόχους θα ζητώ / αξίες μου παντοτινές για να τηρήσω / Θα σ’ αγαπώ, θα μείνω πάντοτε εδώ / δρόμο να πάρω να χαθώ, δε θα ζητήσω.

*  Χαίρομαι που ο δημιουργός Δημήτρης Πετρόπουλος πέτρα παίρνει και τραγούδι βγάζει, με μουσική και στίχους δικούς του. Της Θρακικής Γης άξιος γόνος.

  Τον ευχαριστώ.   Σας ευχαριστώ.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

   ΞΑΝΘΗ, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 202

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button