Δάσκαλοι αντιμετωπίζουν τα μουσουλμανόπαιδα σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μειονοτική εκπαίδευση στη χώρα μας καθώς και οι επιπτώσεις αυτής στη ζωή των μουσουλμανοπαίδων είναι λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους Έλληνες και κυρίως σε εκείνους που ασχολούνται με τα ζητήματα που αφορούν στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης ή έστω ενδιαφέρονται κάπως περισσότερο γι’ αυτά, αφού τόσο εγώ όσο και άλλοι μουσουλμάνοι της περιοχής έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο θέμα της μειονοτικής εκπαίδευσης και έχουμε επισημάνει τις αλλαγές που πρέπει να είχαν γίνει άμεσα.

 

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η μειονοτική εκπαίδευση στη χώρα μας καθώς και οι επιπτώσεις αυτής στη ζωή των μουσουλμανοπαίδων είναι λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους Έλληνες και κυρίως σε εκείνους που ασχολούνται με τα ζητήματα που αφορούν στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης ή έστω ενδιαφέρονται κάπως περισσότερο γι’ αυτά, αφού τόσο εγώ όσο και άλλοι μουσουλμάνοι της περιοχής έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο θέμα της μειονοτικής εκπαίδευσης και έχουμε επισημάνει τις αλλαγές που πρέπει να είχαν γίνει άμεσα.

 

Επίσης οι περισσότεροι γνωρίζουν και το αίτημα πολλών πομάκων της Θράκης για ίδρυση και λειτουργία ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στους οικισμούς που κατοικούνται από μουσουλμάνους και γενικότερα όλα αυτά είναι γνωστά και δεν υπάρχει λόγος να τα επαναλαμβάνουμε κάθε τρείς και λίγο, αν και στην περίπτωση μας μάλλον εφαρμόζεται στην πράξη η πολύ σοφή παροιμία “στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα”.

Δυστυχώς όχι μόνο τώρα αλλά εδώ και δεκαετίες η ελληνική πολιτεία δείχνει μια αδικαιολόγητη αδιαφορία, είναι σα να μη βλέπει, να μην ακούει, να μην καταλαβαίνει τα προβλήματα που η μειονοτική εκπαίδευση δημιουργεί στους Έλληνες μουσουλμάνους της περιοχής και εξακολουθεί να τη διατηρεί χωρίς μάλιστα την παραμικρή (προς το καλύτερο) αλλαγή με αποτέλεσμα εκατοντάδες παιδιά να καταδικάζονται στην αμάθεια και στην αγραμματοσύνη.

Είναι όμως μόνο η αδιαφορία του κράτους αυτή που φταίει για την κατάντια των μειονοτικών σχολείων;

 Γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει μειονοτικό σχολείο μιας και έχω περάσει από αυτό, σας λέω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο όχι, δεν είναι μόνο η αδιαφορία του κράτους αλλά σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει και η αδιαφορία των ίδιων των δασκάλων, οι οποίοι ενώ καλούνται να μάθουν γράμματα στους μουσουλμάνους μαθητές, τους αντιμετωπίζουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίες και το μειονοτικό σχολείο το βλέπουν κάτι σαν καφενείο, όπου θα πάνε για δυο ώρες, θα πιούν τον καφέ τους και μετά θα φύγουν για το σπίτι τους.

Το πρόβλημα αυτό δυστυχώς δεν παρουσιάστηκε τώρα αλλά είναι διαχρονικό, εδώ και πολλά χρόνια ακούω γονείς μουσουλμανοπαίδων να εκφράζουν παράπονα για τον δάσκαλο του χωριου τους και να ζητάνε με επίσημο μάλιστα τρόπο την αντικατάσταση του από τη διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία ωστόσο δεν ανταποκρίθηκε ποτέ σε κανένα από αυτά τα αιτήματα γονέων της ορεινής κυρίως Ξάνθης.

Κι όμως μιλάμε για δασκάλους, οι οποίοι αντί να κάνουν μάθημα, κάθε Δευτέρα ανέλυαν στα παιδιά τα ματς της Κυριακής ενώ τις υπόλοιπες τέσσερις μέρες της εβδομάδας έμπαιναν στην τάξη, διάβαζαν στα παιδιά ένα ωραίο παραμύθι και μετά τα έβγαζαν έξω για διάλειμμα.

Μιλάμε για δασκάλους οι οποίοι ακόμα και σήμερα, σύμφωνα πάντα με καταγγελίες γονέων, φέρονται ιδιαίτερα άσχημα στα παιδιά των μειονοτικών σχολείων ενώ σε μερικές περιπτώσεις τα προσβάλουν αποκαλώντας τα βλήμα, τούβλο κλπ.

Χαρακτηριστικό της αντίληψης που έχουν ορισμένοι δάσκαλοι για τα μειονοτικά σχολεία είναι τα όσα προ μερικών ετών μου είχε πει ένας αδιόριστος ακόμα δάσκαλος στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος αν και νεαρός σε ηλικία είχε φροντίσει να αποκτήσει από νωρίς τη νοοτροπία που δυστυχώς διέπει ένα μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, ότι δηλαδή το δημόσιο είναι για να πληρώνεσαι χωρίς να δουλεύεις.

Ο εν λόγω δάσκαλος λοιπόν με είχε ρωτήσει πως θα γίνει να διοριστεί σε κανένα από τα μειονοτικά σχολεία και μάλιστα σε χωριό της Ξάνθης και όχι σε κάποιο από αυτά που υπάρχουν μέσα στην πόλη κι όταν του απάντησα πως είναι ανόητο να θέλει να αφήσει την όμορφη Θεσσαλονίκη για να ζήσει σε κάποιο από τα απομακρυσμένα χωριά της Ξάνθης, μου είπε πως η Θεσσαλονίκη είναι πολύ καλή αλλά είναι ακόμα καλύτερο να δουλεύει σε ένα σχολείο όπου θα πηγαίνει για δυο ώρες, θα πίνει τον καφέ του κι ύστερα θα σχολάει.

Το πρόβλημα είναι πως δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση αφού δυστυχώς είναι πολλοί οι δάσκαλοι που βλέπουν κάπως έτσι το μειονοτικό σχολείο, ως το δημόσιο δηλαδή στο οποίο θα πληρώνονται χωρίς να εργάζονται.

Όπως ανέφερα και πριν, τέτοιες συμπεριφορές δασκάλων σε μειονοτικά σχολεία έχουν καταγγελθεί πολλές φορές από κατοίκους – γονείς μουσουλμανοπαίδων της ορεινής Ξάνθης στη διεύθυνση πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά προφανώς οι καταγγελίες αυτές βρίσκονται στην καλύτερη των περιπτώσεων κλειδωμένες σε κάποιο συρτάρι και στη χειρότερη σε κάποιον κάδο απορριμμάτων.

Αυτό ασφαλώς δεν αφορά όλους τους δασκάλους αφού υπάρχουν κι αυτοί που ασκούν σωστά το λειτούργημα τους, αυτοί που μπαίνουν μέσα στην τάξη ενός μειονοτικού σχολείου και κάνουν πραγματικό μάθημα, όπως ακριβώς θα έκαναν αν έμπαιναν και στην τάξη ενός ελληνόφωνου σχολείου, αλλά εδώ ισχύει αυτό που λέμε “είναι να μη σου βγει το όνομα”.

Όλα αυτά πάντως κάνουν επιτακτική την ανάγκη για εφαρμογή ενός σωστού και απόλυτα αξιοκρατικού συστήματος αξιολόγησης στο δημόσιο, με στόχο όχι να προκύψει ένας ικανοποιητικός αριθμός απολύσεων αλλά να απομακρυνθουν όλοι εκείνοι που στο δημόσιο μπήκαν με την εντύπωση πως θα πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν.

Δεν είναι μόνο οι επίορκοι και αυτοί που μπήκαν στο δημόσιο με πλαστά πτυχία, οι οποίοι επιβάλλεται να απολυθούν άμεσα αλλά κι όλοι αυτοί που δεν κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται και φοβάμαι πως τέτοιους μπορεί κανείς να βρει αρκετούς στα μειονοτικά σχολεία της Θράκης.

 

Σ. Καραχότζα