ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΜΑΤΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (ΕΑΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙ;)
Γράφειο ο Παν. Χόχολης, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Διοικητής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. Γενικά

Ο Πρόεδρος ΗΠΑ, Ρούζβελτ, είχε ειπεί στον Τσώρτσιλ ότι «εσκέπτετο να ζητήσει δημόσια να προταθεί, η καταλληλότερη ονομασία, για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο Τσώρτσιλ του έδωσε άμεσα την απάντηση, «Ο πόλεμος που δεν ήταν αναγκαίος».

Στη Διάσκεψη των Βερσαλλιών (1919), οι Σύμμαχοι-νικητές, καταδίκασαν τη Γερμανία, ως τον υπ’ αριθμ. ΕΝΑ αίτιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της επέβαλαν σκληρούς, δυσβάσταχτους όρους.

Η Γερμανία αφοπλισμένη, στρατιωτικά και οργανωτικά, εξαρθρωμένη και λιμοκτονούσα, είχε λυγίσει από τις υπέρογκες πολεμικές αποζημιώσεις και σπαράζεται από εσωτερικές έριδες. Η άβυσσος έχασκε ολάνοικτος και μέσα από την άβυσσο αυτή, σε λίγο καιρό, προχώρησε με μεγάλες δρασκελιές, ένας παράφρων με θηριώδες πνεύμα, που είχε εναποθηκεύσει τα πιο δηλητηριώδη μίση, που είχαν μολύνει, ανθρώπινη καρδιά, ο δεκανεύς ΧΙΤΛΕΡ (Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Ουίστον Τσώρτσιλ).

Ενώ όλο το βάρος τους, μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σύμμαχοι το είχαν ρίξει στη Γερμανία, στην ηττημένη Τουρκία, ακολούθησαν εντελώς διαφορετική πολιτική. Μετά τον αφοπλισμό της Τουρκίας, εξαιρούμενης της περιοχής του Πόντου και Ανατολίας, λόγω της Ρωσικής Επανάστασης, οι Σύμμαχοι αλληλοβλεπόμενοι, ως όρνεα, άρχισαν να διαμοιράζονται αρπακτικά τα γεωστρατηγικά φιλέτα (λιμάνια, στενά) και ενεργειακά κοιτάσματα πετρελαίων,  Μοσούλης και Μέσης Ανατολής, ευρέως (Μεσοποταμίας). Έχοντες, οι Σύμμαχοι αποστρατευτεί, με τη λήξη του πολέμου, αδυνατούν να αντιδράσουν και να αντιμετωπίσουν, τους εξεγειρόμενους Τούρκους αντάρτες (τσέτες). Έπρεπε λοιπόν, να βρουν κάποια χώρα, η οποία θα μπορούσε να εξασφαλίσει την τάξη στην Τουρκία, για να ασχοληθούν αυτοί απερίσπαστοι στη μοιρασιά. Βόλευε εκείνη την περίοδο, τους Συμμάχους, η αποστολή του Ελληνικού Στρατού «προσωρινά», ως εντολοδόχου των, ο οποίος θα είχε αναλάβει το ρόλο του χωροφύλακα μισθοφόρου, «άνευ μισθού», με το διατυμπανιζόμενο γενικό συμμαχικό σύνθημα «No money, No men». Όχι χρήματα, όχι άνδρες.

Την Ελλάδα και τον στρατό της, στη Μικρά Ασία, οι Σύμμαχοι, κατά τρόπο, άτιμο, ύπουλο και δόλιο, τους πρόδωσαν, υπογράφοντες μυστικές και φανερές συμφωνίες με τον Κεμάλ. Το ίδιο έπραξαν και οι Σοβιετικοί. Ενώ ο Ελληνικός Στρατός είχε τη δυνατότητα, άνετα να συντρίψει κάθε ένοπλη ενέργεια των τσετών, οι Σύμμαχοι του απαγόρευαν να επιτεθεί. Όταν σε κάποιες περιπτώσεις του επέτρεπαν να επιτεθεί, τον υποχρέωναν να γυρίσει πίσω στις αρχικές του θέσεις. Πέρασε έτσι, ενάμισης περίπου χρόνος. Ο Κεμάλ είχε το χρόνο, άνετα να συγκροτήσει αξιόμαχο στρατό, με σκληρά μέτρα κατά των αντιδρώντων, να στρατευτούν, υπό τις διαταγές του. Τότε, χωρίς καμία οικονομική, διπλωματική, για στρατιωτική βοήθεια, ούτε συζήτηση, ενεργήσαντες αφρόνως και εκτός των δυνατοτήτων τους, εφελκύστηκαν οι Έλληνες από τον Κεμάλ, σε μεγάλο βάθος, στην τοποθεσία Σαγγαρίου, που κάλυπτε την Άγκυρα. Από την εκστρατεία στον Σαγγάριο (Αύγουστος 1921), η Μικρασιατική ήττα, έχει αρχίσει να ξετυλίγεται.

Όποιος ξεχνάει το παρελθόν, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Η Ελλάδα από τη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν κατάφερε, να κερδίσει, από το πάθημά της, ούτε τον πικρό καρπό της πείρας. Η εφιαλτική επανάληψη του 22, γίνεται το 1974 στην Κύπρο, όπου πάλι επακολούθησαν, οιμωγές, αίμα, βιασμοί, ομαδικοί τάφοι, αρπαγές, λεηλασίες, ιεροσυλίες, εξανδραποδισμοί και τόσα άλλα δεινά. Ο προκρούστης, ο οποίος πετσοκόβει το κορμί του Ελληνισμού, το 1922 ήταν η Αντάτ με τον Λουνς, το 1974 το ΝΑΤΟ με τον Κίσινγκερ.

Ευχόμαστε να μην υπάρξει συνέχεια, οι προκρούστες αναμένουν και καραδοκούν, αντιμετωπίζονται δε, με την πλήρη πολεμική μας ετοιμότητα.

 

2. Πως αρχικά ξεκίνησε ο Ρωσοουκρανικός Πόλεμος

Μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη Συμφωνία της ΓΙΑΛΤΑΣ, όλος ο ελεύθερος κόσμος ήλπιζε, στην επικράτηση μιας διεθνούς, διαρκούς ειρήνης. Δυστυχώς όμως, λόγω των εσκεμμένων παρανοήσεων της Μόσχας, η Δύση αισθάνθηκε την ανάγκη, να δημιουργηθεί ένας συλλογικός φραγμός κατά του σοβιετικού επεκτατισμού και αυτός ήταν το ΝΑΤΟ                           (4 Απριλίου 1949 – Ουάσιγκτον), αποτελούμενο αρχικά από 12 κράτη μέλη, στα οποία προσετέθησαν το 1952 η Ελλάδα και Τουρκία και το 1955 η Δυτική Γερμανία.

Την 14η Μαΐου 1955, η Σοβιετική Ένωση, ως αντίβαρο του ΝΑΤΟ, δημιουργεί το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας». Το 1991, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τα αποδεσμευμένα κράτη, για κατοχύρωση της ασφάλειας τους και αποφυγής του ρωσικού εναγκαλισμού τους, σταδιακά εντάσσονται στο ΝΑΤΟ, αριθμούν δε, 14 κράτη-μέλη. Υπάρχουν όμως και άλλα κράτη, όπως Ουκρανία, Φινλανδία, Σουηδία αλλά και του Καυκάσου, τα οποία ζητούν ένταξή τους, στο ΝΑΤΟ. Η Ρωσία ασφυκτιά, από την άνευ φραγμού επέκταση του ΝΑΤΟ, προς Ανατολάς (Ρωσικά σύνορα), την εξοργίζει, δε ιδιαίτερα η συζητούμενη επέκταση-προσχώρηση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί, η αδηφάγος εξάπλωση του ΝΑΤΟ, προς Ανατολάς, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του, την παγκόσμια ειρήνη, η οποία απειλείται από έναν Γ’ Παγκόσμιο Πυρηνικό Πόλεμο. Αυτό δεν στοιχειοθετεί όμως καμιά άμβλυνση της βαριάς ευθύνης επίθεσης της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας. Έτσι ξεκίνησε και η Γερμανία (Χίτλερ), την επέκταση του Πανγερμανισμού, μετά  τις Βερσαλλίες (1919). Ο Στρατάρχης Φος, είχε ορθώς προφητεύσει, ότι ο «Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, θα συνεχισθεί, ως Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, μετά από μια ανακωχή».

Το ίδιο συμβαίνει σήμερα, με τη Ρωσία (Πούτιν), η οποία μέσα από έναν πανευρωπαϊκό επεκτατισμό της, αναπολεί τα σύνορα της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και ξεκινάει, την 24^η Φεβρουαρίου 2022, με αιφνιδιαστική, απροκάλυπτη, επίθεση κατά της Ουκρανίας και σχεδιαζόμενη, επέκταση της και σε άλλες περιοχές, όπως Υπερδνειστερία, της Μολδαβίας και βλέπουμε.

3. Ρωσοουκρανικός Πόλεμος

Αν θελήσει κάποιος να εντάξει, τον ήδη διεξαγόμενο Ρωσοουκρανικό πόλεμο, σε κάποια κατηγορία, θα τον ενέτασσε, ως έναν «εμφύλιο πόλεμο, μεταξύ σλαβικών φύλων (Ρώσων και Ουκρανών), αλλά και σε έναν μικρό Παγκόσμιο Πόλεμο, με «πυρηνικό περίβλημα» καθόσον:

α) Το 22% του Ουκρανικού λαού, ομιλεί Ρωσικά, συμπεριλαμβανόμενου και του Προέδρου της Ουκρανίας, Ζελένσκι, ο οποίος προέρχεται από ρωσόφωνη περιοχή της Ουκρανίας. Οι διαφορές μεταξύ ρωσικής και ουκρανικής γλώσσας, δεν είναι τόσο πολλές και ένας Ρώσος και ένας Ουκρανός, είναι δυνατό, να συνεννοηθούν.

β) Με τη μη ένοπλη συμμετοχή, άλλης χώρας, κυρίως του ΝΑΤΟ, διότι θα αποτελούσε αφορμή για έναν Γ’ Παγκόσμιο Πυρηνικό Πόλεμο, η Ουκρανία ενισχύεται, από πάρα πολλές χώρες, όχι μόνο του ΝΑΤΟ, αλλά και μακρινές αυτής κείμενες, όπως η Νότια Κορέα και η Αυστραλία, με εξοπλισμό της, με κάθε κατηγορίας όπλων (άρματα μάχης, πυροβόλα, πυραύλους, αντιαρματικά κλπ).

 

4. Σχέδια Επιχειρήσεων Αντιπάλων

α. Ρωσία

Η Ρωσία, η Δεύτερη Παγκόσμια, μετά τις ΗΠΑ, Στρατιωτική Δύναμη, υπερτερούσα σε πυρηνικά όπλα (κεφαλές), αλλά και άρματα μάχης, αιφνιδιαστικά εισέβαλε, στις 24 Φεβρουαρίου 2022 στην Ουκρανία. Με στοιχεία υπεροχής, τον αιφνιδιασμό και πρωτοβουλία των πολεμικών επιχειρήσεων, τη στρατιωτική ισχύ, τα πυρηνικά όπλα και ειδικά την εκβιαστική της τοποθέτηση, προς πάσα κατεύθυνση, για τη χρήση τους, η Ρωσία με αλαζονεία και κομπασμό, επιτέθηκε κατά της Ουκρανίας, υποτιμώντας τη στρατιωτική ισχύ της και αντίδραση των Ουκρανών. Υπελόγιζε σε ένα κεραυνοβόλο πόλεμο (Μπλιτς Κριγκ), κατά τα πρότυπα της Γερμανίας του Χίτλερ, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπελόγιζε σε έναν στρατιωτικό περίπατο αλλά Μουσολίνι, κατά της Ελλάδας το 1940. Με μια φάλαγγα αρμάτων και λοιπών οχημάτων, μήκους 64 χιλιομέτρων, κινήθηκε κατά της πρωτεύουσας του Κιέβου, το οποίο εκτιμούσε ότι θα υπέκυπτε, ο Ουκρανός Πρόεδρος, θα εξουδετερωνόταν και στη θέση του, θα ετοποθετείτο, ένα δικό της «ανδρείκελο» μέσω του οποίου, θα υλοποιούντο, όλες οι επιδιώξεις της (Ρωσίας) στην Ουκρανία. Το σχέδιο αυτό των Ρώσων απέτυχε παταγωδώς. Η τρομερή αρματική φάλαγγά τους, αυτοπαγιδεύτηκε, επί των οδών, υπέστη βαρύτατες απώλειες και αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί, εγκαταλείποντας το πολιορκούμενο Κίεβο. Μετά από αυτή τη στρατηγική και τακτική ήττα της Ρωσίας, εφαρμόσθηκε το «Δεύτερο Σχέδιο» στενής, ασφυκτικής πολιορκίας Ουκρανικών πόλεων και ένας αιματηρός πόλεμος, τον οποίο τον βλέπουμε, ήδη να διεξάγεται, χωρίς να γνωρίζουμε πότε θα τελειώσει. Η Ρωσία επιδιώκει, δια παντός μέσου, με μισθοφόρους τσετσένους, με εκτελέσεις, με ομαδικούς τάφους, με βιασμούς, πυρηνικούς εκβιασμούς κλπ, μια νίκη, η οποία, εάν και πότε θα έλθει, θα είναι, μια «Πύρρειος νίκη», με το γόητρο της Ρωσίας καταρρακωμένο.

β. Ουκρανία

Η Ουκρανία, μια από τις μεγαλύτερες δορυφορικές χώρες της ΕΣΣΔ, κατά την περίοδο της ενσωμάτωσής της στη Σοβιετική Ένωση, επί εποχής Στάλιν, δεκαετία το 1930, λόγω της επιβαλλόμενης αναγκαστικά, της «κολεβοκτιβοποίησης», κατά οργανωμένο, βίαιο τρόπο, υπέστη τρομερό ανθρωπογενή λιμό, με θύματα επτά εκατομμύρια Ουκρανούς πολίτες. Καίτοι η Ουκρανία ως μέλος κράτος της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξε, εθνολογικά, ιστορικά και γλωσσικά, όπως προαναφέρθηκε, παρά πολύ στενά συνδεδεμένη με τη Ρωσία, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα κάθε είδους δυσάρεστα βιώματά της, από τη συνύπαρξή της, εντός της ΕΣΣΔ, με τη Ρωσία, ακόμη και όταν κυβερνούσε τη Σοβιετική Ένωση, ο Ουκρανός Γενικός Γραμματέας αυτής, Νικήτα Κρουτσώφ, ο οποίος προέβη στην αποσταλινοποίηση και την παραχώρηση της χερσονήσου της Κριμαίας στην Ουκρανία. Ο Πούτιν, ανατραφείς, στα άδυτα της KGB, ως πράκτοράς της, την περίοδο του ψυχρού πολέμου, αποτελεί έναν ονειροπόλο νοσταλγό, της πάλαι ποτέ κραταιάς ΕΣΣΔ, από την οποία, μόνο φαινομενικά έχει απογαλακτιστεί από αυτήν, ενώ κατά φαρισαϊκό τρόπο, έχει ταχθεί κάτω από τη σκέπη και τις ευλογίες της Ορθόδοξης Ρωσικής Εκκλησίας (επίσκεψη-προσκύνημα στο Άγιο Όρος, λαμπάδες, ασπασμούς εικόνων κλπ). Ο Πούτιν είχε χαρακτηρίσει την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης «πραγματική τραγωδία» και ως «τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή». Αυτές οι εμμονές του Πούτιν και οι επιδιώξεις της Ουκρανίας για ένταξή της στο ΝΑΤΟ και γενικά στη Δύση, η οποία συμφωνούσε, πυροδότησαν την έκρηξη του ήδη διεξαγόμενου Ρωσοουκρανικού Πολέμου. Η αιφνιδιαστική και μη αναμενόμενη Ρωσική εισβολή, προκάλεσε στην Ουκρανία, αρχικά ένα σοκ, το οποίο όμως γρήγορα ξεπεράστηκε και η αντίδραση των Ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων, της Εθνοφυλακής, της Παλλαϊκής Άμυνας, καθώς και του συνόλου του Ουκρανικού λαού και της πολιτικής αυτού ηγεσίας, υπήρξε εντυπωσιακή και αποτελεσματική και εξουδετερώθηκε το πρώτο ρωσικό σχέδιο (άλωση Κιέβου, εξουδετέρωση-πτώση Ζελένσκι), των ρωσικών αρμάτων, παγιδευθέντων εντός των πλημμυρισμένων εκτάσεων πέριξ του Κιέβου, από την διοχέτευση ύδατος από τα υπάρχοντα φράγματα, μια πραγματικότητα, την οποία όφειλαν να γνωρίζουν, ειδικά οι Ρώσοι, από τις εμπειρίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το ίδιο αποτελεσματική, υπήρξε η αντίδραση των Ουκρανικών Δυνάμεων κατά των αναδιπλωμένων και ηττημένων Ρωσικών Δυνάμεων από το Κίεβο και την εξαπόλυση νέας επίθεσης, κατά Ουκρανικών πόλεων και με σκληρές μάχες σώμα με σώμα, με πενιχρά αποτελέσματα για τους Ρώσους, οι οποίοι υπέστησαν και στη δεύτερη επιθετική φάση, τρομερή φθορά προσωπικού και υλικού, την οποία ελπίζουν να αντιπαρέλθουν μόνο με τη χρήση όγκου πυραυλικών συστημάτων, μη αποκλειόμενων και των πυρηνικών. Κάποιοι εκτιμούν, μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανίας, είναι ένας παρατεταμένος πόλεμος φθοράς της Ρωσίας, όπως στο Αφγανιστάν, από το οποίο αποχώρησε ηττημένη.

 

5. Γενική Διαπίστωση

Ο εδώ και τρεις μήνες, με δυσοίωνες προβλέψεις για το πόσο θα διαρκέσει ο πολυμέτωπος σε όλη την Ουκρανία, διεξαγόμενος βίαιος, καταστροφικός, ανελέητος, πλήρης ακροτήτων, ρωσοουκρανικός πόλεμος, ο οποίος είναι ένα πικρό απόσταγμα, ένα αηδιαστικό κατακάθι, του Πανρωσισμού (Πανσλαβισμός, Τσαρικός δεσποτισμός, Κομμουνισμός, Πουτινισμός).

Ο πόλεμος αυτός, καταστροφικά συμπορεύεται και ιχνηλατεί, τον πάλαι ποτέ πανγερμανισμό, υπαίτιο των Α’ και Β’ Παγκοσμίων Πολέμων, του Κάιζερ (Γουλιέλμου Β’) και του ανθρωπόμορφου τέρατος Αδόλφου Χίτλερ, καθώς και από τον από αιώνων ελλοχεύοντα μέχρι σήμερα, δόλιο, ύπουλο παντουρκισμό, με δορά αιμοδιψούς αρπακτικού λύκου, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με οποιαδήποτε έννοια αλυτρωτισμού, όπως υποκρίνεται. Ο παντουρκισμός-νεοθωμανισμός, αποτελεί μια πλάνη, μια απάτη που διέλαθε και συνεχίζει να διαλάθει της προσοχής, της μακαρίως εφησυχάζουσας Δύσης, η οποία έχει συμπαραταχθεί με αυτόν, αφού τον θεωρούσε, διαχρονικά το αντίπαλο δέος του Πανσλαβισμού, σε βάρος όμως πάντοτε του ελληνισμού, ο οποίος πάντα  εφύλαττε και συνεχίζει να φυλάττει τις Θερμοπύλες της Ευρώπης και γενικά της Δύσης. Πότε επιτέλους, θα αντιληφθεί η Δύση, τον «Δούρειο Ίππο» Τουρκία, ο οποίος καραδοκεί για την άλωση της; αρχής γενομένης από την Ελλάδα (Ανατολική Μεσόγειο, Αιγαίο κλπ).

 

(Συνέχεια στο ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ)

 

Παν. Χόχολης

Αντιστράτηγος ε.α.

Επίτιμος Διοικητής

Ανωτάτης Σχολής Πολέμου