Όταν λίγο μετά τις 8:00
βραδύ Σαββάτου 4 του Μάρτη εν έτη 2017 αποβιβαστήκαμε
μαζί με τα ποδήλατα στην Πόλη-Αγορά της Ξάνθης,
το τηλεφώνημα του φίλου μου Παναγιώτη με προσγείωσε στους νόμους της ζωής: «Έφυγε ο Γιώργος Κωτούλας» μου είπε…….
Εγώ νομίζω ότι η ώρα έρχεται.
Νιώθω ότι πλησιάζει.
Το βλέμμα μου έχει κουραστεί
κοιτώντας την αναπαραγωγή των στρατιωτών.
Δεν ξέρω αν ο πόλεμος μας έχει τελειώσει.
Θαρρώ όμως πως έρχεται η ώρα
οι μήτρες να επιστρέψουν
και μαζί τους ο γόνος,
οι στρατιώτες και επιβήτορες.
Δεν ξέρω αν κυματίζει η σημαία .
Δεν ξέρω τίποτα για νίκη ή για ήττα.
Δεν είδα κανένα σημάδι θριάμβου
μα ούτε και καταστροφής.
Δεν είδα άσπρο ή μαύρο περιστέρι.
Νιώθω όμως πως η ώρα έρχεται.
Νιώθω ότι πλησιάζει.
Βλέπω την κούραση μου που κουράστηκε πια………….
Η ποίησή του μια πανοπλία,
ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο,
ένας ακτιβισμός Λόγου και Πράξης.
Καθημερινά να δίνει το παρόν στους δημόσιους αμπελώνες,
τις αλάνες, τα σοκάκια,
εκεί όπου συνωμοτικά συναντιέται με τους ομότεχνούς του.
Η ποίησή του γίνεται με λέξεις επιμελώς επιλεγμένες,
επεξεργασμένες και τοποθετημένες,
που συγκρατούν ένα κύμα αισθημάτων,
μια σχέση σεβασμού.
Ταπεινή προσευχή, κραυγή απόγνωσης,
με την υπόγεια ένταση να σιγοκαίει κάτω από τις λέξεις.
Ταπεινός παρατηρητής, μιλά για τη μνήμη, τον έρωτα, την ιστορία, τον χρόνο.
Ποιήματα να υπηρετούν τη συνομιλία με τη λαϊκή παράδοση.
Ποιήματα δωρικά, μα πλούσια και μεστά.
Χαμηλόφωνα ιστορεί τις δικές του περιπλανήσεις.
Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής,
ένα φυλλομέτρημα των σπαραγμάτων μιας αληθινής ποιητικής δημιουργίας.
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
