ΜΑΔΟΥΝ ΤΙΣ ΔΑΦΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΘΥΣΙΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΜΑΤΩΒΑΜΜΕΝΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

1. Εισαγωγή

Την παρούσα περίοδο, στο Σκοπιανό, παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα, για την προετοιμασία της απρόσκοπτης εισόδου, ως μέλους, κατ’ αρχήν στο ΝΑΤΟ, το καλοκαίρι του 2018 και στη συνέχεια στην Ε.Ε. , του κρατιδίου των Σκοπίων. Οι Σκοπιανοί , θέτουν ως όρο, την οπωσδήποτε αναφορά, χωρίς καμία παρέκκλιση στην ονομασία, του κρατιδίου τους, του ονόματος Μακεδονία. Αυτό θα είναι νίκη τους και δική μας ήττα.

1. Εισαγωγή

Την παρούσα περίοδο, στο Σκοπιανό, παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα, για την προετοιμασία της απρόσκοπτης εισόδου, ως μέλους, κατ’ αρχήν στο ΝΑΤΟ, το καλοκαίρι του 2018 και στη συνέχεια στην Ε.Ε. , του κρατιδίου των Σκοπίων. Οι Σκοπιανοί , θέτουν ως όρο, την οπωσδήποτε αναφορά, χωρίς καμία παρέκκλιση στην ονομασία, του κρατιδίου τους, του ονόματος Μακεδονία. Αυτό θα είναι νίκη τους και δική μας ήττα. Εάν κάποιοι Έλληνες το αποδεχθούν αυτό, ως νίκη, αυτή θα είναι μια ¨πύρρειος νίκη¨, ένας ολέθριος συμβιβασμός, ένας εθνικός κατήφορος. Τρέχουν, αγωνιούν, ιδρώνουν, διαβουλεύονται, συμβιβάζονται κάποιοι Έλληνες πολιτικοί, αντί να το κάνουν αυτό οι Σκοπιανοί, διότι το πρόβλημα εκατό τοις εκατό είναι δικό τους. Η ελληνική ιστορία, είναι υπερπλήρης από ¨Μολών Λαβέ¨ και ¨΄Όχι¨ που αρχίζουν από τον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές, τους ¨Διγενήδες Ακρίτες¨ του Βυζαντίου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (την Πόλιν εάλω …, του Ιωάννου Μεταξά και τόσων άλλων πολλών, των οποίων ουκ έστι τέλος.

Έχουμε κιοτέψει τόσο πολύ και δεν έχουμε την τόλμη, τη γενναιότητα, την παρρησία, να ειπούμε ένα ακόμη ¨ΟΧΙ¨ στα γυφτοσκοπιανά λυσσασμένα ψωροτσάκαλα (τον χαρακτηρισμό αυτόν, δικαιολογούν εγκλήματα και ακατονόμαστες πράξεις, που έχουν διαπραχθεί, από αυτούς, κατά την περίοδο του Μακεδονικού αγώνα, αλλά και μετέπειτα).

Στα ψωροτσάκαλα αυτά, επιθυμούν ΝΑΤΟ, ΕΕ, Αμερικανοί και Γερμανοί, για καθαρά δικούς τους γεωστρατηγικούς σκοπούς, να παίζουμε το ρόλο, των υποταγμένων θεραπαινίδων τους. Ας το λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη μας. Είτε όχι ειπούμε, με ότι αυτό περισώσουμε και πρώτη από όλα την εθνική μας τιμή, είτε ναι, όλοι αυτοί, οι πιο πάνω αναφερθέντες, ¨αλητήριοι¨ σύμμαχοί μας, τις προδοσίες, που έχουν μηχανευτεί και μεθοδικά σχεδιάσει σε βάρος μας, έτσι και αλλιώς, θα τις κάνουν πράξη, όπως έκαναν:

-Το 1885, με την πραξικοπηματική προσάρτηση της Β. Θράκης (Ανατολικής Ρωμυλίας), από την Βουλγαρία

-Το 1919-1922 στην Μ. Ασία

-Το 1923 στη Λωζάννη, όπου θώπευαν ερεθιστικά τους ηττημένους Τούρκους και ξεδιάντροπα, πρόδιδαν τους αφελείς συμμάχους τους Έλληνες (Ο εξουσιοδοτημένος διαπραγματευτής μας, Ελ. Βενιζέλος, είχε γίνει, κάτω από τις πιέσεις των ¨συμμάχων του¨ ξεθωριασμένη σκιά του πάλαι ποτέ εαυτού του)

-Το 1974, στο σφαγιασμό της Κύπρου, από τον αιμοδιψή ¨Αττίλα¨, στο κατάπτυστο σχέδιο Ανάν, με Νατοϊκές, ίντριγκες και δολοπλοκίες, όπως γίνεται τώρα, με το όνομα Μακεδονία, για το θνησιγενές τεχνικό κρατίδιο των Σκοπίων.

2.  Ποίοι είναι, τέλος πάντων αυτοί οι Σκοπιανοί;

Λεπτομερή και κατατοπιστική απάντηση, στο ερώτημα αυτό θα δώσουν τα τόσα πολλά δημοσιεύματα, μελέτες και διατριβές, σχετικά με το ¨Μακεδονικό Ζήτημα¨ (μέρος του Ανατολικού ζητήματος) και του Μακεδονικού αγώνα 1903-1908 αλλά και μετέπειτα με την εμπλοκή των Κ.Κ., Κομιντέρν, Τίτο, Στάλιν. Από τον τεράστιο όγκο της ύλης, για το θέμα αυτό, λίαν επιγραμματικά, σταχυολογούμε και επισημαίνουμε:

α.    Οι Σλάβοι (Σέρβοι, Κροάτες, Σλοβένοι, Βούλγαροι και οι πρόγονοι Σλάβοι των σημερινών Σκοπιανών), εμφανίστηκαν στον βαλκανικό χώρο τον 6ο – 7ο αιώνα μ.Χ.. Από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου, μέχρι της εμφανίσεως των Σλάβων, μεσολαβούν χίλια (1.000), πάνω-κάτω έτη. Η απροκάλυπτη ιστορική έρευνα και η αρχαιολογική σκαπάνη επιβεβαιώνουν την αδιάσπαστη πολιτισμική συνέχεια και συνοχή του Μακεδονικού Ελληνισμού με τον συνολικό Ελληνισμό. Ο Ηρόδοτος αναφέρεται σε όμαιμα και ομόγλωσσα ελληνικά φύλα (Μακεδόνες, Ίωνες, Δωριείς, λοιποί Έλληνες, όπως Λακεδαιμόνιοι, Κορίνθιοι, Επιδαύριοι, Τριζήνιοι). Για την διατήρηση της καθαρότητας του Ελληνισμού, ο Μ. Αλέξανδρος, απαγόρευσε, στους επαναπατριζόμενους στρατιώτες του, να μεταφέρουν στην Ελλάδα τέκνα , που απέκτησαν με Ασιάτιδες. Ο ίδιος, ο πρώτος πρόεδρος των Σκοπίων Γκλιγκόρωφ αποδέχθηκε δημόσια την σλαβική καταγωγή τους.

β.    Η ακμή των Ελληνικών γραμμάτων με φορέα την Ορθόδοξη Εκκλησία, αποκορυφώνεται στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα (χίλια -1.000 τόσα)  ελληνικά σχολεία λειτουργούν στην Τουρκοκρατούμενη Μακεδονία). Σκοπιανά πόσα;

γ.    Η συμμετοχή των Μακεδόνων στους απελευθερωτικούς αγώνες του ελληνισμού είναι δυναμική και μαζική (ολοκαύτωμα Νάουσας 1822, Εμμανουήλ Παπάς).

δ.    Κατά την περίοδο 1870-1912, τρείς εθνότητες διεκδικούσαν τη Μακεδονία Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι. Την τέταρτη, που επικαλούνται τα Σκόπια, την Μακεδονική, είναι ψευδώνυμη και ιστορικά άγνωστη.

ε.     Κατά την περίοδο, προ και κατά τον ένοπλο Μακεδονικό αγώνα 1903-1908, οι Βούλγαροι, για να υφαρπάξουν την Μακεδονία, όπως την Β. Θράκη (Ρωμυλία), το 1885, υποβοηθούμενοι και υποκινούμενοι, από την Τσαρική Ρωσία, αποσπώνται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και δημιουργούν, το 1870, την ¨Βουλγαρική Εξαρχία¨. Ακόμη ιδρύουν δύο κομιτατζίδικες τρομοκρατικές οργανώσεις, που αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό, στην ¨Μακεδονία¨ Την ¨Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση¨ ΕΜΕΟ (BMPO), το 1893 και την ¨Ανώτατη Μακεδονική Επιτροπή¨ (Βερχόφεν Κομιτέτ), το 1885. Οι οργανώσεις αυτές, για λόγους προβαδίσματος, αλλά και για άλλες διαφορές τους, συγκρούονται σε κάποιες περιπτώσεις, με δολοφονίες εκατέρωθεν αρχηγικών κομιτατζήδικων στελεχών (Σαντάνσκι, Πάνιτσα, Πρωτογέρωφ κλπ). Η πλέον εγκληματική οργάνωση είναι της ΕΜΕΟ, χωρίς να στερείται σε εγκληματικότητα η άλλη κατά του Ελληνισμού της Μακεδονίας. Η ΕΜΕΟ, η οποία συγκροτείται από ντόπιους κομιτατζήδες της Μακεδονίας, απόγονοι της οποίας είναι οι σημερινοί Σκοπιανοί, εστρέφοντο με μίσος και εκδικητικότητα, κατά του Ελληνισμού της Μακεδονίας και ειδικά κατά, των Ελλήνων εκείνων (τους αποκαλούσαν Γκραικομάνους), οι οποίοι καίτοι μιλούσαν και το σημερινό σκοπιανό ιδίωμα, είχαν ακραιφνή Ελληνική συνείδηση και έμειναν πιστοί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

3.    Καπετάν Άγρας (Σαράντος [Τέλλος] Αγαπηνός) 1880-1907 (Εθνομάρτυς)

       Η δράση των κομιτατζήδων, έχει θορυβήσει, τον Ελληνισμό της Μακεδονίας και της ελεύθερης Ελλάδος. Φόνοι, βασανιστήρια, λεηλασίες, βιασμοί, αρπαγή εκκλησιών, από Εξαρχικούς, εξαναγκασμός προς εκβουλγαρισμό. Ο Ελληνισμός αντεπιτίθεται, με την αποστολή Ενόπλων Σωμάτων και με τη συμμετοχή του ντόπιου Μακεδονικού Ελληνισμού. Ο Καπετάν Άγρας (Τέλλος Αγαπηνός), καταγόμενος από Γαργαλιάνους Μεσσηνίας (α/α μητρώου 103), γεννηθείς το 1880 στο Ναύπλιο, εξήλθε της Στρατιωτικής Σχολής των Ευελπίδων το 1901, ως Ανθυπολοχαγός Πεζικού. Τον Σεπτέμβριο του 1906, με εντολή του Προξενείου Θεσσαλονίκης, αναλαμβάνει δράση στην λίμνη των Γιαννιτσών. Γενναίος, ορμητικός, μεθοδικός, σπέρνει τον πανικό στους εντός της λίμνης, ελλοχεύοντες κομιτατζήδες, οι οποίοι εγκαταλείπουν, τρεπόμενοι σε φυγή, στρατηγικά σημεία της λίμνης. Ένας εκ των ηττηθέντων, ντροπιασθέντων και εκδιωχθέντων της λίμνης, είναι ο αρχικομιτατζής βοεβόδας Βάννης Ζλατάν, καταγόμενος, από τα Λευκάδια Ναούσης, έχοντας φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο, ο οποίος υπήρξε ο δήμιος και βασανιστής του Άγρα, όπως θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Λόγω διπλού τραύματος και σοβαρού κλονισμού της υγείας του από την διαβίωσή του στον ελώδη βάλτο των Γιαννιτσών, του Άγρα, το Προξενείο Θεσσαλονίκης, παρά την άρνησή του, τον Φεβρουάριο του 1907, τον αποστέλλει στην Νάουσα για θεραπεία. Ο θρύλος του Άγρα, του δημιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις. Καίτοι ασθενής εργάζεται σκληρά και μεθοδικά και η πειθαρχία, η τάξη και ασφάλεια, έχουν εμπεδωθεί στην περιοχή. Οι κομιτατζήδες έχουν πτοηθεί και αναζητούν συμφιλίωση. Για τον λόγο αυτό κλείνεται, σχετική συνάντηση μεταξύ Άγρα και των βοεβόδα Ζλατάν και Κασάπτσε στη θέση Γκαβράν Καμίν (Κοράκων βράχος),18 χλμ ΒΑ Ναούσης. Τα ξημερώματα της Κυριακής 3 Ιουνίου 1907 Άγρας και Μίγγας και με συνοδεία πέντε άλλων ατόμων, ξεκινούν με δώρα φορτωμένα σε άλογα για τον τόπο της θυσίας –προδοσίας. Όλοι τους είναι άοπλοι, πλην του ατομικού περιστρόφου του που φέρει ο Άγρας.(Έτσι έχουν συμφωνήσει). Οι κομιτατζήδες, πρόγονοι των σημερινών Σκοπιανών, παρασπονδήσαντες, έτσι το συνήθιζαν και το συνηθίζουν αυτοί, ας το προσέξουμε σήμερα, συλλαμβάνουν Άγρα και Μίγγα. Τους δένουν πισθάγκωνα, τους ξεγυμνώνουν, μένουν με το εσώβρακο, τους βασανίζουν απάνθρωπα, τους διαπομπεύουν στα βουλγαρίζοντα χωριά της περιοχής, τους υποχρεώνουν να φάνε σαρδέλες και δεν τους αφήνουν να πιούν νερό που είναι μπροστά τους. Τους βάζουν επάνω σε γαϊδούρια καβάλα, για να γίνει η διαπόμπευση επιδεικτικότερη, αλλά και για να έχουν δυνάμεις, για να νοιώσουν το μαρτύριο της κρεμάλας τους, που έχουν αποφασίσει. Υποχρεώνουν δέρνοντας άγρια όσους αρνιόταν, τους κατοίκους των χωριών, από όπου τους περνούν, να τους πτύουν. Ο Άγρας δεν κάμπτεται από τα βασανιστήρια, συνεχώς τους υβρίζει και τους προκαλεί, ο Μίγγας έχει καμφθεί και παραμένει σιωπηλός. Αποκορύφωμα του μαρτυρίου τους είναι ο ατιμασμός τους… Κατά τον Γεώργιον Παγιαντζάν, δημοδιδάσκαλον « Οι κομιτατζήδες διασκέδαζαν και εχλεύαζαν  τον Άγρα και Μίγγα, επί των οποίων έφθασαν στο σημείο να ασελγούν¨. Ο ίδιος ο δήμιος Ζλατάν, καπνίζοντας Σαμψών Τοτούν (καλό καπνό), από τα δώρα του Άγρα, στα σκοπιανά ομολογεί ¨Αλλά τακά σιό πσούισε, ουτ νόγκου πσουένιε του, ί νόγκου γκού ματσίμε, ντούρι γκού βιάαμε¨ που μεταφράζεται  ¨Αλλά έτσι που έβριζε, από το πολύ βρισίδι του και πολύ τον βασανίζαμε, ώσπου τον καβαλούσαμε¨. Μετά το τετραήμερο μαρτύριο και τον ατιμασμό τους οι δύο εθνομάρτυρες, τη νύκτα της 7ης Ιουνίου 1907, βρίσκουν την λύτρωση στην αγχόνη, που στήθηκε σε μια καρυδιά στον κάμπο του Τετόβου (Καρυδιά). Επάνω στο δρόμο Βλαδόβου- Τετόβου (χωρ. Άγρας –Καρυδιά). Ο Άγρας κρεμάστηκε όντας ζωντανός, ενώ ο Μίγγας ζωντανός αλλά λιπόθυμος. Για να κορέσουν δε, το μίσος τους οι τότε σκοπιανοί, τους κρεμασμένους ήρωες τους κτυπούσαν με ξυλοφορτωτήρες, οπότε την ησυχία εκείνης της τραγικής νύκτας της 7 Ιουνίου 1907, έσχιζαν οι γοερές κραυγές των μαρτύρων ηρώων. Η Μαρία Τζόλα, με μια άλλη γυναίκα, άξιες Ελληνίδες, ξεκρέμασαν τους νεκρούς ήρωες (οι άνδρες δεν τόλμησαν), τους έπλυναν, νεκροστόλισαν, διάβασαν στην εκκλησία και έθαψαν με τιμές. Τραγική ειρωνεία δε, τους μοιρολόγησαν στα σκοπιανά. Ενδεικτικός ο πιο κάτω στίχος:

«Νέμας μάικα, ζλάτνο τσέντο, ντα τα πλάκα, Νένας σέστρα ντά τά ζάλια; Κά βα ιζλαζάγια»

«Δεν έχεις μάνα γλυκό μας τέκνο, να σε κλάψει Δεν έχεις αδελφή να σε πενθήσει Πώς σας εγέλασαν»

4.    Ο Καπετάν Άγρας από τον τάφο του προειδοποιεί..

       ¨ Την διατήρηση του ονόματος Μακεδονία, στο όνομα του κρατιδίου τους επιδιώκουν οι Σκοπιανοί και με όχημα αυτό, να συντηρούν τις αλυτρωτικές επιδιώξεις τους, που φτάνουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη, η οποία δεν κατακτήθηκε ποτέ από Σλάβο κατακτητή. Ακολουθώντας την παρασπονδία και τον δόλο των προγόνων τους, όπως έκαναν και σε εμένα τον Άγρα, αφού γίνουν μέλη ΝΑΤΟ,ΕΕ, ξαναστήνουν τα αγάλματα, τα οποία πιθανόν θα έχουν αφαιρέσει και με θράσος επανέρχονται στα παλιά τους, δηλώνοντας, τι μας λέτε τώρα; Είμαστε Μακεδονία μας είχαν και έχουν αναγνωρίσει 130 χώρες, ενώ τότε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που τόσο σήμερα κόπτονται, θα σφυρίζουν ως συνήθως αδιάφορα. Ο Πρωθυπουργός και όποιοι άλλοι πολιτικοί, εξέφρασαν μια κάποια ανησυχία, κατά πόσον οι Σκοπιανοί θα τηρήσουν, ότι συμφωνήσουν ας ακούσουν εμένα τον Άγρα από τον τάφο, που τους προειδοποιεί ¨Προσέξετε αυτά τα λυσσασμένα ψωροτσάκαλα τους σκοπιανούς¨ είναι ύπουλοι, δεν τηρούν τις συμφωνίες τους, είναι θρασείς, λίαν επικίνδυνοι και εκδικητικοί¨.

Το αίμα μου, που χύθηκε, το μαρτύριό μου, η διαπόμπευσή μου, η κάθε ανήκουστη πράξη που υπέστην και τέλος ο φρικτός μου θάνατος στην αγχόνη, οφείλεται στο ολέθριο ολίσθημά μου, να πιστέψω σε μια συμφωνία συμφιλίωσης, με τους τότε σκοπιανούς, οι οποίοι αθέτησαν το λόγο τους, διότι έτσι έκαναν και έτσι κάνουν αυτοί και το μόνο που θέλανε ήταν, η εξόντωσή μου. Το πάθημά μου, ας γίνει σήμερα μάθημα για εσάς, για όλους τους Έλληνες¨.

Αντγος ε.α. Παναγιώτης Χόχολης Επίτιμος Διοικητής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

 

 

Βοηθήματα

α.    Καπετάν ΑΓΡΑΣ : Θεοδώρου Κανελλόπουλου Γυμνασιάρχου Φιλιατρών

β.    Η Μακεδονία στα πλαίσια της βαλκανικής πολιτικής (1830-1986) :

       Κωνσταντίνου Α. Βακαλόπουλου.