Απόψεις του Ζαγναφέρη γαι το βιβλίο των ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ και ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ για την ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

Με την ευκαιρία του εορτασμού της ημέρας Μακεδονικού αγώνα σας παρουσιάζω τις απόψεις που διατύπωσα κατά την παρουσίαση του βιβλίου των ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ και ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ για την ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ.

Ευχαριστώ για την τιμή που μου έκαναν οι συγγραφείς να μου αναθέσουν την παρουσίαση του βιβλίου τους,πιστεύοντας ότι θα καταθέσω ένα απειροελαχιστο λιθαράκι στην κατανόηση του θέματος.

“Βασικό Κίνητρο στην πρωτοβουλία μας να γράψουμε το βιβλίο του το ήταν διαπιστώσει ότι ο δημόσιος και ειδικά ο επιστημονικός διάλογος για την συμφωνία διεξήχθη πάντοτε με τρόπο ικανοποιητικό. Βέβαια η δημόσια συζήτηση στη χώρα μας συχνά γίνεται με τρόπο άτακτο, αν όχι και χαοτικό. Στο συγκεκριμένο θέμα, οι χειρισμοί της κυβερνήσεως στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη πόλωση και σύγχυση. Οπότε στην σύγχρονη ελληνική ιστορία προσπαθήσαμε να χειριστούμε εθνικά θέματα με το βλέμμα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό κατά ανεξαίρετο κανόνα καταλήξαμε όμηροι του.”

Η συγκεκριμένη παράγραφος αποτυπώνει επακριβώς τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας σε όλα τα θέματα. Όλοι έχουμε άποψη για όλα και για όλους, χωρίς κανένα ουσιαστικό υπόβαθρο. Και όταν είναι ιδιωτικές οι τοποθετήσεις, κανένα πρόβλημα. Όταν αφορούν όμως την άμυνα και την εξωτερική πολιτική της χώρας και από αποφάσεις αυτών επηρεάζει τη ζωή μας.

Το θέμα των Σκοπίων απασχόλησε πολλαπλά την Ελλάδα και στο παρελθόν και τώρα, αλλά θα την απασχολεί και στο μέλλον.

Με τη λήξη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα στην Μακεδονία, οι σλαβόφωνοι απογράφοταν ως Βούλγαροι και η γλώσσα που μιλούσαν ήταν μια βουλγαρική διάλεκτος. Στη Μακεδονία οι Βούλγαροι προσπαθούσαν να ελέγξουν τους σλαβόφωνους για να ζητήσουν ίδρυση βουλγαρικών εκκλησιών και η πολιτική τους επιβαλλόταν με τη βία στους σλαβικούς πληθυσμός μέσω κομιτατζήδων. Βέβαια στο πλαίσιο της οργάνωσης των Βουλγάρων που υλοποιούσε τα σχέδια της στη Μακεδονία, υπήρχαν “βερχοβιστές” κομιτατζήδες που πρόβαλλαν στο σύνθημα ” Η Μακεδονία στους Μακεδόνες” Με στόχο να αυτονομηθεί καταρχήν η Μακεδονία και στη συνέχεια να ενσωματωθεί στην Βουλγαρία όπως έγινε με την ανατολική Ρωμυλία παλαιότερα.

Ανάμεσα στους “σεντραλιστές” υπήρχαν και κάποιοι με σοσιαλιστικές τάσεις όπως ο Σαντάσκι και μέσα από τους “σεντραλιστές”άρχισε να διαμορφώνεται τάση “μακεδονισμού” με την έννοια δημιουργίας στον σλαβόφωνο πληθυσμό “μακεδονικής”εθνοτικής συνείδησης. Ο τιμώμενος σήμερα στα Σκόπια ως “Εθναπόστολος” του μακεδονισμού συγγραφέας Κρίστε Μισίρκωφ, αμέσως μετά την πολυδιαφημισμένη επανάσταση του Ηλιντεν Εξέδωσε το βιβλίο του με τίτλο “Μακεδονικές υποθέσεις”, στο οποίο αναγνωρίζει ότι οι Σλάβοι της Μακεδονίας που θεωρούσαν τον εαυτό τους Βούλγαρο και προτείνει τη δημιουργία μακεδονικού έθνους. Τονίζει την αναγκαιότητα να ξεκόψουν από τις βουλγαρικές ρίζες, να υιοθετήσουν την βουλγαρική διάλεκτο που ομιλούταν στην περιοχή Μοναστηρίου Περεπέ και να Την ονομάσουν “μακεδονική γλώσσα” και να δημιουργήσουν συνείδηση μακεδονικού έθνους. Κι όπως έγραφε χαρακτηριστικά “αυτό που δεν υπάρχει σήμερα δε σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει αύριο”.

Δυστυχώς δικαιώθηκε ο Μισίρκωφ Με την έννοια ότι, μετά από μερικές δεκαετίες με συστηματική προσπάθεια, δημιουργήθηκε αυτή η εθνοτική συνείδηση. Το αίτημα για αυτονομία της Μακεδονίας υιοθέτησε η Κομιντέρν και μετά από εσωτερικούς κλυδωνισμούς και το ελληνικό ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ στην εποχή του μεσοπολέμου και μετά την απελευθέρωση του 1944 ο Τίτο.

Ο Τίτο υλοποίησε τα όσα έγραφε ο Μισίρικωφ και έτσι ονόμασε την “Βαρντάσκα Μπονόβινα” την επαρχία Βαρδαρίου της Γιουγκοσλαβίας, σε “σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας”, βάπτισε την ομιλούμενη σε αυτή την περιοχή βουλγαρική διάλεκτος ως “μακεδονική γλώσσα”, ανάγκασε όλες τις πληθυσμιακές ομάδες να αλλάξουν και να σλαβοποιησουν τα ονοματεπώνυμα τους και με ουσιαστική πλύση εγκεφάλου πετυχαίνει να δημιουργήσει εθνοτική μακεδονική συνείδηση.

Το ελληνικό κράτος με αμηχανία παρακολουθούσε όλα αυτά μετά τον εμφύλιο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις πιεζόμενες από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στήριζαν τον Τίτο για να δημιουργεί προβλήματα στη Σοβιετική Ένωση, αντιδρούσαν υποτονικά στην πολιτική του για την Μακεδονοποίηση του πληθυσμού της περιοχής των Σκοπίων. Τα λάθη αυτής της περιόδου εξακολούθησαν μέχρι την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Η ελληνική κυβέρνηση αλλά και η ελληνική κοινή γνώμη συνειδητοποίησαν την σοβαρότητα της κατάστασης του προβλήματος μετά το 1991 που ανακηρύχθηκε σε αυτόνομο κράτος η “Δημοκρατία της Μακεδονίας”. Και πάλι χωρίς σταθερή πολιτική, λειτουργώντας σαν εκκρεμές, οι Ελληνικές κυβερνήσεις δοκίμασαν την τακτική του μαστίγιου με το “εμπάργκο” αλλά και του καρότου με την ενδιάμεση συμφωνία, χωρίς στρατηγική όμως και χωρίς ξεκάθαρους στόχους, γι’ αυτό και δεν υπήρξαν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Στα επιτεύγματα αυτής της περιόδου ήταν η απόφασή του να του το 2008 στην σύνοδο του Βουκουρεστίου να μη γίνει δεκτή η FYROM αν πρώτα δεν επιλυθεί το ονοματολογικό. Ήταν μία προσωπική επιτυχία του ΚΩΣΤΑ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ πρωθυπουργού τότε και της ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ , υπουργού εξωτερικών που δεν αξιοποιήθηκε διαπραγματευτικά από την Ελλάδα ίσως γιατί στη συνέχεια στα Σκόπια κυριάρχησαν ακραίες δυνάμεις που αναζήτησαν λύσεις στην άποψη ότι κατάγονται από τους αρχαίους Μακεδόνες και έτσι γέμισαν τις πλατείες των Σκοπίων με αγάλματα του Φίλιππου, του Αλέξανδρου, του Αριστοτέλη κ.λ.π.

Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση στα Σκόπια δημιούργησε άλλα δεδομένα και έτσι αναδείχθηκε στην εξουσία ο υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ και Γερμανία σημερινός πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ που θέλοντας να εξοβελίσουν κάθε επιρροή της Ρωσίας στα Βαλκάνια υπαγόρευσαν σε Ελλάδα και Σκόπια τη συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία ετεροβαρή για την Ελλάδα που δίνει πολλά χωρίς να παίρνει σχεδόν τίποτα και μάλιστα για πρώτη φορά υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει ότι η ομιλούμενη στα Σκόπια Βουλγαροσλαβική διάλεκτος είναι “μακεδονική γλώσσα” και αναγνώρισε έμμεσα τους Σλάβους των Σκοπίων ως εθνοτικά Μακεδόνες.

Σε αυτή τη συμφωνία αναφέρεται το βιβλίο των πανεπιστημιακών Άγγελου Συρίγου και Ευάνθης Χατζηβασιλείου. Οι συγγραφείς είναι γνωστοί στο πανελλήνιο όχι μόνο για την προσφορά τους στην επιστήμη ως πανεπιστημιακών δασκάλων, αλλά κυρίως για τις δημόσιες παρεμβάσεις τους και το συγγραφικό του έργο.

Το βιβλίο τους αυτό είναι ένα εργαλείο κατανόησης του όλου προβλήματος, του τρόπου που δημιουργήθηκε αλλά και τις λύσεις που μπορούσε και έπρεπε να υπάρξει. Η δοθείσα λύση είναι επώδυνη για τον ελληνισμό και ουσιαστικά απεμπολεί τμήμα της ιστορίας του και σίγουρα με καλύτερη διαπραγμάτευση θα μπορούσα τουλάχιστον να επιτευχθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Με νηφάλιο λόγο και επιστημονική τεκμηρίωση οι συγγραφείς φωτίζουν όλες τις πτυχές του προβλήματος και ιχνηλατούν τα πολλαπλά προβλήματα που θα ανακύψουν στο μέλλον. Είναι βιβλίο χρήσιμο για κάθε έλληνα σαν μάθημα αυτογνωσίας.

Δεν θα πω περισσότερα γιατί είναι πολύ γνωστή και οι συγγραφείς και το περιεχόμενο του βιβλίου τους και μακάρι οι ιθύνοντες του υπουργείου εσωτερικών να είχαν λάβει υπόψη τους τα όσα καταθέτουν οι συγγραφείς. Δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση φάνηκε δέσμια ιδεοληψιών και έκλεισε όπως-όπως ένα καίριο εθνικό μας θέμα συμφωνώντας σε μία λύση άδικη και επώδυνη για τον Ελληνισμό που όχι μόνο δε λύνει τα παλιά προβλήματα αλλά τα μεγεθύνει και θα δημιουργήσει νέα.

Τελειώνοντας επισημαίνω ότι το θέμα αυτό είναι γιος στρατηγικού χαρακτήρα για τον ελληνισμό και θα μας απασχολεί και στο μέλλον, ενώ ο ελληνισμός ποτέ δεν θα αποδεχθεί ψυχικά αυτή τη συμφωνία που την υπέγραψε η χώρα μας σαν να ήταν ηττημένη σε πόλεμο,

Ζαγναφέρης Κωνσταντίνος