ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΓΚΟΥΜΑ

Λοιπόν σήμερα θα ξεκινήσω από εκεί που σταματήσαμε χθες … Σε αυτό
το πρωτόγνωρο συναίσθημα ντε, που ένιωσα την περασμένη Κυριακή, όταν για πρώτη φορά
στη ζωή μου βρέθηκα σε γήπεδο για να παρακολουθήσω ποδοσφαιρικό αγώνα….

Είπαμε, φαν εγώ της καλαθοσφαίρισης, του μπάσκετ "ελληνιστί" και
μια από τις χιλιάδες θαυμάστριες του ανεπανάληπτου και μοναδικού Γκάλη, λειτούργησα
πατριωτικά και δη τοπικιστικά και οικογενειακά και βρέθηκα το απογευματάκι της παραπάνω
μέρας στο γήπεδο της SKODA Ξάνθης καθήμενη στην οικογενειακή κερκίδα συν ανήρ και
τέκνοις, που λέει και ο λόγος…

Με παρακάλια και προτροπές με πείσανε σύζυγος και υιός να τους συνοδεύσουμε
τα θηλυκά της οικογένειας, ήτοι εγώ και η κόρη, στον αγώνα της ομάδας μας με το
Λεβαδειακό…

Τελικά για να μην τα πολυγράφω, δέχτηκα, έτσι για την ομάδα ρε γα…το,
αλλά και για την εμπειρία….

Εμπειρία πρωτόγνωρη που μπορώ να πω ότι λιγουλάκι μου άρεσε, για
να μην πω και κάτι παραπάνω από λίγο…

Μου άρεσε το όλο κλίμα που επικρατούσε πριν από την έναρξη του αγώνα…

Ένα μικρό πανηγύρι, όπου άνδρες, γυναίκες και παιδιά συγκεντρώθηκαν
στο γήπεδο για να εμψυχώσουν την ομάδα τους …

Αφήστε και όταν όλοι μαζί άρχισαν να τραγουδούν τον ύμνο της SKODA
Ξάνθης, της ομαδάρας μας…

Ήταν κάτι πραγματικά όμορφο…

Καλά αυτός ο ύμνος της ομάδας λέει πολλά…

Ωστόσο τα συναισθήματα που ένιωσα την ημέρα εκείνη στον αγώνα ήταν
ανάμεικτα…

Όπως είπαμε δεν είμαι και τρελαμένη με τη μπάλα και έτσι βρέθηκα
στο χώρο του γηπέδου και ως θεατής-παρατηρητής όχι κατά βάση των όσων συνέβαιναν
στον αγωνιστικό χώρο, αλλά στο χώρο των κερκίδων…

Οι θετικές εντυπώσεις της πρώτης φοράς διαδέχτηκαν τις αρνητικές
με το που σήμανε ο διαιτητής την έναρξη του αγώνα…

Τότε μονομιάς βρέθηκα σε ένα άλλο περιβάλλον, από τα συνθήματα που
μέχρι λίγο σε ξεσήκωναν, στις βωμολοχίες και στις αγαπημένες λέξεις των περισσοτέρων
φιλάθλων…

Αυτές που περιγράφει στο βιβλίο του "ο πολιτισμός των γηπέδων" ο
Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Πολιτισμού, Χρήστος Ζαχόπουλος…

Κανέναν δεν άφησαν ασχολίαστο και χωρίς να τον κοσμήσουν με τα γνωστά
επίθετα…

Λυπήθηκα τον καημένο τον προπονητή της φιλοξενούμενη ομάδας …
Εντάξει, δε λέω να κινούμαστε και σύμφωνα με το σαβουάρ-βιβρ του Χρήστου Ζαμπούνη,
αλλά όχι και έτσι…

Από την άλλη καθόμουν και στην οικογενειακή υποτίθεται κερκίδα,
όπου υπάρχουν και μικρά παιδιά…

Μου έκανε μάλιστα εντύπωση το …βρίσιμο που έριχνε μια κυρία, η
οποία μάλιστα συνοδευόταν και από τις μικρές της κόρες, κάθε φορά που η ίδια θεωρούσε,
πως ο διαιτητής αδικούσε την ομάδα μας…

Τέλος πάντων, ίσως μου έκανε τόσο εντύπωση, γιατί ήταν και η πρώτη
μου φορά που πήγα σε ποδοσφαιρικό αγώνα…

Αλλά για να πω και την μαύρη αλήθεια, το να βλέπεις έναν ποδοσφαιρικό
αγώνα , είναι σαν να παίρνεις το καλύτερο αγχολυτικό…

Με τα κατάλληλα βρισ…δια εκτονώνεσαι και ως δια μαγείας για κάποιες
ώρες ξεχνάς τα όποια προβλήματά σου…

Ακόμη και τα όρια της φτώχειας σου…

όΚαι μην ξεχνάτε αύριο όλοι οι δρόμοι οδηγούν στα Πηγάδια και στο
γήπεδο όπου η ευρωπαία SKODA Ξάνθη, υποδέχεται τη Μίντελσμπρο… Ένα γκολ…ένα
γκολ….!

Τρία θα 'ταν καλύτερα….