ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ: «ΠΑΛΙΟΙ ΔΕΣΜΟΙ, ΝΕΟΙ ΤΟΠΟΙ» – ΤΟ ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΠΟΖΕΜΠΕΡΓΚ
του Θανάση Μουσόπουλου

Κύρια σύνδεση είναι μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Θεσσαλονίκης. Δευτερεύουσα σύνδεση σε διασταύρωση με την πρώτη Χανιά – Καβάλα – Λιτόχωρο. Κύρια θέματα γυναίκα – παιδιά με αποκορύφωμα το σπίτι ως γενικό σύμβολο του ελληνικού χώρου και κόσμου.

Πρόκειται συνάμα για έναν «κινηματογραφικό» περίπατο από τα χρόνια της κατάρρευσης της ρωμιοσύνης στη Μικρασία και στην Ανατολική Θράκη, με την προσφυγιά, το μεσοπόλεμο, τον δεύτερο πόλεμο, τον εμφύλιο, τη χούντα και τη λεγόμενη μεταπολίτευση.

Προσθέτω ως σημαντικές στιγμές την αναφορά σε χαρακτηριστικές σκηνές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και μάλιστα στη Φιλοσοφική μας Σχολή/μοναδική αγάπη και στην αντιπαροχή.

Η Ζωή Μπόζεμπεργκ γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Lille. Έχει διδάξει σε Λύκεια και στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Άρθρα της έχουν δημοσιευθεί σε ελληνικά, γαλλικά και ιταλικά επιστημονικά περιοδικά και συλλογικά έργα.

Στο οπισθόφυλλο του καλαίσθητου  βιβλίου διαβάζουμε:

«Τι είναι αυτό που σε συνδέει μ’ έναν τόπο; Και ποια σημασία έχει ο σύνδεσμος αυτός για την εσωτερική σου συγκρότηση; Ποια είναι εκείνα που βαραίνουν περισσότερο, όσα συγκρατεί η μνήμη και μεταπλάθει η νοσταλγία, ή όσα φέρνουν οι άμεσες εμπειρίες του παρόντος, με τη ζωντάνια και τη ρευστότητά τους;
Η Ευγενία, που ξεριζώθηκε παιδί από το αγαπημένο σπίτι της στην Πόλη, πασχίζει να ανασυστήσει στη Θεσσαλονίκη τη γαλήνια κι όμορφη ατμόσφαιρα του πατρικού σπιτιού της, παρά τη φτώχεια, τη μοναξιά, τα απανωτά αδιέξοδα. Δεν τα καταφέρνει πάντα. Όμως η ικανότητά της να απλώνει ένα χέρι προς τον άλλον, ανοίγοντάς του το σπίτι και την καρδιά της, τη βοηθάει να βρει τον δρόμο για να συνδεθεί με την καινούργια πόλη και τους ανθρώπους της, κάνοντάς την δική της.
Γύρω της άνθρωποι που κινούνται σ’ ένα σχήμα διαδρομής εξήντα χρόνων και που οι ατομικές τους ιστορίες συμπλέουν με τη συλλογική, νεοελληνική, πορεία μέχρι τη δεκαετία του ’80.
Ένα ολοζώντανο, χυμώδες μυθιστόρημα που παρακολουθεί τρεις γενιές στον αγώνα τους για μια ζωή που αξίζει να τη ζεις».

Κλείνοντας το εισαγωγικό τούτο κείμενο για το νέο μυθιστόρημα θα παραθέσω τους στίχους από τα Τρία  κρυφά ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη που ως μότο θέτει στην αρχή του βιβλίου της.

Όπως τα πεύκα

κρατούνε τη μορφή του αγέρα

ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί

το ίδιο τα λόγια

φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου

κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.

Συνηθίζω να υποστηρίζω ότι η αξία του συγγραφέα ενγένει αποδεικνύεται από το δεύτερο βιβλίο. Η Ζωή Μπόζεμπεργκ πέρασε με επιτυχία αυτή τη δοκιμασία.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΞΑΝΘΗ, 24 ΜΑΪΟΥ 2020 /2021