Ο ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ – GUINNESS RECORD
Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου
Στις 16 Ιουνίου 2018, η Σκωτσέζα Jenny Graham ξεκίνησε ένα ταξίδι-όνειρο ζωής, από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Δεν ήταν όμως μόνη. Την συνόδευε το ποδήλατό της!Τέσσερις μήνες μετά, στις 18 Οκτωβρίου, επέστρεψε στο ίδιο σημείο, αφού είχε καταφέρει να κάνει τον γύρο του κόσμου με ποδήλατο σε χρόνο ρεκόρ για μια γυναίκα. Είχε διασχίσει 18.000 μίλια δια μέσου Ευρώπης, Ασίας, Ωκεανίας και Βόρειας Αμερικής σε 124 μέρες και 11 ώρες, δηλαδή σε χρόνο λιγότερο κατά 20 ημέρες από το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ Guinness.
Η Jenny Graham
«Στην αρχή, όταν ανακοίνωσα την απόφασή μου για το ταξίδι στην οικογένειά μου, με πήραν για τρελή, αλλά, αργότερα, όταν κατάλαβαν πως το εννοούσα, μου συμπαραστάθηκαν και με εμψύχωναν διαρκώς.»
Η Jenny χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο προετοιμασίας για το ταξίδι, κάνοντας 20 ώρες ποδήλατο την εβδομάδα, γυμναστική, αλλά και πολλή γραφειοκρατική δουλειά (αναζήτηση χορηγών, βίζες για κάποιες χώρες, αεροπορικά εισιτήρια κλπ), ενώ, παράλληλα δούλευε full time σαν κοινωνική λειτουργός για παιδιά, στη Σκωτία.
«Η εκκίνηση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι σε όλο αυτό, μέχρι να φτάσεις σε κείνο το σημείο και να ανέβεις στο ποδήλατο, αφήνοντας τα πάντα πίσω σου. Ύστερα, το μόνο που έκανα ήταν να κάνω ποδήλατο, κι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού είναι φυσικά που απόλαυσα περισσότερο.»
Η διαδρομή που ακολούθησε η Jenny, με αφετηρία το Βερολίνο, ήταν μέσω Πολωνίας, Λιθουανίας και Λεττονίας, να μπει στη Ρωσία, και από εκεί στη Μογγολία και στην Κίνα. Από την Κίνα πέταξε στο Περθ στη Δυτική Αυστραλία, διέσχισε την Αυστραλία και πέταξε στη Νέα Ζηλανδία την οποία ποδηλάτησε από νότο προς βορρά. Από εκεί πέταξε για Αλάσκα, και συνέχισε διασχίζοντας τον Καναδά ως το Χάλιφαξ. Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής επιστρέφοντας στην Ευρώπη, ξεκίνησε από τη Λισαβόνα, ακολούθησε η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, και από κει μπήκε στη Γερμανία και τερμάτισε το ταξίδι της στο Βερολίνο, στην Πύλη του Βρανδεμβούργου από όπου είχε ξεκινήσει.
Οι προκλήσεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν πολλές, μα από όλες η σημαντικότερη ήταν οι καιρικές συνθήκες.
«Συνάντησα ό,τι καιρό μπορεί να φανταστεί κανείς. Ζέστη και κατακαλόκαιρο στην έρημο Γκόμπι, οπότε είχα θέμα με το να βρίσκω νερό, μέχρι καταχείμωνο και κρύο στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Πίστευα πως το κρύο δεν θα με ενοχλούσε, καθώς κατάγομαι από τη Σκωτία, αλλά η υγρασία σε συνδυασμό με το κρύο όταν κοιμάσαι έξω τη νύχτα, σε τσακίζει. Μέχρι πάνω σε τυφώνα έπεσα στον Καναδά.»
Η Jenny θυμάται τον Υπερ-Σιβηρικό εθνικό δρόμο, ανατολικά της Μόσχας στη Ρωσία και φρικάρει. Ήταν από τις πιο κρίσιμες στιγμές του ταξιδιού, με τα τεράστια φορτηγά να την προσπερνούν ασταμάτητα με μεγάλη ταχύτητα.
«Ήταν τρομερά επικίνδυνο, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να ακολουθήσω αυτό το δρόμο, οπότε αποφάσισα να κάνω ποδήλατο τη νύχτα που η κίνηση έκοβε. Ήταν πολύ πιο ασφαλές. Ποδηλατούσα μέχρι τις 8 το πρωί, ύστερα έβρισκα κάπου να κοιμηθώ και ξαναξεκινούσα πάλι στις 3 το μεσημέρι. Το έκανα αυτό για περίπου 1200 μίλια, μέχρι να βγω από το κομμάτι του δρόμου που είχε την περισσότερη κίνηση. Ήταν το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να με είχε σταματήσει, γιατί κατά τα άλλα, δεν σκέφτηκα ούτε μια μέρα να τα παρατήσω.»
Αυτό που κάνει το κατόρθωμα της Jenny ακόμη πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν είχε υποστήριξη σε όλο αυτό το εγχείρημα, οπότε έπρεπε να κουβαλάει τα πάντα μαζί της, από εργαλεία μέχρι φαγητό και να διαχειρίζεται όλα τα θέματα που προέκυπταν μόνη της.
«Αυτός είναι ο τρόπος που θέλω να ταξιδεύω. Το κάνω γιατί μου αρέσει, και δεν είναι μόνο για το ποδήλατο, αλλά και για την περιπέτεια, να πρέπει να φροντίσω τον εαυτό μου κάτω από διαφορετικές και δύσκολες συνθήκες, να σπρώχνω τον εαυτό μου στα όριά του.»
Αυτό σημαίνει, να φτάνεις πραγματικά σε κάποιες οριακές στιγμές, όπου αναγκάζεσαι να λαδώσεις την αλυσίδα του ποδηλάτου σου με αντηλιακό, ή όταν σου χαλάνε τα σχαράκια από τα παπούτσια να δένεις με λάστιχο τα πόδια σου πάνω στα πετάλια μέχρι να φτάσεις στο επόμενο σημείο που θα βρεις ποδηλατάδικο.
«Μου χάλασαν οι ταχύτητες στη Νέα Ζηλανδία, και απλά έπρεπε να ρολάρω μέχρι το επόμενο ποδηλατάδικο που ήταν… στην Αλάσκα! Όσο μπορείς να γυρίσεις τα πετάλια, συνεχίζεις να πηγαίνεις…»
Η Jenny δεν ήθελε να μαγειρεύει κατά τη διάρκεια αυτού του επικού ταξιδιού, οπότε δεν είχε μαζί της κουζινικά. Προτιμούσε να βρίσκει κάποιο μέρος να τρώει μαγειρεμένο φαγητό, ένα μέρος όπου θα μπορούσε να ξεκουράζεται και να φορτίζει τις μπαταρίες από το τηλέφωνο και όλες τις άλλες συσκευές που κουβαλούσε. Φυσικά, «τσάκισε» τα σνακς, σε όλα τα μαγαζάκια που έβρισκε στη διαδρομή, αλλά προσοχή, μας λέει «Ναι μεν έχουμε ανάγκη από τροφές πλούσιες σε θερμίδες, αλλά πρέπει να επιλέγουμε διαφορετικά σνακς και φαγητά, όχι όλο τα ίδια, γιατί δεν θα λειτουργήσει αυτό στον οργανισμό. Προσωπικά τα σνακς με τυρί και τα μιλκσέικς σοκολάτα με βόλεψαν πολύ, κατανάλωσα μπόλικα από αυτά.»
Μέσα στους 4 μήνες του ταξιδιού, αρρώστησε μόνο μια φορά, από ιό γρίπης στη Νέα Ζηλανδία, που την εξάντλησε και ζαλιζόταν. Την κούρασε πολύ καθ’ οδόν προς το Ώκλαντ, από όπου έπρεπε να πάρει αεροπλάνο που θα την πήγαινε στο βορρά της Αλάσκας. «Δεν κατάφερα να κάνω περισσότερα από 60 χλμ εκείνη τη μέρα, οπότε αποφάσισα να κοιμηθώ καλά κι όταν ξύπνησα ήμουν καλύτερα και ακολούθησε μια διαδρομή 30 ωρών non stop για να προλάβω την πτήση μου. Αυτό δεν ήταν και τόσο ευχάριστο.»
Και αφού ποδηλάτησε για 4 μήνες συνέχεια, συναντώντας από καγκουρό στην Αυστραλία ως μαύρες αρκούδες στον Καναδά, έφτασε επιτέλους στο Βερολίνο!
Ο λόγος που επέλεξε το Βερολίνο σαν σημείο εκκίνησης και τερματισμού, ήταν ο γιος της!
«Όταν σχεδίαζα τη διαδρομή, την έδειχνα στο γιο μου, και σκεφτόμασταν πού θα μπορούσαμε να περάσουμε όμορφα μετά το τέλος του ταξιδιού. Αν τερμάτιζα όπως το είχα υπολογίσει, θα ήθελα μετά να κάνω λίγες διακοπές με την οικογένειά μου κι ο γιος μου ήθελε πάρα πολύ να πάει στο Βερολίνο, ήταν η πιο μεγάλη πόλη πάνω στη διαδρομή μου, όπου κανείς μπορεί να περάσει καλά, τα έχει όλα το Βερολίνο, κι επιπλέον είναι μια πόλη φιλική για το ποδήλατο. Είμαι πολύ ικανοποιημένη που διάλεξα το Βερολίνο τελικά.«
Λίγες ώρες πριν τερματίσει, διάφοροι ποδηλάτες έβγαιναν με τα ποδήλατά τους στο δρόμο να ενθαρρύνουν τη Jenny, και την ακολούθησαν εμψυχώνοντάς την ως τον τερματισμό, στην πύλη του Βρανδεμβούργου.
«Έβλεπα την πύλη από μακριά και ήξερα πως οι δικοί μου άνθρωποι ήταν ακριβώς εκεί. Ήταν μια εικόνα που είχα φέρει πολλές φορές στο μυαλό μου σε όλο το ταξίδι. Πέρασα κάτω από την αψίδα, έκανα ένα γύρο και τους άκουγα να ζητωκραυγάζουν και να ανεμίζουν τη σημαία της Σκωτίας.»
Τα κατάφερε η Jenny, και τώρα είναι διευθύντρια του Adventure Syndicate, μιας ομάδας γυναικών ποδηλατών που έχουν σαν σκοπό τους να ενθαρρύνουν και να εμπνέουν τους άλλους να δοκιμάζουν τα όριά τους, για να συνειδητοποιούν του τι είναι ικανοί να κάνουν.
Και φυσικά η Jenny είναι πάντα στη διάθεσή τους να τους δώσει μια συμβουλή, ειδικά όταν πρόκειται να ξεκινήσει κάποιος ένα ταξίδι που στόχο έχει την κατάρριψη ενός ρεκόρ.
«Μείνετε πιστοί στο στόχο σας, η αρχή είναι δύσκολη, το ξεκίνημα, το να βρεις χορηγούς, να βολέψεις τη ζωή σου και να τακτοποιήσεις τις υποχρεώσεις σου για να μπορέσεις να φύγεις. Στην ουσία απαρνιέσαι κατά ένα τρόπο την κοινωνική σου ζωή για να αφοσιωθείς σε ένα στόχο. Όταν καταφέρεις τα περιφερειακά, τότε μπαίνεις στην ουσία και κάνεις αυτό που πραγματικά σε γεμίζει να κάνεις και του αφιερώνεις τον περισσότερο χρόνο σου»
Πηγή : Μbike.gr
Στέλιος Αρσενίου
