Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ: ΦΟΒΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ…
(ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΡΟΥΠΕΛ 13/26 ΜΑΪΟΥ 1916)

1. Το Γεγονός

Αποφράς ημέρα, η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13/26 Μαΐου 1916. Μια γερμανική Ίλη ιππικού, μειωμένης συνθέσεως, 40 ιππείς, ακολουθούμενοι από δύο βουλγαρικά Συντάγματα, ως εμπροσθοφυλακή, του κύριου όγκου του βουλγαρικού στρατού (26.000), διασχίζει το φαράγγι του Στρυμόνα ποτ., το οποίο φράσσει, το οχυρό Ρούπελ, εννέα χιλ., από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, το οποίο έχει κατασκευαστεί προ διετίας και αποτελεί την κλείδα της αμυντικής οργάνωσης – οχύρωσης της Ελληνικής Ανατολικής Μακεδονίας. Με προσυμφωνημένη, με τους Γερμανούς εντολή, του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδας Στέφανου Σκολούδη, του Υπουργού Στρατιωτικών Ιωάννη Γιαννακίτσα και του Υπαρχηγού του Γενικού Επιτελείου Συνταγματάρχη Ιωάννη Μεταξά, διατάχθηκε, η άμεση παράδοση του οχυρού Ρούπελ και της φρουράς του, από τον Διοικητή αυτού Ταγματάρχη Μαυρούδη, ο οποίος υπέγραψε, σχετικό πρωτόκολλο παράδοσης, με τον επικεφαλής της Βουλγαρικής εμπροσθοφυλακής, γερμανό Ίλαρχο Τιλ. Με σκυφτά τα κεφάλια και σφιγμένη την καρδιά οι φρουροί του Ρούπελ, εγκατέλειψαν το Οχυρό, συναποκομίζοντες, το μεγαλύτερο δυνατό μέρος του πολεμικού υλικού. Λόγω μη υπάρξεως μεταφορικών μέσων, παρέμειναν στα χέρια των εισβολέων 4 βαριά πυροβόλα, 800 βλήματα και 1.200.000 φυσίγγια. Τα υλικά αυτά σύμφωνα με το πρωτόκολλο παράδοσης, έπρεπε να παραδοθούν, σε εκπρόσωπο της Ελληνικής Κυβέρνησης, την επόμενη, στις 2,30 μ.μ. Φυσικά ο όρος αυτός δεν τηρήθηκε, αφού όμως έγραψε ο Ίλαρχος Τιλ., στον Ταγματάρχη Μαυρούση, το υλικό αυτό το χρειαζόταν προσωρινά οι Βούλγαροι. Ήταν μια μικρή ασύστολη παρασπονδία, η οποία αποκάλυπτε την αναξιοπιστία των γερμανικών εγγυήσεων και ειδικά αυτής, της ακεραιότητας της Ελλάδας και του πληθυσμού, των καταληφθησόμενων, προσωρινά, όπως ψευδώς δήλωσαν περιοχές της. Η κατάληψη, αμαχητί του οχυρού Ρούπελ και στη συνέχεια παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας, στο έλεος και την εκδικητική μανία των αιμοδιψών Βουλγάρων, αποτελεί μια ανταμοιβή της Γερμανίας προς την Βουλγαρία, για την υπογραφή της αμυντικής συμμαχίας της με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία) στις 6 Σεπτεμβρίου 1915, καθώς και την κήρυξη πολέμου κατά της Σερβίας (14 Οκτωβρίου 1915). Οι ύαινες Βούλγαροι ακολουθούν τους Γερμανούς, των οποίων η παρουσία είναι μόνο συμβολική και κατακλύζουν όλη την Ανατολική Μακεδονία, την οποία κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, μετά την ήττα τους, ειδικά στις μάχες Κιλκίς, Λαχανά Δοϊράνης, είχαν εγκαταλείψει , αφού την έπνιξαν στο αίμα το οποίο ακόμη άχνιζε, όπως στο Δοξάτο Δράμας (30/6/1913) και αφού μετέβαλαν σε καπνίζοντα ακόμη ερείπια, τις πόλεις της (Σέρρες, Δράμα, Καβάλα). Στις 30 Αυγούστου/12 Σεπτεμβρίου, ο Βούλγαρος Διοικητής, δηλώνει στο Έλληνα Φρούραρχο Καβάλας, ότι εν ονόματι του Τσάρου της Βουλγαρίας καταλαμβάνει την πόλη και διατάσσει την κατάβαση της Ελληνικής Σημαίας, η οποία ακόμη κυμάτιζε στο λιμεναρχείο της Καβάλας. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει η τραγωδία του πληθυσμού της Ανατολικής Μακεδονίας και συνεχίστηκε επί είκοσι επτά ολόκληρους μήνες, αφού στις 30 Σεπτεμβρίου 1917, η Βουλγαρία υπογράφει ανακωχή. Απολογισμός της Βουλγαρικής θηριωδίας στην Ανατολική Μακεδονία είναι, 45.000 Έλληνες νεκροί, σε πληθυσμό 200.000 κατοίκων – πάνω από το ένα πέμπτο. Δυστυχώς, ο τότε Υπουργός εσωτερικών Δημ. Γούναρης και μοιραίος Πρωθυπουργός αργότερα το 1920, δήλωσε ότι, οι Γερμανοβούλγαροι, έρχονται ως φίλοι, οι οποίοι το μόνο που θέλουν είναι να αποτρέψουν την προέλαση των Αγγλογάλλων, οι οποίοι υπ’ όψη είχαν φθάσει, μέχρι την οχυρά θέση του Δόβα Τέπε, παρά την λίμνη Δοϊράνη. Ένα τραγικό γεγονός της περιόδου αυτής αποτελεί η μεθοδευμένη από τους Γερμανούς, με την άσκηση πιέσεων στην Κυβέρνηση των Αθηνών και στο βασιλικό περιβάλλον (Κωνσταντίνος, Σοφία, Μεταξάς) αιχμαλωσία, αμαχητί του Δ’ Σώματος Στρατού, το οποίο κατά τις εκτιμήσεις των Γερμανών παρεμπόδιζε τις επιχειρήσεις των Βουλγάρων. Ο Διοικητής του Δ’ Σώματος Στρατού, Συνταγματάρχης Χατζόπουλος είχε λάβει σχετική εντολή, από την Αθήνα να μη προβάλει αντίσταση στην προσπάθεια των Βουλγάρων να καταλάβουν τις οχυρές θέσεις γύρω από την Καβάλα. Έτσι όταν δέχτηκε τελεσίγραφο από τους Βουλγάρους να παραδώσει την Καβάλα και τις Δυνάμεις του, δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να παραδοθεί στους Βουλγάρους ή να προσχωρήσει στην Εθνική Άμυνα Θεσσαλονίκης. Ο Χατζόπουλος δυστυχώς προτίμησε το πρώτο. Εκεί είχε φθάσει, η διάβρωση των στελεχών του Στρατού, εξ’ αιτίας του Εθνικού Διχασμού. Ένα μέρος της 6^ης Μεραρχίας 3.500 άνδρες, κατάφερε να διαφύγει στη Θεσσαλονίκη και να ενωθεί με το κίνημα της Εθνικής Άμυνας. Το υπόλοιπο δυναμικό του Σώματος 400 Αξιωματικοί και 6.000 στρατιώτες, παραδόθηκε στους Βουλγάρους. Πέτυχε όμως ο Χατζόπουλος, με τη μεσολάβηση του Στρατάρχη Φον Χίντενμπουργκ, το Σώμα Στρατού να μη παραμείνει, εξευτελιστικά αιχμάλωτο των Βουλγάρων, αλλά να μεταφερθεί και τεθεί υπό περιορισμό στο Gortitz (Γκέρλιτς) της Σαξονίας, κοντά στη Λειψία.

Το ένα πέμπτο του πολεμικού υλικού του Στρατού Ξηράς της Ελλάδας, με την αιχμαλωσία – ομηρία του Δ’ Σώματος Στρατού έπεσε στα χέρια των Βουλγάρων.

2. Εθνικός Διχασμός, Τα Προηγηθέντα

α. Ο Καϊζερ Γουλιέλμος Β’, το 1889 στην Αθήνα, πάντρεψε την αδελφή του Σοφία, με τον διάδοχο του Ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνου. Στην ουσία, προοκειμένου να ελέγχει την Ελλάδα, πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, εγκαθιστούσε στα ελληνικά βασιλικά ανάκτορα μια φανατική, γερμανίδα κατάσκοπο – πράκτορα του, την αδελφή του.

β. Ο Βενιζέλος, μετά την επανάσταση το 1909, στο Γουδί, κατ’ άλλους πραξικόπημα, καλείται και αναλαμβάνει Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Τον αποτυχημένο Αρχιστράτηγο στον ατυχή πόλεμο του 1897, Κωνσταντίνο διορίζει Αρχιστράτηγο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, το δε επιτελή του Κωνσταντίνου στον πόλεμο αυτό, αντισυνταγματάρχη Ιωάννη Μεταξά, παραμερισμένο σε Μονάδα Λαρίσης, χρήζει υπασπιστή του.

Κωνσταντίνος και Μεταξάς νοσηρά γερμανόφιλοι, υπήρξαν αγνώμονες και πολέμιοι του Βενιζέλου, αρμόδιου, ως Πρωθυπουργού, για την χάραξη της πορείας της εξωτερικής πολιτικής και υπήρξαν οι κύριοι πρωταγωνιστές του διχασμού.

γ. Με τους νικηφόρους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13, σε αγαστή σύμπνοια Βενιζέλου – Κωνσταντίνου – Μεταξά (αρμόδιου επιτελικού σχεδιαστή των επιχειρήσεων), διπλασιάζεται η Ελλάδα και το γόητρο και στρατιωτική της αξία αναβαθμίζονται, στην σκακιέρα των αντιμαχόμενων Δυνάμεων, εν όψει του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος είναι προ των Πυλών.

δ. Στις 5/18 Μαρτίου 1913, στη Θεσσαλονίκη, δολοφονείται από τον Σερραίο Αλέξανδρο Σχινά, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α’, τον οποίο δεν συμπαθούσε, θεωρώντας τον αγγλόφιλο ο Καϊζερ, συμπέθερος του. Η δολοφονία ήταν καθαρά πολιτική και είχε οργανωθεί στη Βιέννη και Βερολίνο.

Εάν δεν εδολοφονείτο, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α’, ο επάρατος εθνικός διχασμός δεν, θα είχε εκδηλωθεί.

ε. Τελειώνοντας το 1914, στο Δυτικό Μέτωπο (Μάγχη – Ελβετικά σύνορα) και στο Ανατολικό (Ανατολική Πρωσία), ο πόλεμος, έχει μεταπέσει, σε συγκρούσεις σε χαρακώματα (πόλεμος χαρακώματα). Η Τουρκία το Νοέμβριο του 1914, τάσσεται στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων και η Ρωσία είναι αποκλεισμένη ως εκ τούτου από τον έλεγχο ,από την Τουρκία, των Στενών των Δαρδανελίων. Οι Αγγλογάλλοι, αποφασίζουν να επιτεθούν στα Στενά Δρδανελίων, για να διανοίξουν δίοδο εφοδιασμού της Ρωσίας, αλλά και ένα νέο μέτωπο στα Βαλκάνια (Υπογάστριο της Ευρώπης) και ζητούν τη συμμετοχή της Ελλάδας έναντι ανταλλαγμάτων (Βόρειο Ήπειρο, Κύπρο, Μ. Ασία). Ο Κωνσταντίνος, στις 17 Φεβρουαρίου/2 Μαρτίου 1915, προϋπάντησε στην πόρτα του Γραφείου του τον Βενιζέλο, ο οποίος με θέρμη, πάθος και έξαψη του, ανέπτυξε το πολιτικό στρατιωτικό σχέδιο του. Ο Κωνσταντίνος με δακρυσμένη ματιά και με φωνή που πνίγεται από συγκίνηση συνεπαρμένος από τη θέρμη του Βενιζέλου, αναφωνεί “ Εμπρός λοιπόν με τη βοήθεια του Θεού “ . Η απόφαση του Κωνσταντίνου διέρρευσε και αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Ο Μεταξάς καταδικάζει την απόφαση αυτή, από το έντονο φιλογερμανικό πάθος του και προδικάζει την αποτυχία. Η βασίλισσα Σοφία αμέσως τηλεγραφεί, στο Αδελφό της Καϊζερ, για να ληφθούν τα ανάλογα μέτρα και αποτραπεί η δυσμενής αυτή κατάσταση για την Γερμανία. Ο Καϊζερ τάχιστα τηλεγράφει στον Κωνσταντίνο “Αγαπητέ μου Τίνο….. για το συμφέρον της χώρας σου και τη δική σου ευτυχίας, ήτις είναι αλληλέγγυος με εκείνη της αδελφής μου, επί του ότι δεν πρέπει να παρασυρθείς εις περιπέτειαν…. Μετά από αυτά, ο Κωνσταντίνος μεταπείθεται και στα δυο Συμβούλια Στέματος, που ακολούθησαν την 18 και 24 Φεβρουαρίου 1915, η πρόταση του Βενιζέλου απορρίπτεται και ο Βενιζέλος παραιτείται στις 25 Φεβρουαρίου 1915 και σχηματίστηκε Κυβέρνηση από τον Δ. Γούναρη. Μετά από Τρίμηνο, διακυβέρνηση, ο Γούναρης, προκηρύσσει εκλογές, για τις 31 Μαΐου 1915, τις οποίες κέρδισε ο Βενιζέλος, ο οποίος σχημάτισε κυβέρνηση στις 10 Αυγούστου 1915.

στ. Τον Οκτώβριο 1915, οι Αγγλογάλλοι, μετά την αποτυχία τους εκπορθήσεως της χερσονήσου Καλλιπόλεως, αποβιβάζοντας στη Θεσσαλονίκη, το Μακεδονικό Μέτωπο αρχίζει να συγκροτείται. Ο Βενιζέλος, τάχθηκε υπέρ της ενέργειας αυτής των μετέπειτα Συμμάχων μας, στην αγόρευση του στη Βουλή, στις 4 Οκτωβρίου 1915. Ωστόσο, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, αρνήθηκε να ταχθεί με την άποψη Βενιζέλου, ο οποίος υποβάλει, για δεύτερη φορά την παραίτηση του. Ο διχασμός γκρεμίζει τα πάντα. Στις 4 Νοεμβρίου 1915 Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Στέφανος Σκολούδης, τυφλό όργανο του φιλογερμανικού παράγοντα, των Ανακτόρων. Επί Πρωθυπουργίας Σκολούδη, όπως στην αρχή του παρόντος, αναφέρθηκε παραδόθηκε το οχυρό Ρούπελ και η Ανατ. Μακεδονία στους Βουλγάρους. Ξεκινώντας από την Κρήτη, Νησιά Αιγαίο, φθάνει στην Θεσσαλονίκη, η τριανδρία Βενιζέλου, Ναύαρχου Π. Κουντουριώτη και Στρατηγού Παν. Δαγκλή, αφού έχει ήδη σχηματίσει την 13/16 Σεπτεμβρίου 1916 προσωρινή Κυβέρνηση, η οποία 11/24 Νοεμβρίου 1916 κηρύσσει τον πόλεμο κατά των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Τουρκία, Βουλγαρία). Η προσωρινή κυβέρνηση Βενιζέλου την 24 Νοεμβρίου – 7 Δεκεμβρίου 1916 κηρύσσει τον Κωνσταντίνο έκπτωτο. Η Ελλάδα είχε χωριστεί σε δύο αλληλομισούμενα και αλληλοεχθρευόμενα κράτη. Με αυτό το βαρύ αρνητικό εθνικό φορτίο, το 1919 αποβιβάστηκε η Ελλάδα στην Μ. Ασία, περιοχή Σμύρνης, όπου την αρχική μεγαλειώδη νίκη της, ο διχασμός την μετέβαλε σε εθνική συμφορά και καταισχύνη. Δυστυχώς το τότε πάθημα, δεν μας έγινε μάθημα, το επαναλάβαμε, το 1943-1949. Επιβάλλεται, όθεν να συνετιστούμε επιτέλους σήμερα, διότι δεν υπάρχουν περιθώρια, άλλων εθνικών, διχαστικών λαθών, στα εθνικά μας θέματα.

Διαπιστώσεις – Συμπεράσματα 

α. Η παράδοση του Οχυρού Ρούπελ και στη συνέχεια της Ανατ. Μακεδονίας και του Δ’ Σώματος Στρατού, στους Βουλγάρους, αμαχητί, με εντολή των Αθηνών, Κυβέρνησης και Βασιλιά, στις 13/26 Μαΐου 1916, αποτέλεσε την πρώτη, την μοιραία, την καθοριστική, την συγκλονιστική και ιδιαίτερα εξευτελιστική πράξη, της εθνικής τραγωδίας του Ελληνισμού, λόγω του επάρατου εθνικού διχασμού του.

Ο διχασμός είχε διαβρώσει σε βάθος, τον ελληνισμό και τις Ένοπλες Δυνάμεις του και είχε απορροφήσει κάθε ζωτικότητα και ικμάδα του, για ενιαία δράση, στο δρόμο, που του ανοιγόταν διάπλατα για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας. Υποδύθηκε, χωρίς ενιαία πνοή, για δράση, σε μια υπερπόντια εκστρατεία, ανάλογης εκείνης των Αρχαίων Αθηνών, στη Σικελία, έχοντας μέσα του, το σαράκι του διχασμού. Στην εκστρατεία αυτή, ο Ελληνισμός όντας διχασμένος, εκ προοιμίου ήταν, προδομένος, από συμμάχους εγκαταλελειμμένος τελικά δε ηττημένος, παρά τις επικές, νικηφόρες συγκρούσεις του στα πεδία των μαχών, οι οποίες τον έφεραν σε απόσταση ανάσας, από την τελική νίκη, της οποίας όμως οι δάφνες φυλλορρόησαν λόγω διχασμού και επήλθε η ήττα και η συμφορά.

β. Η Γερμανολατρεία του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος υπήρξε υποχείριο της συζύγου του, βασίλισσας Σοφίας, μιας φανατικής πρωσίδας πριγκίπισσας, καθώς και των συμβούλων του Μεταξά, Δουσμάνη Θεοτόκη Στρέϊτ κλπ, τον οδήγησε στην επιδίωξη επίτευξης μιας επίπλαστης ουδετερότητας της Ελλάδας, έναντι ψευδών και απατηλών, ανταλλαγμάτων και υποσχέσεων. Όλοι τους, περί τον βασιλιά Κωνσταντίνο, πίστευαν στο αήττητο της Γερμανίας, την οποία επεδίωκαν να βοηθήσουν με την τήρηση της ουδετερότητας της Ελλάδας. Η επικαλούμενη επιτελική δεινότητα του Μεταξά, ξεθώριασε, προ της παραδοχής του, για το αήττητο της Γερμανίας, κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ευτυχώς όμως ξεκαθάρισε, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου γράφτηκε το έπος του 1940-1941 και η κάθαρση επήλθε. Ο ίδιος ο Καϊζερ, Γουλιέλμος Β’, ο οποίος πρωτοστατούσε, στην επίτευξη ουδετερότητας της Ελλάδας, είχε μεταβληθεί σε ένα διακοσμητικό πρόσωπο (πιόνι) της στρατοκρατικής δικτατορίας, του Αρχιστράτηγου Χιντεμπουργκ και ουσιαστικά του Επιτελάρχη Λουντεντορκ, οι οποίοι δεν πίστευαν στην επίτευξη της ουδετερότητας αυτής, αφού η Ελλάδα δεν θα συμμαχούσε ποτέ με την Γερμανία, η οποία ήδη ήταν σύμμαχος της Βουλγαρίας, άρα η συμμαχία της Ελλάδας με την Ανταντ, ήταν μονόδρομος. Το χάσμα του διχασμού υπήρξε τόσο βαθύ και αβυσσαλέο αφού στις 13/26 του Δεκεμβρίου του 1916, ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος προχώρησε στο ανάθεμα του Βενιζέλου, λιθοβολώντας ο όχλος το ομοίωμά του, ενώ στις 13 Σεπτεμβρίου 1916, σε εκδοθέν ψήφισμα της Τριανδρίας, Βενιζέλου, Κουντουριώτη, Δαγκλή, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος καταγγέλεται προσωπικώς ως “Τύραννος”, όχι όμως δυναστεία.

γ. Οι εκπρόσωποι των Συμμάχων, πρεσβευτές πρόξενοι και ειδικά ο Γάλλος στρατηγός Σαράϊγ στη Θεσσαλονίκη και ο Γάλλος Ναύαρχος Νταρτίζ ντι Φουρνέ σε Σαλαμίνα – Πειραιά – Αθήνα, φέρθηκαν κατά τέτοιο υποτιμητικό και εχθρικό τρόπο, σαν να ήταν κατακτητές, σε μια εχθρική τους χώρα και όχι φιλοξενούμενοι σε αυτή, και μελλοντική σύμμαχο τους, με επιδίωξη την υλοποίηση μόνο των στρατηγικών τους επιδιώξεων στα Βαλκάνια. Αυτό είχε ως συνέπεια την οργή και αγανάκτηση του λαού της Νότιας Ελλάδας, κυρίως, ο οποίος καταψήφισε το Βενιζέλο, στις εκλογές Νοεμβρίου του 1920, με τις γνωστές, στη συνέχεια, καταστροφικές συνέπειες, από κυβέρνηση Γούναρη κλπ.

δ. Οι Γερμανοί το 1916 έφεραν τους Βουλγάρους στην Ανατολική Μακεδονία, το 1941, έφεραν επίσης τους Βουλγάρους στη Μακεδονία και Δυτική Θράκη και τώρα ετοιμάζουν να φέρουν του Τούρκους, μετά τα χαμόγελα, τις συναντήσεις και σχετικές επικοινωνίες και σκοτεινές συμμαχίες του Ερντογάν και της γερμανίδας με….σας Μέρκελ, η οποία πιστή σύμμαχος της Τουρκίας και για να μη δυσαρεστήσει τον Ερντογάν, δεν απέστειλε σχετικό μήνυμα, για τα 200 χρόνια της Ελληνικής επανάστασης του 1821.

ε. Σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα στη συνδιάσκεψη Παρισίων του 1947, η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα (τα στοιχεία ελήφθησαν από την εφημερίδα “Βήμα” της 8^ης Μαρτίου 2015): Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος 9.189270.837 ευρώ, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος 321.669.083.086 ευρώ, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κατοχικό δάνειο 10.344859.092 ευρώ -> Γενικό Σύνολο 341.203.213.015 ευρώ. Στα οφειλόμενα αυτά δεν περιλαμβάνεται, το αγνό ελληνικό αίμα, το οποίο οι αιμοδιψείς γερμανοί και οι σύμμαχοι τους Βούλγαροι, στους τόπους εκτελεστών και μαρτυρίου, προκάλεσαν ποτάμι να ρέει. Το αίμα αυτό είναι ιερό και δεν εξαγοράζεται. Απαιτεί όμως δικαίωση.

Εάν, οι αρμόδιοι Κυβερνήτες, διαχρονικά, δεν διεκδίκησαν τα οφειλόμενα από τους Γερμανούς και αν δεν κατόρθωσαν να επιτύχουν την αποπληρωμή τους, αποτελεί εθνικό κενό και δίνει στους θύτες το δικαίωμα, όπως στους ατιμώρητους κοινούς εγκληματίες, να το επαναλάβουν, όπως έγινε το 1916 και το 1941, με τους Βουλγάρους και όπως σήμερα με τους, συμμάχους τους, Τούρκους, μεθοδεύεται και επιδιώκεται. Με τη Γερμανία, σε όλους τους πολέμους, από την ατυχή του 1897, μέχρι της εισόδου μας στο ΝΑΤΟ, βρισκόμαστε στον αντίπαλο στρατόπεδο. Καίτοι όμως Σύμμαχοι, εντός του ΝΑΤΟ; Ελλάδα, Γερμανία, Τουρκία, η Γερμανία προκλητικά και κατά σκανδαλώδη τρόπο, τάσσεται, πάντα υπέρ της Τουρκίας, (πρόσφατα Τουρκολιβυκό Σύμφωνο). Αυτό ξεκίνησε εδώ και εκατόν πενήντα τέσσερα χρόνια, από τον ατυχή πόλεμο του 1897, τον οποίο υποκίνησε ο Καϊζερ στο Σουλτάνο και κατά τον οποίο η Γερμανία ενίσχυσε την Τουρκία με πυρομαχικά και εφόδια και Γερμανοί Αξιωματικοί ανέλαβαν την Διοίκηση Τουρκικών Μονάδων, όπως ο Γκρομίκωφ, ο οποίος επικεφαλής του Τουρκικού ιππικού εισήλθε στη Λάρισα. Από το 1882, ο Σουλτάνος, θαυμαστής της Γερμανικής στρατιωτικής οργάνωσης, ζήτησε, από τον Καϊζερ Γουλιέλμο Α’ την βοήθειά του, την οποία ανέλαβε να υλοποιήσει ο Γερμανός Ταγματάρχης Βαρώνος Φον Ντερ Κολτς, ο οποίος ανήλθε στο αξίωμα του Πασά και το βαθμό του στρατηγού. Αυτός σχεδίασε την επίθεση του Τουρκικού στρατού κατά της Ελλάδας το 1897 και οχύρωσε τα στενά του Σαρανταπόρου, τα οποία έλεγε θα είναι ο τάφος του Ελληνικού Στρατού, εάν η Ελλάδα επιτεθεί στην Τουρκία. Η επιτυχής όμως εξαγωγή των επιχειρήσεων, κατά τον Α’ Βαλκανικό πόλεμο το 1912, το διέψευσαν. Μετά του Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, 180.000 πρόσφυγες μουσουλμάνοι, εκ των οποίων 70.000 προερχόμενοι, από τα εδάφη τα οποία είχε κατλάβει η Ελλάδα, κατέφυγαν στη Μικρά Ασία. Η εγκατάσταση των προσφύγων αυτών, μέσα στα πλαίσια εκτουρκισμού της Μ. Ασίας και των αισθημάτων εκδίκησης, την οποία έτρεφαν οι Τούρκοι, για την ήττα τους, θα γινόταν με την εκδίωξη από τις εστίες τους των Ελλήνων της Ανατολής. Η ιδέα ήταν γερμανική και εμπνευστής της, ο γερμανός στρατηγός Λιμάνοφ Σάντερς, ο οποίος ως (μουσίρης) στρατάρχης του σουλτάνου, έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στην αναδιοργάνωση του Τουρκικού στρατού, μετά το 1912-1913 και την εκδίωξη των Ελλήνων των κατοικούντων στις ακτές Μ. Ασίας τη Θράκη και τον Πόντο και οι οποίοι θα εγκαθίσταντο, στο Ερζερούμ και Χαλδάϊα. Η ιστορία της αρχής του 20^ου αιώνα, σφραγιζόταν με νέες γενοκτονίες των Ελλήνων, συνέχεια εκείνων των Αρμενίων. Οι πρώτοι στόχοι των Τούρκων υπήρξαν οι Έλληνες της Περγάμου και Παλαιάς Φώκαιας (σφαγές, αρπαγές, βιασμοί, βανδαλισμοί), ακολούθησαν δε και άλλα στο Γενισάρ, Κουμκιοί , Σερέκοϊ κλπ.

Μετά τους πιο πάνω, τόσους γερμανούς πρωταγωνιστές, για την βοήθεια της συμμάχου της Τουρκίας, ο κύκλος δεν σταματά και φθάνουμε στο σήμερα, όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει, αφού οι Έλληνες συνεχίζουν την ίδια ολισθηρή πορεία της υποταγής και της αμνησίας. Άλλο είναι οι προσωπικές σχέσεις, φιλίες, συμπάθειες και μεταπτυχιακές σπουδές και άλλο οι εθνικοί στόχοι και επιδιώξεις μας, τις οποίες επιζήμια συγχέουν, διαχρονικά, κάποιοι, των Κυβερνώντων, την Ελλάδα. Χωρίς τα επιβαλλόμενα, δυνατά σχόλια παρεμπιπτόντως , αναφέρουμε ότι και η Συμφωνία των Πρεσπών έχει ενσπείρει σπέρματα διχασμού στον Ελληνικό λαό, ειδικά της Β. Ελλάδας.

Βοηθήματα

– Πόλεμος 1897, Αλέξανδρου                                                         Παναγιώτης Χόχολης

Μαζαράκη Αινιανός                                                                            Αντιστράτηγος Ε.Α.

-η Δόξα και ο Διχασμός 1908-1918                                  Επίτιμος Διοικητής Ανώτατης

Πολυχρόνη Κ. Ενεπεκίδη                                                                       Σχολής Πολέμου

– Εθνικός Διχασμός, Εφημερίδα ΝΕΑ

– Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Κ. Παπαρρηγοπούλου