“ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ”
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Κύριος διηγείται την παραβολή του άφρονος πλουσίου. “Άφρων” στην Αγία Γραφή χαρακτηρίζεται αφ’ ενός εκείνος που στρέφει τα νώτα του στον θεό και αφ’ ετέρου εκείνος που προσκολλάται στον πλούτο, ίσως γιατί το ένα δεν είναι άσχετο με το άλλο.

Τι κάνει ο άφρων πλούσιος; Ταλαιπωρείται. Η καλύτερα, αυτοταλαιπωρείται, μιας που είναι υπεύθυνος για τη δυστυχία του. Το πρώτο που μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε στην ευαγγελική διήγηση είναι το προφανές της αγωνίας του πλουσίου να εξασφαλίσει τον πλούτο του.

Η μοναξιά χαρακτηρίζει τον άφρονα πλούσιο. Δεν κάνει κανένα διάλογο, δεν συμβουλεύεται κανέναν, αποφασίζει για όλα μόνος του με απόλυτη αυτοπεποίθηση και μοναδικό προσανατολισμό την διαφύλαξη του πλούτου του για τον εαυτό του.

Ακριβώς στη στιγμή που πιστεύει ότι επιτέλους κατοχύρωσε τον πλούτο και μπορεί ν’ αρχίσει ν’ απολαμβάνει την σχέση μαζί του, ακούει κάποιον άλλον που ως εκείνη την στιγμή συνειδητά παραθεωρούσε, σκόπιμα αγνοούσε και εμπρόθετα ξεχνούσε, να του κάνει μία ερώτηση: Ανόητε, εσύ που ζήτησες την εξασφάλιση στον πλούτο και του αφιερώθηκες, αυτή τη νύκτα που νόμιζες ότι θα ξεκινούσε η αναπαυτική και απολαυστική ζωή σου αυτή την ίδια νύκτα έρχονται και ζητούν να πάρουν την ψυχή σου και αυτά που ετοίμασες, ακριβώς επειδή δεν μπορούν να σε συνοδεύσουν, ποιοί θα τα χαρούν;

Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου δεν ζητά την ψυχή του πλουσίου. Άλλοι την “απαιτούν”. Οι Πατέρες αντιδιαστέλλουν μεταξύ των τρόπων εκδημίας ενός δικαίου και ενός αμαρτωλού. Για τον δίκαιο συνήθως λέγεται ότι παραθέτει την ψυχή του στα χέρια του θεού,

Για τον αμαρτωλό χρησιμοποιείται η έκφραση “απαιτούν” και εννοούνται συνήθως οι δαίμονες, για να φανεί το δισυπόσπαστο της ψυχής όταν δεν έχει αιώνιο προσανατολισμό, αλλά επίγεια προσκόλληση. Αλλά και κάτι άλλο διευκρινίζεται. Η ψυχή του πλουσίου, την οποία νόμιζε δική του, αποδεικνύεται ότι δεν είναι, καθώς έρχονται οι κύριοί της, αυτοί στους οποίους παραδόθηκε, αυτοί τους οποίους υπήκουε επί γης, να την απαιτήσουν. Πόσος πόνος και “εν ζωή και μετά θάνατον”.

         ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ