Ειδήσεις

Η δική μου εικόνα της Ελληνοτουρκικής κρίσης…
Γράφει ο Γεώργιος Χατζηθεοφάνους

Ποιος ήταν ο πολιτικός σκοπός της κινητοποίησης των ενόπλων δυνάμεων, που ο Πρωθυπουργός όρισε; Είναι το πρώτο ερώτημα που θα υπέβαλλε ο Κλαούζεβιτς αν ζούσε. Με άλλα λόγια ποιος ήταν ο σκοπός της κινητοποίησης των ενόπλων δυνάμεων με την επίτευξη του οποίου τα πλοία θα επέστρεφαν στο Ναύσταθμο;  Ήταν αυτός με σαφήνεια καθορισμένος και ο ίδιος από την αρχή μέχρι το τέλος; *

Το δεύτερο βασικό ερώτημα είναι ποιος ήταν ο επιχειρησιακός σχεδιασμός του Α/ΓΕΕΘΑ για την υλοποίηση του πολιτικού σκοπού της κινητοποίησης των ενόπλων δυνάμεων, τον οποίο (επιχειρησιακό σχεδιασμό) παρουσίασε στο ΚΥΣΕΑ και ενέκρινε η πολιτική ηγεσία με ή χωρίς τροποποιήσεις;

Με δεδομένο πως το Oruc Reis  έκανε τελικά έρευνες και μάλιστα χωρίς εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών σημαίνει πως ο πολιτικός σκοπός δεν ήταν, όπως στην αρχή δηλώθηκε, η με κάθε τρόπο απαγόρευση διεξαγωγής των ερευνών. Από τις εξελίξεις προκύπτει πως αποφασίστηκε α) η κινητοποίηση των ενόπλων δυνάμεων, στο πλαίσιο επίδειξης αποφασιστικότητας ώστε ο Ερτογάν να φοβηθεί και να ακυρώσει τη NAVTEX (αποτροπή) και β) σε περίπτωση που αυτό δεν συμβεί η απαγόρευση-παρεμπόδιση των ερευνών χωρίς όμως εμπλοκή με πυρά. Κι εδώ προκύπτει ένα ακόμη ερώτημα. Ποιος ήταν ο σχεδιασμός στο σενάριο αυτό και γιατί απέτυχε; Γνώριζε από την αρχή ο Α/ΓΕΕΘΑ τη (β) περίπτωση ή ήταν κάτι που του ανακοινώθηκε όταν πλέον η αποτροπή είχε χαθεί;

Γιατί χάθηκε η αποτροπή; Διότι προφανώς η Ελλάδα δεν έπεισε ούτε τον Ερτογάν ούτε τη Μέρκελ πως ήταν αποφασισμένη με κάθε τρόπο να απαγορεύσει τις έρευνες, όπως αποδείχθηκε. Αν ο Ερτογάν είχε πειστεί είναι βέβαιο πως δεν θα προχωρούσε. Ακόμη κι αν βύθιζε όλο τον Ελληνικό στόλο, πράγμα αμφίβολο, οι απώλειες του θα ήταν τέτοιες που θα τον απομάκρυναν από τα μαξιμαλιστικά του σχέδια που δεν περιορίζονται στις θαλάσσιες ζώνες του Καστελόριζου. Ούτε ήταν διατεθειμένος να βρεθεί απέναντι από τη διεθνή κοινότητα μπλέκοντας σε πολεμικές περιπέτειες με την Ελλάδα μια Χώρα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και να ξοδέψει τεράστιο διπλωματικό κεφάλαιο. Ούτε η Μέρκελ ήθελε, έχοντας την Προεδρία, να χρεωθεί την επίθεση σε μια Χώρα της ΕΕ. Για την επίδειξη αποφασιστικότητας δεν αρκούν οι δηλώσεις περί κόκκινων γραμμών. Εάν εδώ και καιρό, από την υπογραφή του Τουρκολυβικού Συμφώνου, η Ελλάδα παράκαμπτε τον δύσκαμπτο νόμο περί προμηθειών με μια διακομματική επιτροπή και προχωρούσε σε αγορά έξυπνων πυρομαχικών άμεσα διαθέσιμων αλλά και ανταλλακτικών για την υψηλότερη διαθεσιμότητα των μέσων θα έστελνε μήνυμα αποφασιστικότητας προς κάθε κατεύθυνση, πέρα των απλών δηλώσεων αλλά και θα είχε εξασφαλίσει την μέγιστη δυνατή διαθεσιμότητα των μέσων χωρίς την οποία δεν αντιμετωπίζεται η Τουρκία. Στην ίδια κατεύθυνση υπήρχαν κι άλλες επιλογές επίδειξης αποφασιστικότητας πέραν των δηλώσεων.

Είναι τεράστιο λάθος να ορίζεις κόκκινες γραμμές όταν δεν είσαι αποφασισμένος ή/και δεν μπορείς να τις υποστηρίξεις. Στις κόκκινες γραμμές δεν κάνεις ούτε ένα βήμα πίσω. Τις υποστηρίζεις από την πρώτη στιγμή χωρίς αναστολές και πισωγυρίσματα. Αν δεν το κανεις χάνεται η αποτροπή και μένει ο πόλεμος στην προσπάθειά σου να υποστηρίξεις τα εθνικά σου συμφέροντα. Αλλιώς παραχωρείς ή απεμπολείς κυριαρχικά σου δικαιώματα.

Είναι ξεκάθαρο πως μετά την απώλεια της αποτροπής η Ελλάδα μετέφερε την αποστολή των ενόπλων δυνάμεων στην διπλωματία, οπότε και περνάμε από την φάση της κρίσης σε αυτή της διαχείρισης,  με στόχο να πείσει τη διεθνή κοινότητα να ασκήσει πιέσεις στον Ερτογάν να σταματήσει τις έρευνες. Ότι δλδ ήταν υποχρεωμένη, επειδή δεν διαθέτει πολεμικό ναυτικό, να κάνει η Κύπρος για να σταματήσει την Τουρκία. Να επισημάνουμε πως δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να το πετύχει. Κανόνας: Στο διεθνές περιβάλλον όλοι σέβονται την ισχύ και την αποφασιστικότητα και περιφρονούν την αδυναμία.

Η Ελλάδα είχε να επιλέξει μεταξύ εμπλοκής για την υποστήριξη των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της υποχώρησης. Επέλεξε την υποχώρηση όμως ο κίνδυνος της πολεμικής εμπλοκής μελλοντικά αυξήθηκε κατακόρυφα διότι πλέον δεν υπάρχουν αξιόπιστες κόκκινες γραμμές και η αποτροπή έχει χαθεί. Πρέπει άμεσα να αλλάξουν πολλά διότι στο υφιστάμενο γεωπολιτικό χάος ο κίνδυνος να προσθέσουμε νέες επετείους για χαμένες πατρίδες και νεκρούς ήρωες είναι υπαρκτός και μεγάλος. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Να καταλάβουμε επιτέλους ΟΛΟΙ πως οι ένοπλες δυνάμεις δεν είναι για παρελάσεις, δεξιώσεις, hot spot και κοινωνικό έργο. Όταν δίπλα σου έχεις την Τουρκία δεν σου περισσεύει χρόνος ούτε μέσα για πάρεργο.

*  Ποιο ήταν το θεσμικό εκείνο όργανο που βοήθησε τον Πρωθυπουργό να καταλήξει στον πολιτικό σκοπό της κινητοποίησης των ενόπλων δυνάμεων και μέσα από ποια διαδικασία; Το ΚΥΣΕΑ με τη σημερινή του μορφή (Νόμος 4622/2019) δεν δύναται να ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό ούτε φυσικά ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας με τον αναπληρωτή του μπορούν να κάνουν την δουλειά ενός μεγάλου επιτελείου αποδεδειγμένα ικανών, με γνώσεις και εμπειρία, στελεχών (διπλωμάτες, στρατιωτικοί, διεθνολόγοι, οικονομολόγοι, νομικοί κ.α.) που θα παρακολουθούν σε μόνιμη βάση το διεθνές περιβάλλον, θα προσδιορίζουν απειλές και ευκαιρίες και θα εκπονούν σχέδια για την αντιμετώπιση και εκμετάλλευσή τους αντίστοιχα. Η κρίση αυτή ήταν αναμενόμενη, προαναγγελθείσα και υπό κανονικές συνθήκες το επιτελείο αυτό θα είχε έτοιμες εναλλακτικές επιλογές, όχι αποκλειστικά στρατιωτικές, τις οποίες θα παρουσίαζε στο ΚΥΣΕΑ για να λάβει αποφάσεις. Και βέβαια το όργανο αυτό θα συντόνιζε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς (ΥΠΕΞ, ΥΠΕΘΑ, άλλα υπουργεία, ΕΥΠ κλπ) στην υλοποίηση της ληφθείσης απόφασης.

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button