Τα παιδιά γιορτάζουν, οι μεγάλοι απουσιάζουν…
ο περασμένο Σάββατο ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, την αμέσως επόμενη μέρα, δηλαδή την Κυριακή η Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Διεθνούς Αμνηστίας και χθες 11 Δεκεμβρίου η Ημέρα του Παιδιού.
Με τη διαφθορά ως κοινωνία και ως κράτος σηκώσαμε τα χέρια ψηλά.
Ο αγώνας για την πάταξή της αποδεικνύεται άνισος.
Και αυτό γιατί κάποιοι βολεύονται από την ύπαρξη της διαφθοράς, η οποία επεκτείνεται σε όλες τις δομές του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού μας συστήματος.
Όχι μόνο βολεύονται, αλλά συντηρούνται κιόλας.
ο περασμένο Σάββατο ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς, την αμέσως επόμενη μέρα, δηλαδή την Κυριακή η Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και της Διεθνούς Αμνηστίας και χθες 11 Δεκεμβρίου η Ημέρα του Παιδιού.
Με τη διαφθορά ως κοινωνία και ως κράτος σηκώσαμε τα χέρια ψηλά.
Ο αγώνας για την πάταξή της αποδεικνύεται άνισος.
Και αυτό γιατί κάποιοι βολεύονται από την ύπαρξη της διαφθοράς, η οποία επεκτείνεται σε όλες τις δομές του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού μας συστήματος.
Όχι μόνο βολεύονται, αλλά συντηρούνται κιόλας.
Όσο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εκατομμύρια κόσμου τούτου του πλανήτη ακόμη και σήμερα τα αναζητούν….
Και πώς να μην τα αναζητούν, αφού υπάρχουν και θα υπάρχουν και εκείνοι που πρωταγωνιστούν στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…;
Μάλιστα τελευταία έρευνα έδειξε πως ένας από τους καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι και η τηλεόραση.
Το 64% των ερωτηθέντων υποστηρίζει την άποψη αυτή.
Μάλλον θα φταίνε οι κρυφές κάμερες με το «μεγάλο Αδελφό»…
Και όμως ζούμε στην εποχή της δημοκρατίας…
Μιας δημοκρατίας, που την τελευταία περίοδο την παρακολουθούμε να αυτοκαταστρέφεται…..
Όλοι μας λίγο πολύ καταβάλλουμε ένα διαρκή αγώνα για την κατάκτηση των δικαιωμάτων μας, έστω και αν θεωρούνται αυτονόητα και ορίζονται από το Σύνταγμά μας και από άλλες Διεθνείς Συνθήκες.
Και που στο συγκεκριμένο παρόν αδιαφορούμε παντελώς αν το δικό μου δικαίωμα, ταυτόχρονα θα σημάνει την καταπίεση της ελευθερίας και των δικαιωμάτων του διπλανού μας.
Ακούμε μεγαλόσχημους πολιτικούς, π.χ. πλανητάρχες, να μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα, και την ίδια στιγμή οι πολιτικές τους πράξεις να δείχνουν πως όχι μόνο δε σέβονται τα δικαιώματα των άλλων, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις να αδιαφορούν ή και να τα καταπατούν.
Για ποιο σεβασμό ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπορούμε και μιλάμε, όταν δε σεβόμαστε τα ίδια τα παιδιά…..;
Όταν δεν τα ακούμε…Όταν κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στην άηχη κραυγή αγωνίας που μας βγάζουν…..;
Όταν με τις δικές μας συμπεριφορές και παραλείψεις τα στρέφουμε άθελά μας σε πράξεις βίαιες και αυτοκαταστροφικές;
Και δεν αναφέρομαι μόνο σε μας τους απλούς ανθρώπους, αλλά στα πολιτικά κεφάλια τούτου του τόπου που πετά ο ένας στον άλλο το μπαλάκι των ευθυνών….
Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού η χθεσινή, αφιερωμένη σε εκατομμύρια αθώες και ανυπεράσπιστες σε τελική ανάλυση, ψυχές, τα παιδιά….
Τα παιδιά που για πολλούς όχι μόνο αποτελούν το μέλλον μιας κοινωνίας, αλλά και τον καθρέφτη της.
Ουσιαστικά μια μέρα σαν όλες τις όλες τις προηγούμενες και επόμενες ήταν και η χθεσινή …..παρόλη την υποκρισία που ενδεχόμενα να κρύβει.
Γιατί όλοι βγαίνουν και μιλούν για το τι έκαναν, αλλά και το τι θα κάνουν για τα παιδιά με στόχο βέβαια να τους προσφέρουν ένα καλύτερο κόσμο ….μια πιο ευτυχισμένη ζωή.
Θα τρέξουμε να βρούμε χρήματα για έχουμε τη δυνατότητα να αγοράσουμε στα παιδιά μας τα καλύτερα δώρα ενόψει Χριστουγέννων.
Όσο για τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου προσπαθούμε να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος στην επικοινωνία με τα παιδιά μας-ένεκα η καριέρα ή η ανάγκη για επιβίωση, άρα σκληρή δουλειά-προσφέροντας τους υλικά αγαθά.
Προσπαθούμε να διώξουμε τις τύψεις μας και να δικαιολογηθούμε για τον ελλιπή χρόνο που περνάμε με τα παιδιά μας με το πρόσχημα «…εγώ περνώ ποιοτικό χρόνο μαζί του… σημασία δεν έχει πόσες ώρες βρίσκομαι μαζί του, κοντά του, αλλά πως αξιοποιώ έστω και τον ελάχιστο χρόνο που του προσφέρω προς όφελός του….»….
Άσχετα τώρα αν στο παιδί σου αρκεί και μόνο η παρουσία σου, να του αρκεί να σε βλέπει στο σπίτι έστω και αν εσύ είσαι απορροφημένη με κάποια άλλη δουλειά και αυτό γιατί σε νιώθει κοντά του… θα είσαι εκεί αν σε χρειαστεί.
Πώς επιτυγχάνεται λοιπόν η συναισθηματική κάλυψη του παιδιού και η σωστή διαπαιδαγώγησή του με υλικά αγαθά και με την πολύωρη απουσία μας από κοντά του, την απάντηση στο ερώτημα προσωπικά ακόμη την αναζητώ.
Το αν τα σημερινά παιδιά είναι ευτυχισμένα, περιττό να απαντήσει κανείς.
Τι καταφέραμε να διαφυλάξουμε για τα παιδιά μας;
Μήπως ένα υγιές κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον;
Καταφέραμε να τους μεταδώσουμε την αισιοδοξία και την πίστη πως το μέλλον που τους επιφυλάσσουμε θα είναι πολύ καλύτερο από το δικό μας;
Αποτελούμε για αυτά υγιή πρότυπα… θετικά παραδείγματα προς μίμηση;
Έχουμε διαγράψει από το λεξιλόγιο τον μεγάλων λέξεις και πράξεις, όπως κακοποίηση των παιδιών, σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση των παιδιών, παιδική πορνογραφία, την ψυχαναγκαστική παιδική εργασία, την παιδική βία που βιώνουν παιδιά ακόμα και μέσα στη κούνια τους, κλπ…..;
Προσωπικά πιστεύω πώς αν έστω και στο ένα τρίτο των παραπάνω απαντούσαμε θετικά, τότε τα παιδιά μας θα μπορούσαν να δηλώνουν αισιόδοξα.
Ενώ το καλύτερο τελικά δώρο –Χριστούγεννα έρχονται –για ένα παιδί που ζει σε μια ανεπτυγμένη χώρα είναι να του μεγαλώσουμε το 24ωρό του.
Με τόσα πράγματα που του φορτώνουμε, ξέρετε εσείς… το σχολείο από μόνο του δεν είναι ικανό να το «θωρακίσει» στη μάχη για μια καλή θέση στην κοινωνία…. χρειάζεται πολλά φροντιστήρια, ξενόγλωσσα, μουσικής, πληροφορικής, χορού , αυτοάμυνας, καράτε και βάλε….
Και ξέρετε ποιο είναι το αποτέλεσμα….;
Να μεγαλώνουμε αγχωτικά και άπληστα τις περισσότερες φορές παιδιά….
Που δύσκολα αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και επαναπαύονται στην τσέπη του μπαμπά και της μαμάς…..
