“Φτάνουν οι φιέστες. Η σιωπή δεν είναι πάντα αδυναμία”

Παρατηρείται επανειλημμένα το φαινόμενο ορισμένοι φαινομενικά «αντίθετοι πόλοι» του τόπου μας και οι πρόθυμοι εκφραστές τους να παρουσιάζουν μια αξιοζήλευτη σύμπνοια. Και ω, τι σύμπτωση, οι περιπτώσεις αυτές έχουν πολύ συχνά το κοινό χαρακτηριστικό της παράλληλης έμμεσης ή άμεσης δικής μου υποβάθμισης ή ακόμη και λοιδορίας, ανάλογα με το προφίλ που ο κάθε εμπλεκόμενος έχει επιλέξει να προβάλλει προς τα έξω.

Παρατηρείται επανειλημμένα το φαινόμενο ορισμένοι φαινομενικά «αντίθετοι πόλοι» του τόπου μας και οι πρόθυμοι εκφραστές τους να παρουσιάζουν μια αξιοζήλευτη σύμπνοια. Και ω, τι σύμπτωση, οι περιπτώσεις αυτές έχουν πολύ συχνά το κοινό χαρακτηριστικό της παράλληλης έμμεσης ή άμεσης δικής μου υποβάθμισης ή ακόμη και λοιδορίας, ανάλογα με το προφίλ που ο κάθε εμπλεκόμενος έχει επιλέξει να προβάλλει προς τα έξω.

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι ότι στο θέατρο αυτό, το σκηνικό είναι ως συνήθως μια επικοινωνιακή φιέστα γεμάτη μεγάλα λόγια για υποτιθέμενα μεγάλα ή και μικρότερα έργα τα οποία για χρόνια ακούμε αλλά ποτέ δεν βλέπουμε. Μάλιστα το σενάριο περιλαμβάνει ενίοτε και αλληλοβραβεύσεις εκατέρωθεν ώστε οι θεατές να πιστέψουν πραγματικά ότι συντελείται  έργο ή ότι τουλάχιστον υπάρχουν συνεχείς και άοκνες – ανεπιτυχείς προφανώς – προσπάθειες για το καλό του τόπου. Διότι ως γνωστόν, «οι άδειοι τενεκέδες κάνουν θόρυβο».

Δυστυχώς, στους πρωταγωνιστές του θεάτρου αυτού συγκαταλέγονται όλοι οι άνωθεν τοποθετημένοι «επαγγελματίες» του χώρου οι οποίοι αντί να απολογούνται για την ανυπαρξία ουσιαστικών δράσεων ΚΑΘΑΡΑ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑΣ, προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας αυτοδιαφημιζόμενοι για τις ανέξοδες εξαγγελίες τους. Ωστόσο πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι δεν είναι διόλου αχάριστοι, συνεχίζοντας να «τιμούν» σε κάθε ευκαιρία τους ανθρώπους που τους τοποθέτησαν.

Οι άνθρωποι λοιπόν που εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν στα χέρια τους την εξουσία, τα μέσα, τις υποδομές και τους πόρους ώστε να παράγουν έργο, συνεπικουρούμενοι από το για δεκαετίες δομημένο γύρω τους σύστημα ανθρώπων και αξιών που έφεραν τον τόπο μας στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, έχουν το θράσος να βάλλουν – με ύπουλο μάλιστα τρόπο – κατά ενός νέου βουλευτή, ενεργού μέλους της ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ του τόπου αυτού ο οποίος με τις δυνάμεις που τον έχει οπλίσει η στήριξη και η εμπιστοσύνη του κόσμου στον οποίο και μόνο λογοδοτεί, προσπαθεί για το καλύτερο μέσα στις χειρότερες συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών, απέναντι αφενός στο παραπαίον κατεστημένο, αφετέρου στο λαϊκισμό και τις ανέξοδες φανταστικές λύσεις. Ο κόσμος αυτός λοιπόν – όπως και εγώ – βαρέθηκε «να ακούει έργα και να βλέπει λόγια». Τα προβλήματα αυτού του κόσμου – όχι μόνο τα μεγάλα αλλά και τα μικρά, τα καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα σημαντικά, είναι η πρώτη προτεραιότητά μου. Αυτά με ενδιαφέρουν και όχι η προβολή, η ετερόφωτη και επιδοτούμενη υπέρ μου προπαγάνδα.

Αυτά προς το παρόν.