Αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ μεγαλοεκδοτών και περιφερειακού Τύπου καταγγέλει ο Μουντάκης
Πως οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης καταπάτησαν νόμους και έκλεισαν το ... μάτι στον Αθηνοκεντρικό Τύπο αδικώντας τον Περιφερειακό
Ο ντόρος που γίνεται τις τελευταίες μέρες για την κατανομή της διαφημιστικής καμπάνιας «Μένουμε Σπίτι» με τον Αθηναϊκό Τύπο να … τρώγεται και να έχει μοιραστεί στα δύο για την περιβόητη «πίτα», ήταν η αφορμή καυστικού σχολίου από τον πρόεδρο της Ένωσης Ιδιοκτητών Επαρχιακού Τύπου Αντώνη Μουντάκη.
Όπως επισημαίνει «Δεκάδες περιφερειακές εφημερίδες που έκλεισαν τα τελευταία δέκα χρόνια θα είχαν αποφύγει το λουκέτο αν έπαιρναν αυτά που δικαιούνταν. Θα επιβίωναν αν στοιχειωδώς τηρούνταν ο Νόμος του 1995», λέει ο πρόεδρος της ΕΙΕΤ, στηλιτεύοντας την τακτική των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης να κλείνουν το … μάτι στον Αθηναϊκό Τύπο.
Ο κος Μουντάκης επιχειρεί μια σύντομη αναδρομή, αποκαλύπτοντας παράλληλα πως έφτασε ένα κομμάτι της διαφημιστικής καμπάνιας για τον κορωνοϊό στα Μέσα Ενημέρωσης των μελών της ΕΙΕΤ.
Το σχόλιο του προέδρου ΕΙΕΤ:
«Πολλά γράφονται και λέγονται τελευταία για τις διαφημίσεις “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ – ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ”.
Μήπως, λέω μήπως, θα ‘πρεπε να πούμε την άποψη μας όσοι υπηρετούμε τον Τύπο στην Περιφέρεια εδώ και δεκαετίες;
Πάμε λοιπόν:
Όταν το 1992 ξεκίνησα την έκδοση της εφημερίδας μου και μέχρι πρόσφατα (2018), για να δικαιούται κάποια εβδομαδιαία εφημερίδα να πάρει κρατική διαφήμιση θα ‘πρεπε να συμπληρώσει τριετία συνεχούς κυκλοφορίας (σωστό!). Επίσης, τρία χρόνια μετά την έκδοση της εφημερίδας ψηφίστηκε ο Νόμος Βενιζέλου (2328/1995), σύμφωνα με τον οποίο το 70% μιας κρατικής διαφήμισης θα ‘πρεπε να δοθεί στα ΜΜΕ της Αθήνας και το 30% σ’ αυτά της Περιφέρειας.
ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΠΟΤΕ και από ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ!
Τα περιφερειακά ΜΜΕ ήταν μονίμως εκτός, ή -στην καλύτερη περίπτωση- κάποια, λιγοστά, έπαιρναν τα σπόρια απ’ το καρπούζι.
Πως λέμε ΑΘΕΜΙΤΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ; ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ!
Το 2018 τα πράγματα έγιναν χειρότερα… Καταργήθηκε η ποσόστωση που κατένειμε την διαφήμιση ανά κατηγορία μέσων (τηλεόραση – εφημερίδες – ραδιόφωνο). Από την κατάργηση της ποσόστωσης προέκυψε το εξής “απλό”: μπορεί πλέον να παίρνει τα χρήματα ΕΝΑ ΜΕΣΟΝ (εφημερίδα ή ιστοσελίδα ή ραδιοφωνικός ή τηλεοπτικός σταθμός).
Επίσης, καθώς δεν υφίσταται και ισοκατανομή, μπορεί την επόμενη διαφήμιση να την λαμβάνει και πάλι το ΙΔΙΟ ΜΕΣΟ!
Κι όλα αυτά ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ!
Παράλληλα, καταργήθηκε η τριετία και πλέον όποια νέα εβδομαδιαία εφημερίδα συμπληρώνει μόλις έναν χρόνο λειτουργίας έχει το δικαίωμα δημοσίευσης κρατικής διαφήμισης (εμάς δηλαδή που περιμέναμε τρία χρόνια μας λογάριασαν ως κρετίνους). Και για να μπω στο ψητό: Από το 1995, έτος ψήφισης του Ν. 2328, τα χρόνια περνούσαν, οι κυβερνήσεις άλλαζαν, όμως ο Περιφερειακός Τύπος ήταν μονίμως ριγμένος. Και μάλιστα προκλητικά…
Πρόσφατα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, ΟΛΕΣ οι εβδομαδιαίες εφημερίδες της χώρας (ανεξαρτήτου “αποχρώσεως”) πήραν την διαφήμιση “ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ – ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ” (στο έντυπο και την ιστοσελίδα τους).
Και την πήραν με έναν πολύ απλό τρόπο: η Ένωση μας έστειλε στη διαφημιστική εταιρεία τη λίστα των μελών της. Δεν εξαιρέθηκε κανείς, δεν μας ρώτησαν για το που “ανήκει” ο καθένας! (ευτυχώς δηλαδή γιατί θα είχαμε πρόβλημα καθώς δεν γνωρίζουμε -δεν μας ενδιαφέρει- “που ανήκουν” ή “αν ανήκουν” τα μέλη μας σε κάποιο κόμμα).
Τόσο απλά, λοιπόν, για πρώτη φορά στα 28 χρόνια της εκδοτικής μου και στα 14 της συνδικαλιστικής μου πορείας, ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΘΗΚΕ κανένα μέλος από κρατική διαφήμιση.
Ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι “αβαντάρω” τον υπουργό κ. Πέτσα, όμως για να τους προλάβω πριν εκτεθούν θα τους πω ότι με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο έχουμε και διαφορές και μάλιστα σημαντικές που αφορούν συνδικαλιστικά μας θέματα.
Ωστόσο, μετά από τόσα χρόνια στον Περιφερειακό Τύπο έχω πάρει την απόφαση μου: θα εξάρω οποιονδήποτε “στηρίζει” τον κλάδο μας (όπου “στήριξη”: του δίνει τα θεσμοθετημένα) και θα στηλιτεύω όσους καλλιεργούν τον αθέμιτο ανταγωνισμό και παραγκωνίζουν την περιφέρεια.
Δεκάδες περιφερειακές εφημερίδες που έκλεισαν τα τελευταία δέκα χρόνια θα είχαν αποφύγει το λουκέτο αν έπαιρναν αυτά που δικαιούνταν. Θα επιβίωναν αν στοιχειωδώς τηρούνταν ο Νόμος του 1995.
Ούτε θαλασσοδάνεια ζήτησαν ποτέ, ούτε μαύρα κονδύλια (οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν τι εννοώ). Αυτά που δικαιούταν ζητούσαν και δεν τα πήραν. Kαι έβαλαν λουκέτο για το οποίο δεν μίλησε κανείς.
Δεν έκλαψε κανείς, έστω και υποκριτικά…
Τιμητής όμως της διαφάνειας δεν μπορεί να είναι κανένας Βαξεβάνης απ’ όπου κι αν προέρχεται, όποιο κόμμα κι αν υπηρετεί.
Δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε εκδότης που λάμβανε κρατική διαφήμιση (άμεσα ή… έμμεσα) από τα πρώτα κιόλας φύλλα κυκλοφορίας της εφημερίδας του, να μιλά για “αδικίες” και “επιλεκτικές εξαιρέσεις”.
Και στο κάτω κάτω, αν ντε και καλά θέλει να μιλήσει, ας συμβουλευτεί εμάς που όλα αυτά τα ζούμε στο πετσί μας εδώ και δεκαετίες.
Υ.Γ.1: Έχω να γράψω τόσα πολλά αν χρειαστεί που θα είναι σαν να κλέβω εκκλησία αν ξεκινήσω διάλογο με κάποιον που θα αμφισβητήσει όλα τα παραπάνω.
Υ.Γ. 2: Οι περισσότερες εβδομαδιαίες περιφερειακές εφημερίδες έβαλαν ΔΩΡΕΑΝ πολλές δημοσιεύσεις για ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού εν μέσω κορωνοϊού και μάλιστα πριν δοθούν οι επίσημες καταχωρήσεις.
Υ.Γ. 3: Επίσης, όλες οι εκδόσεις εν μέσω καραντίνας ήταν ζημιογόνες όμως οι περισσότερες εφημερίδες κυκλοφορούσαν κανονικά. Δεν το πιστεύετε; Ε, τότε δεν ξέρετε τι σημαίνει ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ.
