ΘΡΑΚΗ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΜΙΑΣ ΠΙΘΑΝΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ
Γράφει ο Αντιστράτηγος Ε.Α.  Παναγιώτης Χόχολης

1. Κεφαλαιώδης Ιστορική Αναδρομή

α. Δεν θα επιχειρήσουμε την ιστορική αναδρομή της Θράκης, διότι δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Επιβάλλεται όμως να αναφερθούμε, κατά κεφαλαιώδη τρόπο και επιλεκτικά, σε βασικούς ιστορικούς σταθμούς της, οι οποίοι σήμερα, καθοριστικά, επηρεάζουν, το υπο διαμόρφωση, πιθανό πεδίο πολεμικών επιχειρήσεων σε αυτή, ευρέως, αλλά και τις φανερές και παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, για διαφοροποίηση σφαιρών επιρροής, αλλά και Συνόρων.

β. Η Θράκη αναφέρεται από τους προομηρικούς και ομηρικούς χρόνους. Τα όρια της, ήταν απροσδιόριστα και γενικά έφθαναν από Προποντίδα, μέχρι Πηνειό ποτ. Επί Φιλίππου και Μεγάλου Αλεξάνδρου επεκτάθηκε μέχρι του Ίστρου (Δούναβη) ποτ. Το 46 μ.Χ., επι Αυτοκρατορίας ΚΛΑΥΔΙΟΥ, η Θράκη, ως Ρωμαϊκή επαρχία, έλαβε την πραγματική της διάσταση, που θα λέγαμε ότι ισχύει μέχρι σήμερα (Εύξεινος Πόντος – Βόσπορος – Προποντίδα, Ελλήσποντος – Θρακικό πέλαγος, Νέστος ποτ. – Όρβηλος όρος – Αίμος όρος).

γ. Τον 8^ο αιώνα π.Χ. αρχίζει ο επίσημος, καταγεγραμμένος ιστορικά αποικισμός της Θράκης και όχι μόνο, σε όλα τα παράλια της, από περιοχές, της κυρίως Ελλάδας, Νήσων και Ιώνιας, όπου κτίζονται αρκετές δεκάδες πόλεων, που σφράγισαν την Ιστορία και τα ονόματα πολλών από αυτές, υπάρχουν μέχρι σήμερα. Οι σχέσεις των συγγενών των Ελλήνων γηγενών Θρακών και λοιπών Ελλήνων δεν είναι μόνο εμπορικές και πολιτικές, αλλά και οικογενειακές. Λόγω των συχνών επιγαμιών Θρακών και Ελλήνων, πάρα πολλοί διάσημοι Έλληνες άνδρες γεννήθηκαν στη Θράκη ( Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Θουκυδίδης κ.λπ.). Μοναδική επίσημη γλώσσα στη Θράκη είναι η ελληνική. 6.032 επιγραφές, στην ελληνική, βρέθηκαν στη Θράκη και η ανεύρεση συνεχίζεται.

δ. Την ανάπτυξη, του εδραιωμένου, πλέον Ελληνισμού, στη Θράκη, απασχολεί, η εμφάνιση βαρβάρων επιδρομέων, όπως Περσών το 513 π.Χ. Το 493, 499, 502 και 513 μ.Χ. (ως μισθοφόροι), εμφανίζεται το ουνο – μογγολικό φύλο των πρωτοβούλγαρων, οι οποίοι το 681 μ.Χ. ιδρύουν το πρώτο βουλγαρικό κράτος, το οποίο το 1018, με σκληρούς αγώνες, επέτυχε να υποτάξει ο Αυτοκράτορας Βασίλειος Β’ (Βουλγαροκτόνος). Επακολουθεί η φραγκική κατάκτηση. Αργότερα το 1354 οι Οθωμανοί Τούρκοι καταλαμβάνουν την Καλλίπολη, όπου και εγκαταστάθηκαν πλέον οριστικά στην Ευρώπη. Συνεχίζουν με την κατάληψη της Αδριανούπολης το 1362, την οποία έκαναν πρωτεύουσά τους. Από τότε η Θράκη περιήλθε σταδιακά στην τουρκική Κυριαρχία, που ολοκληρώθηκε το 1453, με την άλωση της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ. Κατά της περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο Ελληνισμός της Θράκης, δοκιμάστηκε σκληρά, με επιδίωξη την εθνική αλλοίωσή του, με βίαιους εξισλαμισμούς, παιδομάζωμα και αρπαγή των εύφορων εκτάσεων, οι οποίες έγιναν Τουρκικά τσιφλίκια τους. Στην επανάσταση του 1821, ο Ελληνισμός της Θράκης, συμμετείχε ενεργά και δυναμικά, και υπέστη σκληρά αντίποινα όπως, ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’.

2. Συνεργασία Ρώσων – Βουλγάρων, στη Θράκη, επιζήμια του Ελληνισμού

α. Με την Συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζή (21 Ιουλίου 1774), η Ρωσία αποκτά κηδεμονία επί των εις Τουρκία Ορθοδόξων. Γερμανός Ιστορικός την απεκάλεσε “αριστούργημα Ρωσικής επιδεξιότητας και Τουρκικής ανοησίας”. Στις 30 Μαρτίου 1856, υπογράφεται μετά την ήττα των Ρώσων, στον Κριμαϊκό πόλεμο (1853 – 1856), μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας και των Συμμάχων της, Γαλλίας, Αυστρίας, Αγγλίας και Πενδεμοτίου (Ιταλίας ), η Συνθήκη Παρισίων. Με την συνθήκη αυτή, επιτυγχάνεται η διατήρηση και όχι μόνο, της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και η κατάργηση του προνομίου της προστασίας των ορθοδόξων, από την Ρωσία, όπως προέβλεπε η Συνθήκη Κιουτσούκ Καϊναρτζή. Μετά από αυτό, η Ρωσία εμμένουσα στις επιδιώξεις της, για κάθοδο στη Μεσόγειο στράφηκε στην υλοποίηση της ιδέας του Πανσλαβισμού, η οποία προϋπήρχε, τώρα δε, της δινόταν η ευκαιρία να υλοποιηθεί, δια της αφυπνίσεως της Βουλγαρίας, καίτοι δεν ήταν χώρα κυρίως σλαβική, αλλά ουνομογγολική. Με την βοήθεια πρακτόρων, ρώσων αξιωματικών και χρηματικών παροχών, οι Βούλγαροι επαναστατούν, πρώτα κατά του Οικονομικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, με την συμπαράσταση του Ρώσου Πρέσβυ Ιγνάτιεφ. Με την έκδοση σχετικού Σουλτανικού φιρμανίου, η Βουλγαρική εκκλησία, αποσχίστηκε του Πατριαρχείου, στις 10 Μαρτίου του 1870 (Βουλγαρική εξαρχία). Οι σχεδιασμοί της Ρωσικής πολιτικής, που είναι η κάθοδος της, στο Αιγαίο – Μεσόγειο θα υλοποιούταν, με την δημιουργία ενός μεγάλου Βουλγαρικού Κράτους, που θα περιελάμβανε τη Θράκη και το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας.

Το 1875, επαναστατούν Βοσνία – Ερζεγοβίνη, το δε 1876, οι Βούλγαροι. Οι Τουρκικές ωμότητες, σε βάρος Χριστιανών και ο τρόμος και πανικός, που κυριαρχούσε σε ολόκληρη τη Θράκη, υποχρέωσαν και για λόγους σκοπιμότητας και πολιτικής, τα Ρωσικά στρατεύματα τον Ιούνιο του 1877 να διαβούν τον Δούναβη. Μετά από συνεχείς νίκες, 10 Ιανουαρίου 1878, κατέλαβαν την Αδριανούπολη και 18 του ίδιου μηνός την Αλεξανδρούπολη, τότε Δεδέαγατς, όπου οι Ρώσοι τήρησαν ανθελληνική στάση και κάθε μη βούλγαρο κάτοικο, τον αποκαλούσαν “φιλότουρκο”.

Οι Ρώσοι, οι οποίοι έφθασαν, προ των πυλών της Κωνσταντινούπολης (Τζατάλτζα), στις 3 Μαρτίου 1878, με τους προκαταρκτικούς όρους της Συνθήκης Αγίου Στεφάνου, προέβλεψαν την ίδρυση Αυτόνομης Βουλγαρικής Ηγεμονίας (Δούναβης – Εύξεινος Πόντος – Αιγαίο – Πρέσπες – Αχρίδα). Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, εθορύβησε τη Δύση και οι όροι της, ανατρέπονται με το Συνέδριο του Βερολίνου 13 Ιουλίου 1878. Ο πανσλαβισμός υφίσταται δεινή ήττα και αντί της Μεγάλης Βουλγαρίας, δημιουργείται μια φόρου υποτελής, στο Σουλτάνο, Βουλγαρική Ηγεμονία από Αίμο ως το Δούναβη και μια αυτοδιοικούμενη περιοχή, από Ροδόπη ως τον Αίμο. Ανατολική Ρωμυλία – Βόρεια Θράκη. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1885, η Βουλγαρική Ηγεμονία, με την βοήθεια, πάντα των Ρώσων, πραξικοπηματικά προσαρτά την Ανατολική Ρωμυλία και το 1908 ανακηρύσσεται σε ανεξάρτητο κράτος. Ο Ελληνισμός της Θράκης υπέστη κάθε είδους βαρβαρότητες και εκτοπισμούς, από τους Βουλγάρους.

3. Βαλκανικός Πόλεμος – Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος

α. Με το πέρας του Α’ Βαλκανικού Πολέμου , ολόκληρη η Θράκη περιέρχεται στη Βουλγαρία. Λόγω όμως των υπερβολικών αξιώσεων της Βουλγαρίας, στη Μακεδονία, επακολουθεί ο Β’ Βαλκανικός πόλεμος, τον Ιούνιο του 1913, όπου οι Τούρκοι αμαχητί καταλαμβάνουν την Ανατ. Θράκη και συνεχίζουν προς Νότο, στη Δυτ. Θράκη. Στις 11 έως 13 Ιουλίου 1913, στη γέφυρα της Κορνοφωλιάς, οι Τούρκοι συναντούν, τον από Νότο Ενεργούντα Ελληνικό Στρατό, ο οποίος είχε ολοκληρώσει την απελευθέρωση της Δυτ. Θράκης, από Νέστο ποτ., μέχρι Κορνοφωλιάς. Με την Συνθήκη Βουκουρεστίου, 10 Αυγούστου 1913, η Δυτική Θράκη παραχωρείται, στη Βουλγαρία, με τους αποχωρούντες ελευθερωτές Ευζώνους να κλαίνε και από το Νέστο μέχρι τον Έβρο να ακούγεται η σπαρακτική κραυγή των Ελλήνων Θρακιωτών. “Έρχονται οι Βούλγαροι”. Ενώ οι νικητές Έλληνες εγκαταλείπουν τη Δυτ. Θράκη, όπως η Συνθήκη Βουκουρεστίου καθόριζε, οι αμαχητί, ενεργούντες Τούρκοι, από Κορνοφωλιά, συνεχίζουν την προέλαση τους και φθάνουν, μέχρι Ξάνθης, Νέστου ποτ. (10 Αυγούστου – 1 Σεπτεμβρίου 1913), διότι οι Τούρκοι, υπ’ όψη μας, δεν είχαν υπογράψει τη Συνθήκη Βουκουρεστίου. Στην επακολουθείσα διάσκεψη Κωνσταντινούπολης, η Τουρκία συμφώνησε να αποχωρήσει από τις επιδικασθείσες, στο συνέδριο Βουκουρεστίου, περιοχές Δυτ. Θράκης, στη Βουλγαρία. Στη συνέχεια, με ειδική συμφωνία Τουρκίας – Βουλγαρίας, αποφασίστηκε τα σύνορα από Κορνοφωλιά, να μεταφερθούν στο ποτάμι Μάνδρας (ποτιστικό ρέμα) – Πρωτοκκλήσιο – Μικρό Δέρειο.

β. Έγινε ειδική λεπτομερής αναφορά, στα καθορισθέντα, όπως πιο πάνω, Τουκοβουλγαρικά σύνορα, καθ’ όσον το τμήμα αυτό από Μάνδρα μέχρι Αδριανούπολη, παραχωρήθηκε στη Βουλγαρία, ως δέλεαρ – εδαφική προκαταβολή, από την Τουρκία, στις 5 Σεπτεμβρίου 1915, για να εισέλθει η Βουλγαρία στη συμμαχία των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, στην οποία είχε ήδη, προσχωρήσει η Τουρκία.

γ. Μετά την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων, λήξη πολέμου 11 Νοεμβρίου 1918, με την Συνθήκη του Νεϊγύ (14- 27 Νοεμβρίου 1919), η Βουλγαρία παραιτήθηκε από τους τίτλους και δικαιώματα της στη Δυτ. Θράκη και χαράχτηκαν τα προς Νότο σημερινά Σύνορα της Βουλγαρίας, τα οποία παρέχουν ελάχιστες αμυντικές δυνατότητες στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Δυτ. Θράκη. Στο μεταξύ, η Δυτ. Θράκη, προ της υπογραφής της Συνθήκης Νεϊγύ, είχε κυριευτεί από τον Οκτώβριο 1919 ( 4 Οκτωβρίου 1919 η Ξάνθη), από διασυμμαχικά στρατεύματα, στα οποία συμμετείχε η ΙΧ Μεραρχία (Λεοναρδόπουλου). Τέλος 14-20 Μαΐου 1920 κυριεύτηκε ολόκληρη η Δυτ. Θράκη από τον Ελληνικό Στρατό. Στην Ανατ. Θράκη, ο Τούρκος Συνταγματάρχης Τζαφέρ Ταγιάρ, από τον Απρίλιο 1920, στασιάζει και ηγείται, Τουρκικού επαναστατικού κινήματος, κατά των Συμμάχων, αφού τα κατέχοντα την Ανατ. Θράκη, Γαλλικά στρατεύματα, λόγω επιχειρησιακών υποχρεώσεων τους, ανεχώρησαν για το μέτωπο της Κιλικίας. Το Ελληνικό Σχέδιο Ενέργειας, εστηρίζετο σε συνδυασμένη Επιχείρηση, προέλασης – επίθεσης τριών Μεραρχιών από Δυτ. σε Ανατ. Θράκη και σε σύγχρονο απόβαση στα παράλια Ραιδεστού- Ηρακλείας, της Μεραρχίας Σμύρνης. Μέχρι το τέλος 1920, ο Ταγιάρ αιχμαλωτίζεται και συντελείται η Κατάληψη της Ανατ. Θράκης, μέχρι Τσαταλτζάς. Με τη Συνθήκη των Σεβρών, 10 Αυγούστου 1920, η Ανατ. Θράκη, περιέρχεται στην Ελλάδα, εδώ επιβαλλόταν να είναι το αίσιο τέλος, για τον τότε ισχυρότατο Στρατό μας. Η Μικρασιατική εκστρατεία , χωρίς την επιβαλλόμενη συμμετοχή των Συμμάχων, με μόνη την Ελλάδα, υπήρξε τραγικό και μοιραίο λάθος, με την επακόλουθη απώλεια της Ανατ. Θράκης, Μικρασιατικών παράλιων – Σμύρνης.

4. Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

α. Μετά από μακροχρόνια προετοιμασία και προπαρασκευή, επικείμενου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελλάδα, είχε σχεδιάσει, όπως, ως εκ των γεγονότων, αποδείχτηκε, για την αντιμετώπιση, στο χώρο των Βαλκανίων, της διπλής απειλής (Ιταλία – Βουλγαρία), αλλά και της από Βορρά, επερχόμενης ναζιστικής λαίλαπας. Τον όγκο των Ελληνικών Ένοπλων Δυνάμεων, είχε απορροφήσει το Βορειοηπειρωτικό μέτωπο, όπου την άμυνα διαδέχτηκε η επίθεση και ο Εχθρός απωθείτο στην Αδριατική Θάλασσα.

β. Έναντι της Βουλγαρίας, με άκρα μυστικότητα, είχε οργανωθεί, η γραμμή των Οχυρών ΜΕΤΑΞΑ, με τις ελάχιστες απαραίτητες στρατιωτικές Δυνάμεις και η Ζώνη αμυντικής Ευθύνης τους, έφθανε μέχρι τις εκβολές του Νέστου ποτ.

γ. Δυτική Θράκη

Η Δυτική Θράκη, λόγω της αμυντικής αδυναμίας της, η οποία, ήταν το ελάχιστο αμυντικό βάθος της τοποθεσίας Συνόρων, όπως αυτά είχαν χαραχθεί, με την Συνθήκη Νεϊγύ (Νοέμβριος 1919), ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει, την εκ Βορρά απειλή. Το πρόβλημα αυτό υφίσταται και σήμερα, για τον οποιονδήποτε εχθρό, ενεργεί από Βορρά. Για την άμυνα της Δυτ. Θράκης το 1941, είχαν διατεθεί δύο Ταξιαρχίες. Η Ταξιαρχία ΝΕΣΤΟΥ, με κύριο αμυντικό έρεισμα το οχυρό ΕΧΙΝΟΥ, και η Ταξιαρχία ΕΒΡΟΥ με το οχυρό ΝΥΜΦΑΙΑ. Στις δύο αυτές Ταξιαρχίες, είχε διατεθεί και περιορισμένος αριθμός, Λόχων Προκαταλήψεως. Η αποστολή των δύο Ταξιαρχιών ήταν, η μεν ΝΕΣΤΟΥ να επιβραδύνει τον Εχθρό, μέχρι Νέστο ποτ., η δε ΕΒΡΟΥ, να καλύψει την Ταξιαρχία ΝΕΣΤΟΥ και να συμπτυχθεί, είτε προς ΝΕΣΤΟ ποτ., είτε προς Τουρκία. Η πάντοτε κατά της Ελλάδας, καιροσκοπούσα Τουρκία, στις 17 Φεβρουαρίου 1941, είχε υπογράψει σύμφωνο μη επιθέσεως με Βουλγαρία, γεγονός το οποίο εξασφάλιζε στους επιτιθέμενους Ναζί – εισβολείς, το αριστερό πλευρό τους. Μετά από σκληρό αγώνα, επί τριήμερον, 6- 9 Απριλίου 1941, στο Βόρειο Μέτωπο της Δυτ. Θράκης, κάτω από πάρα πολύ δύσκολες και άνισες συνθήκες, ισχύος, οι Γερμανοί, υποστάντες σοβαρότατες απώλειες, εκυριάρχησαν στις Πεδιάδες Ξάνθης και Κομοτηνής. Το μεγαλύτερο μέρος της Ταξιαρχίας ΕΒΡΟΥ, σύμφωνα με το σχέδιο, εισήλθε στην Τουρκία, όπου και αφοπλίστηκε. Ο Διοικητής της Ταξιαρχίας, έφεδρος Υποστράτηγος ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΗΣΗΣ, αυτοκτόνησε, στις 9 Απριλίου 1941, στα Ύψαλα ΑΝΑΤ. ΘΡΑΚΗΣ.

δ. Βουλγαρική κατοχή

Αμέσως μετά την κατάληψη της Δυτ. Θράκης από τα Γερμανικά στρατεύματα, ακολούθησαν τα Βουλγαρικά στρατεύματα, ως ύαινες, για να κατασπαράξουν τους Έλληνες Θρακιώτες και κάθετι το ελληνικό να αντικατασταθεί με βουλγαρικό (Σχολεία, εκκλησίες, αστυνομικές αρχές, Διοικητικές αρχές, ονοματεπώνυμα, επιχειρήσεις, απιγραφές καταστημάτων, ονοματεπώνυμα νεκρών στα νεκροταφεία κ.λπ.). Τις σφαγές, εμπρησμούς, λεηλασίες, ωμότητες, ακολουθεί νόμος στις 6 Απριλίου 1942, ο οποίος καθόριζε, ότι όλοι οι Έλληνες, που δεν είναι Βουλγαρικής καταγωγής, γίνονται Βούλγαροι Υπήκοοι, σε διαφορετική περίπτωση οφείλουν, μέχρι την 1^η Απριλίου 1943, να αποχωρήσουν, από το Βουλγαρικό Βασίλειο (Δυτ. Θράκη).

ε. Γεγονότα Μετά την Απελευθέρωση, Σεπτέμβριος 1944

Στο Συνέδριο Ειρήνης των Παρισίων, θέρος του 1946, οι Βούλγαροι, παρόλο, που ανήκαν στην παράταξη των ηττημένων, διεκδικούν τη Δυτ. Θράκη, ως διέξοδο της Βουλγαρίας στο ΑΙΓΑΙΟ, το οποίο δεν έγινε αποδεκτό. Η Ελλάδα στο Συνέδριο αυτό, προέβαλε, τις δίκαιες διεκδικήσεις της, για διαρρύθμιση των Συνόρων της, ειδικά στη Δυτ. Θράκη, μέχρι Άρδα ποτ., κατά τρόπο, που να εγγυάται την εδαφική της ασφάλεια. Το Συνέδριο, λόγω των ήδη διαμορφωμένων σφαιρών επιρροής, απέφυγε να αποφανθεί, και το σοβαρό αμυντικό έλλειμμα, στα Βόρεια  Σύνορα της Ελλάδας και ειδικά της Δυτ. Θράκης, συνεχίζει να υπάρχει και να επηρεάζει, βασανιστικά, την αμυντική της ανάπτυξη στον Έβρο ποτ.

5. Συμπεράσματα

α. Οι λαοί των Βαλκανίων, καίτοι ήταν και είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους  στο παρελθόν έζησαν σκληρές αντιπαραθέσεις και βίαιες πολεμικές συγκρούσεις. Η διαμόρφωση όμως, της πολιτικής τους, κατά την παρούσα περίοδο, πρέπει να εδράζεται, όχι σε αυτά, τα οποία τότε τους χώριζε, το παρελθόν, αλλά σε αυτά τα οποία, τώρα τους ενώνει, το παρόν.

β. Η αποτελεσματική και αποτρεπτική, κατά κάθε εχθρικής επιβολής, από Ανατολάς κατά της Δυτ. Θράκης, θα επιτευχθεί με

(1) Άμυνα στον Έβρο ποτ., χωρίς ιδέα, ελάχιστης αναδίπλωσης μας, προς τα πίσω, όπως στα σχετικά εγχειρίδια εκστρατείας, αναφέρεται, καθώς και στους κανόνες του Δόγματος Άμυνας, καθορίζεται. Ο σκοπός της Άμυνας, σε οποιοδήποτε μέτωπο, όπως και στο Έβρο, σπανίως θα επιτευχθεί, δια μονής της απόκρουσης των εχθρικών δυνάμεων, αλλά με την, στη συνέχεια, έναρξη της επιθετικής επιστροφής, για την οποία οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, απαιτείται να έχουν ψυχολογικά προετοιμαστεί, η δε Διοίκηση, οποιουδήποτε κλιμακίου να είναι σθεναρή και δεξιοτέχνης. Καλού, κακού όμως και προ της εκτόξευσης, της επίθεσης, ανατολικά Έβρου και σε μέγα βάθος, όταν οι συνθήκες θα το επιβάλλουν και  επιτρέψουν, απαιτείται, η οπωσδήποτε προληπτική αμυντική οργάνωση και οχύρωση, όλων των τοποθεσιών Άμυνας των κειμένων επί της Δυτ. Θράκης.

(2) Οπωσδήποτε, εξασφάλιση του αριστερού πλευρού μας, από Βουλγαρία, η οποία καλείται να λάβει ξεκάθαρη θέση (ουδετερότης, ευμενής ουδετερότης, Συμμαχία), μετά από άμεσα επιβαλλόμενες διπλωματικές προσεγγίσεις, όπως του Βενιζέλου, το 1912. Την Τουρκία τρομάζει, όπως την εποχή των Νεότουρκων το 1915, η επονομαζόμενη επιθετική λαβίδα, Ελλάδας – Βουλγαρίας. Θα αναρωτηθεί, εύλογα, κάποιος, γίνονται αυτά, εν μέσω ΝΑΤΟ; απαντούμε ΝΑΙ, εφ’ όσον το ΝΑΤΟ, ενδιαφέρεται, δυστυχώς μόνο για τις δικές του γεωστρατηγικές θέσεις. Εμείς να μην ενδιαφερθούμε για τις δικές μας;. Βλέπουμε ότι η γύρωθε μας περιοχή είναι μια κινούμενη άμμος, όπου δεν διακρίνονται, ποίοι οι Σύμμαχοι ποίοι οι Εχθροί.

(3) Εξασφάλιση των μετόσπισθεν, είτε ο αγώνας, κυρίως είναι αμυντικός, είτε επιθετικός. Τονίζεται η κύρια οδική αρτηρία της Εγνατίας Οδού, η οποία αποτελεί τον μοναδικό αναπνευστήρα, των εις τον Έβρο, αμυνόμενων Δυνάμεων ή επιχειρούντων ανατολικά του Έβρου ποτ. Αυτό θα επιτευχθεί με την συγκρότηση ισχυρών, κατά περιοχή, τοπικών εφεδρειών, αλλά και ταχυκίνητων, εφεδρειών κλιμακίου Μεραρχίας, καθ’ όλο το μήκος ανάπτυξης της Εγνατίας, ως περιοχής – Ζώνης επιχειρήσεων.

(4) Εξασφάλιση των ακτών και αιγιαλών αποβάσεως, της Δυτ. Θράκης, με ναυτικές, αεροπορικές Δυνάμεις και Δυνάμεις χερσαίου χώρου. Το 1912, ο Ελληνικός στόλος, είχε αποκόψει κάθε επικοινωνία Θράκης – Μικράς Ασίας και μεταφορά ενισχύσεων στο Βαλκανικό μέτωπο.

(5) Έλεγχος περιοχών αεραποβάσεων και δευτερευουσών διαβάσεων, επι ορεινού εδάφους, ειδικά των εκ Βορρά και προς Ανατολάς.

(6) Έλεγχος, από του καιρού της ειρήνης, αλλά και περιόδους εντάσεων και συγκρούσεων, αναρθοδόξων στοιχείων, προερχομένων, από περιοχή Ροδόπης, ευρέως, υποκινούμενων, από Τουρκία.

(7) Με έντονες, στοχευμένες, διπλωματικές κινήσεις και δυναμικές στρατιωτικές αποτρεπτικές ενέργειες, απαγόρευση κινήσεων ή διολισθήσεων, εχθρικών Δυνάμεων, στη Κοιλάδα Άρδα ποτ. Και εκείθεν, ενεργουσών προς ΚΙΡΖΑΛΙ – ΝΥΜΦΑΙΑ – ΚΟΜΟΤΗΝΗ και ΣΜΟΛΙΑΝ – ΓΛΑΥΚΗ – ΞΑΝΘΗ.

γ. Πανορθόδοξη  – Δράση

Όταν η Ιστορία, γραφόταν, με την γραφίδα του ανθρώπινου χεριού και τα πάθη και λάθη κυριαρχούσαν, τα Ορθόδοξα Στρατεύματα, έφθασαν, αλληλοβλεπόμενα και ανήκοντα σε διαφορετικές σφαίρες επιρροής, προ των Πυλών της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ, το 1828 – 1829, 1877 – 1878, 1912, 1920 – 1922 (Ρώσοι, Βούλγαροι, Έλληνες). Τότε όμως οι Πύλες της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ, δεν άνοιξαν και οι καμπάνες δεν ήχησαν χαρμόσυνα. Το έτος Χ, όταν τα ορθόδοξα Στρατεύματα, θα φθάσουν πάλι προ των Πυλών της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ, με θεϊκή υπογραφή, ομονοούντα τότε οι καμπάνες της θα ηχήσουν χαρμόσυνα και όλα τα νικηφόρα ορθόδοξα λάβαρα, θα αναρριπίσουν, στις δροσερές αύρες του Βοσπόρου….
Το έτος Χ, το διδάχτηκα, ως πρωτοετής Εύελπις , το 1955 στο μάθημα, της Σχολής Ευελπίδων, περί εθνικών διεκδικήσεων μας. Από τότε πέρασαν 65 χρόνια, μέχρις που έγινα παλιός απόστρατος Αντιστράτηγος και το μόνο, που άκουγα και ακούω, είναι “Δεν διεκδικούμε και δεν παραχωρούμε τίποτα”. Έζησα όμως, να παραχωρούμε την Κύπρο τα Ίμια, το Μακεδονικό, τις γκρίζες ζώνες κ.λπ., σε ένα εθνικό κατήφορο παραχωρήσεων και υποχωρήσεων, τι άραγε να διδάσκονται, σήμερα οι Ευέλπιδες; μετά το κλίμα υποτέλειας, εθνοπροδοτικών θέσεων, κάποιων και των άλλων εθνικών δεινών, τα οποία ζήσαμε;. Παρόλα αυτά εκτιμώ, ότι το έτος Χ, και ας περάσουν χρόνια και αιώνες, μετά από μια ελπιδοφόρα αγωνιστική αφύπνιση της φυλής των Ελλήνων κάποτε, θα έρθει και μακάριοι οι τότε επιζώντες. Η Δυτική Θράκη, αποτελεί, το ελάχιστο υπόλοιπο 8578 τετ. χιλ. του από αιώνων, ενδόξου και ακμάζοντος, εκεί ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

Είναι η βασανισμένη, η πονεμένη, η μικροκόρη της Ελλάδας, η οποία έχει γνωρίσει τους περισσότερους και σκληρότερους κατακτητές και επί περισσότερο χρόνο κατοχής της.

Ας διαφυλάξουμε την Δυτ. Θράκη, εμείς, όλοι οι Έλληνες, ως κόρη οφθαλμού και ας την οπλίσουμε, με ηθικό, τόλμη και δύναμη, για να συνεχίσει, αποτελεσματικά και νικηφόρα, να φυλάσσει τις Ελληνικές εσχατιές και Θερμοπύλες και αδιάκοπα να παλεύει και να κονταροχτυπιέται, εκεί, στα μαρμαρένια αλώνια, ως άλλος Διγενής Ακρίτας, με τον Χάροντα, τον εχθρό της Ελλάδας. Μια άλλη μικροκόρη, της μάνας Ελλάδας, η Κύπρος μας, καίτοι, ήταν τόσο μακριά, με τα κουμπιά, έσπευσαν οι Έλληνες, με επικεφαλής τον Στρατηγό ΠΑΥΣΑΝΙΑ το 477 π.Χ. και το Ναύαρχο ΚΙΜΩΝΑ το 450 π.Χ., να την ελευθερώσουν από τον Περσικό ζυγό. Μετά από 2500 περίπου χρόνια, με τα τόσο σύγχρονα μέσα, πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες το 1974, την εύρισκαν τόσο μακριά και την άφησαν αβοήθητη να σφαγιασθεί και κατακτηθεί από τους Τούρκους εισβολείς και τους Πατρώνες τους αμερικανονατοϊκους.

Ο Γιάννης Ρίτσος, τη μοιρολόγησε με το στίχο του “ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΙΚΡΟΚΟΡΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΓΙΝΕΣ ΜΑΝΑ”. Δανειζόμαστε, το στίχο και διαλαλούμε “ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΙΚΡΟΚΟΡΗ ΜΑΣ, ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΜΑΣ, ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ”.

 

Βιβλιογραφία                                                                                                                               Αντιστράτηγος Ε.Α.

– Θρακικός Αγώνας                                                                                                                  Παναγιώτης Χόχολης

1912 – 1920   Πέτρου Γεωργαντζή                                                                                            Επίτιμος Διοικητής

– Θράκη   Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου                                                                 Ανώτατης Σχολής Πολέμου

– Σχετική βοηθήματα Ανώτατης Σχολής Πολέμου