Τετραλογία Η Αυτού Μεγαλειότης: Δαρείος Μέγας ο Ήκιστος
Μέρος 1ο στον δρόμο για την Ισσό

Επιμένει το(σαθρό) κατεστημένο της Πόλης-Αγοράς,

αυτό που υποθήκευσε στα μουλωχτά το παρόν και το μέλλον της,

πως έχει το κληρονομικό δικαίωμα να κάθεται στον σβέρκο μας.

Τρέμουν και αγωνιούν μήπως κάποιοι άλλοι, που – καταστροφή! – μπορεί να θεωρηθούν σε συνθήκες βούλησης ελεύθερης,

τίμιοι, ικανοί και χωρίς δεσμεύσεις,

τους πετάξουν έξω από τον ξεχαρβαλωμένο μηχανισμό

της αποχαυνωτικής μονοτροπίας.

Συζήτηση;

Όχι ρε αδερφέ.

Αυτά είναι πράγματα απαρχαιωμένα.

Απ’ τον αιώνα του Περικλή, τόσο παλιά.

Πού ακούστηκε να κάνουμε κουβέντα για κάτι που μπορεί να δει το φως της πράξης, της ευθύνης, της αλήθειας.

Αλλοίμονο αν ο καθένας έχει το δικαίωμα

Δια να ομιλεί.

Ιδιαίτερα αν συλλογάται ελεύθερα, άρα καλά,

Σαν άλλος Ρήγας.

Ο φόβος της επικράτησης της αριστείας στο πεδίο της δημόσιας αναμέτρησης με τον καθεστωτικό δεσποτισμό.

Ο φόβος της έκφρασης της πραγματικής θέλησης αντί για το καταναγκαστικό πολιτικοκοινωνικό υποζύγιο,

που σέρνει χρόνια πια πολλά το βαρύ κουφάρι της Πόλης που

αποσυντίθεται.

Δαρείος ο Ολίγιστος

Ταλαντεύεται (ακόμη;) ανάμεσα στην απόγνωση και την αδράνεια.

Πιστεύει ακόμη ότι μας έκανε Πόλη,

βάζοντας σκουπίδια μέσα στο Κέντρο Της Πόλης-Αγοράς

δίπλα στον ιστορικό της Πλάτανο.

«Σούσα» προσπάθησε να μας κάνει.

Ο καθένας με τα πρότυπά του.

Δαρείε Ήκιστε,

Θέλει πολύ δύναμη ψυχής, σθένος και θάρρος

να προσπαθήσεις να σκάψεις βαθιά

μέσα στην σύγχυσή σου και να μας συναντήσεις.

Θέλει μερικά γράδα πιο πάνω…

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης

Μέλος του συνδυασμού «Αγάπη για την ΞΑΝΘΗ μας»