Η ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ……
Γράφει ο Κωνσταντίνος Ζαγναφέρης
Μερικές φράσεις έχουν γίνει “κλισέ :και αναφέρονται συχνά ώς προσόντα της σύγχρονης δημοκρατίας. Θεωρούμε την λήθη, την συγχώρεση, την μη εκδικητικότητα μεγάλες δημοκρατικές κατακτήσεις .
Η νοοτροπία αυτή επεκράτησε μετά τον εμφύλιο θέτοντας τις βάσεις για εθνική συμφιλίωση, που πήρε σάρκα και οστά μετά το 1974.Αυτό υποστηρίζεται από τούς ιστορικούς χωρίς να υιοθετείται από το σύνολο των πολιτών.
Ο βασικός λόγος που δεν έχει καθολική αποδοχή ειναι η προκλητική μονομερής εφαρμογή του. Έχει υποχρέωση να ξεχνάει μόνο η μια πλευρά. Οιανδήποτε αναφορά σε Μελιγαλά, δολοφονία Παπαδάκη, εκτέλεση Ψαρρου κ.λ.π κάνει κάποιος αμέσως κατατάσσεται στην κατηγορία δοσιλογου ,μοναρχοφασιστα και γερμανοτσολια.
Ενώ σύμφωνα με την Αριστερά η παραγωγή ειδώλων και ηρώων είναι συνεχής μέχρι σήμερα όταν αφορά “ομοϊδεάτες “.
Αποτέλεσμα αυτής τής νοοτροπίας είναι μνήμη τής σημερινής μέρας. Πέρασαν δέκα χρόνια από το στυγερο έγκλημα τής Marfin και ουδεμία αναφορά. Άκρα τού τάφου σιωπή. Η πολιτεία απαθής συνεχίζει τις έρευνες για εξιχνίαση. Οι λεγόμενες συλλογικότητες των πολιτών έχουν αλλα ενδιαφέροντα. Ο Δήμος Αθηναίων ούτε τυπικό μνημόσυνο (Λόγω παρελθόντος έπρεπε ο δήμαρχος να είναι περισσότερο ευαίσθητος) .Δεν είδα καμία ανακοίνωση από τούς αγωνιστές της ΟΤΟΕ Ο λόγος απλός. Δεν μας βολεύει η ιδεολογία των δολοφόνων.
Και οι συγγενείς των αδικοχαμένων ανεβαίνουν μόνοι τον Γολγοθά τους. Δυστυχως ισχύει το διαχρονικό καίει μόνο εκεί που πέφτει η φωτιά. Οπως φαίνεται στην ελληνική πολιτεία για να “ΓΥΡΊΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΛΛΗ ”
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΑΓΝΑΦΕΡΗΣ
