50 μέρες και πλέον η Πόλη χωρίς βιβλίο
Ζούμε σε μια Πόλη που παραμένει υπέροχη
εδώ και πολύ καιρό,
παρά την φθορά που την προκαλούνε τα άσκεπτα
και άπληστα χέρια των εισβολέων.
Ζούμε σε μία Πόλη στην οποία εδώ και πολλά χρόνια,
ο όρος πολιτισμός ακούγεται καθημερινά
και κατά κόρον από τα χείλη διαφόρων σπουδαίων
φιλομαθών αργόμισθων αιρετών υπευθύνων.
Άραγε τι να εννοούν οι περισσότεροι με αυτό;
Όχι βέβαια το βιβλίο,
αλλά τα κάθε τσαλιμάκια του συρμού.
Θεωρούν οι εποχιακοί καινοφανείς αστέρες,
ότι τα ψελλίσματά τους και οι παρλάτες τους ,
αποτελούνε μοναδικής αξίας άσπιλες πολιτιστικές δίνες.
Θα περίμενα σε αυτόν τον καιρό του μαντρώματος,
με την διαταραγμένη καθημερινότητα και
με τα βιβλιοπωλεία της Πόλης σφραγισμένα,
άλλο που δεν θέλει φυσικά η εξουσία,
το «Κέντρο Πολιτισμού» του Μητροπολιτικού Δήμου
να προβεί σε μια πρωτοποριακή πράξη
η οποία θα σηματοδοτούσε φωτεινά την μεταβατική εποχή
στον τόπο προς την απολεσθείσα «ποιότητα ζωής»,
τώρα που αυτός δοκιμάζεται από τις στάσεις
και τις αντιστάσεις προσώπων, πραγμάτων και γεγονότων.
Και λέω τώρα,
γιατί άλλο να επιλέγεις την μοναξιά
και άλλο να σου επιβάλλεται.
Θα μπορούσε λοιπόν το «Κέντρο Πολιτισμού»
να προμηθεύει δια της υπηρεσίας «Βοήθεια στο σπίτι»,
όλους τους ενδιαφερομένους βιβλιόφιλους κατοίκους του νομού
με τα αντίστοιχα επιλεγμένα βιβλία που θα δήλωναν αυτοί
μέσω της διαδικτυακής τους σύνδεσης με την πλατφόρμα δράσεων
που θα παρείχε η Δημοτική Βιβλιοθήκη.
Αυτό όμως απαιτεί ιστορικό υπόβαθρο και κουλτούρα
διαχρονικής ποιότητας και πιστότητας
από τον εκάστοτε πρόεδρο και τους συνεργάτες του.
Απαιτεί με απλά λόγια να:
«απενεργοποιήσουν τα κινητά τους και
να ενεργοποιήσουν την συνείδησή τους».
Το σύγχρονο όμως Θεσμικό απαρτχάιντ της Πόλης
χαρακτηρίζεται από τις αμείλικτες και απρόβλεπτες όψεις του, καθώς και από το άθλια ατομικιστικό δόγμα:
«το νόμιμο είναι και ηθικό».
Θα μπορούσε πάντως βάση της τελευταίας άξιας πρότασης
επικεφαλούς δημοτικής παράταξης,
ο Δήμος να αγοράσει παράλληλα και όλη την παραγωγή
προϊόντων βιβλίων για φέτος στην Πόλη
και να την διαθέσει σε όλους τους κατοίκους του Νομού ικανοποιώντας έτσι στο έπακρον την ανάγκη για πνευματική τροφή.
Διότι καλός ο λαϊκισμός,
αλλά ιδού η πρόκληση, ιδού και το πράτειν.
Φυσικά και δεν ξεχνάμε ποτέ ότι η αχίλλειος πτέρνα τους,
έγκειται στο γεγονός ότι η ποιότητα δεν πουλάει.
Γνωρίζουμε την ανέξοδη πολιτικολογία που χαρακτηρίζει
τον τύπο του ασυμβίβαστου συμβιβασμού.
Δε υπάρχει αμφιβολία ότι διανύουμε μια από τις δυσκολότερες περιόδους των μεταπολεμικών χρόνων,
στην Πόλη και στην Χώρα μας.
Ξέρω ότι πολλοί στέκονται στα πολλά και αναμφισβήτητα κενά,
που παρουσιάζονται στην καθημερινότητα της Πόλης.
Αυτό όμως που περικλείνει και εγγυάται την δυναμική
της αυτοεξέλιξης της Πόλης,
είναι το χρέος μας να την υπερασπιστούμε,
από την προσβολή και την αυθαιρεσία,
από οπουδήποτε και αν προέρχεται.
Γιατί η στασιμότητα αποκαλύπτεται
με τον πιο απογοητευτικότερο τρόπο,
στα ίδια τα ονόματα των προεστών,
που πραγματώνουν την κληρονομική οικογενειακή τους δημοκρατία.
Γιατί λέξεις εξορισμένες εδώ και χρόνια από διαχειριστική εξουσία στην Πόλη όπως:
«κοινό», «κατάφαση», «ανιδιοτέλεια», «συλλογικό»,
πρέπει να επανενεργοποιηθούνε στο καθημερινό συντακτικό.
Γιατί, κάπου εκεί προς το τελευταίο σκαλοπάτι μας,
αυτά που θα θυμόμαστε θα είναι μόνο τα ουσιαστικά,
μιας και τα επίθετα θα έχουν ξεθωριάσει
μαζί με τους υπαίτιούς τους.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
