Πρόσωπα γνωστά, από την παλιά φενάκη γνωστών βοεβόδιων ηθικών αξιών
Γράφει ο Μιχάλης Σπανίδης

Οι καλεσμένοι πολλοί, μα λίγοι όπως πάντα οι εκλεκτοί.

Καθώς ο δρόμος της νοσταλγίας περνάει,

από τα μονοπάτια της μελαγχολίας,

για το θαύμα που δημιουργεί το χρονικό άνυσμα,

ίχνη ξεπεσμένης υποκριτικής θεάτρου,

ανιχνεύονται στην μαρτυρούμενη σχέση ,

υπό το πρίσμα της προβληματικής του προσώπου.

Πρόσωπο που απασχόλησε την «διεθνή» κοινή γνώμη

της Πόλης, με τις πολιτικές, τις δεξιότητες, τις πράξεις,

τις παραλείψεις του.

Πρόσωπο που προσδοκά να μεταλάβει το άστρο του,

από το Θείο Αναστάσιμο Φως.

Μια ατέρμονη κίνηση διασχίζει πλαγίως,

διαταράσσοντας τις ιεραρχίες,

δημιουργώντας νέες ολότητες.

Αυτάρεσκος ο κυνισμός του, είμαι «πιο μάγκας από όλους σας».0

Παντού καταφάσκει η δομική αστάθεια.

Ιδωμένη τελευταία διηρημένη στρωμάτωση,

καθιστά αδύνατη την πλήρη περισυλλογή.

Το νόημα αναδεικνύεται μετά την αποδόμηση

του συσχετισμού στοιχείων και άλλων συναφών.

Τρελαίνει αυτή η απίστευτη αδράνεια των καθοδηγητών του.

Αυτών των σπουδαιοφανών χρυσοκάνθαρων νέα κοπής.

Είναι τις πάσης γνωστό ότι οι προστάτες παίρνουν μερτικό,

είτε στην παλάμη, είτε δια της τοπικής γραφειοκρατίας.

Απτή αναπαραστατικότητα

φανερώνει έναν νεκρό πλακούντα,

που περιβάλει ματαιόδοξους σεσημασμένους

επιδειξίες επιδρομείς, σε σκοτεινά βάθη.

Δεκαετίες συγκάλυψης σε χρόνο νοθευτικό.

Εμφατική καπηλεία με αμοιβαίους ασπασμούς

και μηχανεύματα εξουσιαστικών σκοπιμοτήτων,

σε ευτελισμένους ρόλους.

Άσκηση από άναρχες παρεκβάσεις,

ζωντανεύουν έναν κόσμο από ιστορικές σημαδούρες.

Κοσμοναύτες να περπατούν την Πόλη στο μαύρο χάος της,

καθώς ο ομφάλιος λώρος έχει πλέον οριστικά κοπεί.

Τον καιρό της πίστης και των οραμάτων,

σωτήριο εύρημα εστί,

να γραπώνεσαι μετά τον «καθαρμό»

από τους άδολους μύθους,

που έρχονται από την υπαρξιακή τους έρημο και που δεν περιέχουν κόκκο ιστορικής αλήθειας.

Από τις υπόγειες φλέβες το παρελθόν επιστρέφει

από τον άλλο δρόμο,

τον γνωστό……

Παιδαριώδεις κοινοτοπίες, μωρολογίες

και άλλες γκλαμουράτες αρχοντοβλαχιές,

από φερόμενους ηγουμένους δημοσίων

φωταγωγημένων κελυφών.

Σε κάθε τους βήμα η απάτη της χυδαίας φωταψίας παραμονεύει.

Καθώς ο αέρας της Άνοιξης φυσάει στην ζωή μας,

στην εποχή που ήρθαν τα πάνω κάτω,

η Πόλη νοιώθει την κρούστα της λάσπης,

της φθαρτής αθανασίας μιας διαχρονικής κυβερνώσας ελίτ,

που παράγει διαφθορά και υπανάπτυξη,

να σκάει στον ήχο της βουής μιας  βοεβοδίλας.

Τοξικό παραπροϊόν που εμποτίζει το σώμα της Πόλης

και θεραπεία πια δεν έχει,

τώρα που χειροποδοκροτάει το φαύλον κοίλο

του αμφιθεάτρου της πλατείας των βοεβόδιων ισχυρισμών.

Πως είπατε…;

Ποιο είναι το ακριβές όνομα της φυλής του Πρίγκιπα….;

 

Μ εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης