Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Μεγάλο Σάββατο.

Η Πρώτη Ανάσταση γιορτάζεται από την Εκκλησία, στις 9 το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, ενώ το Μέγα Θαύμα της Ανάστασης σηματοδοτείται την ίδια μέρα με την αφή του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο των Ιεροσολύμων.

Η Ανάσταση του Χριστού γιορτάζεται από την Εκκλησία από τη στιγμή της καταβάσεώς Του στον Άδη, όπου ελευθέρωσε τις ψυχές των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης από το κράτος του θανάτου και του διαβόλου.

Η ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, όταν η ψυχή του Χριστού με την θεότητα βρισκόταν στον Άδη και το σώμα μαζί με την θεότητα βρισκόταν στον τάφο.

Θεωρείται μεγάλη ημέρα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, αφού συνδέεται με την ημέρα της Κυριακής.

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί είθισται να στολίζουν τους Ιερούς Ναούς με κλαδιά δάφνης και να γεμίζουν ένα πανέρι με δαφνόφυλλα.

Ο ιερέας λέγοντας το ΄΄ Ανάστα ο Θεός ΄΄ σκορπά τα δαφνόφυλλα.

Την ίδια ώρα οι πιστοί χτυπούν τα πόδια τους στο στασίδι, χτυπούν τις καμπάνες, πυροβολούν και γενικά θορυβούν, για να διώξουν το θάνατο.

Το βράδυ στην Ανάσταση με το ΄΄ Χριστός Ανέστη ΄΄ χτυπούν οι καμπάνες, τσουγκρίζονται τα αυγά, ρίχνονται βαρελότα, για να φύγει όπως λένε ο θάνατος.

Στην Κορώνη της Μεσσηνίας σπάζουν ένα τσουκάλι και βαρούν τις καμπάνες.

Στη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα, ρίχνουν από τα παράθυρα ότι άχρηστο αγγείο ευρεθεί ΄΄ προς χαράν του Χριστού και πομπήν των Εβραίωνε ΄΄.

Από την ιστοσελίδα HELP POST gr οι αναφορές.

Το έφεραν οι μέρες, το θέλησαν τα χρόνια, οι περιστάσεις, εφέτος η Πρώτη Ανάσταση να είναι συνδεδεμένη σαν παράλληλη έκφραση, για Χριστιανούς και πιστούς άλλων δογμάτων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης με το χειροκρότημα των γιατρών, νοσηλευτών, νοσηλευτριών, εθελοντών που έσπευσαν από την πρώτη στιγμή, για τους νικητές της ζωής που εξέρχονται από τους θαλάμους των Μονάδων Εντατικής Παρακολούθησης, ταλαιπωρημένοι σε υπερθετικό βαθμό μετά από άνιση μάχη με τη μάστιγα της εποχής, τον Κορωνοϊό.

Είναι οι στιγμές που χειροκροτούμε όλοι.

Από την πρώτη γραμμή της μάχης των γιατρών, νοσηλευτών, εθελοντών, μέχρι…ανεξαίρετα… απαξάπαντες.

Ιππότες με ασπίδες στολές που τους καθιστούν αγνώριστους την ώρα της μάχης με το θεριό, οι πάροχοι υπηρεσιών.

Μια φωτογραφία με λεζάντα το όνομά τους βλέπουν οι ασθενείς.

Μήτε στεριά, μήτε θάλασσα, μήτε ουρανό, μήτε συγγενείς, παρά μόνο τον αόρατο εχθρό.

΄΄ Εξωγήινοι ΄΄ οι μεν, ΄΄ ναυαγοί ΄΄ οι δε,  μερόνυχτα πολεμάνε εξαντλώντας αντοχές.

Τις όποιες σωματικές αντοχές μπορούν να έχουν κοινοί θνητοί.

Καταβεβλημένοι από τις υπερπροσπάθειες, με ένα στόχο μοναχά.

Τη νίκη.

Έφτασε σε μας ως θεά να στεφανώνει με στεφάνια δάφνης τους νικητές.

Ενίοτε με παραλλάσσουσες μορφές.

Τη σμίλεψαν οι γλύπτες από τα πανάρχαια χρόνια.

Σήμερα την αποδίδει το Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α των Ιπποτών με τις στολές που τους καθιστούν αγνώριστους, σε όσους εξέρχονται από τις ΜΕΘ, τις μονάδες αρνητικής πίεσης.

Η  Π Ρ Ω Τ Η   Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η.

Στους διαδρόμους των Νοσοκομείων.

Π Α Ρ Α Λ Λ Η Λ Ι Σ Μ Ο Ι. Τόσο μακριά, τόσο κοντά.

Σε αγγίζουν, σε συγκλονίζουν, σε ανασταίνουν…

Κατά πόσο η πέννα μπορεί να αποδώσει καταστάσεις του είδους ;

Άραγε μπορούν να περιγραφούν ;

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ αδέρφια.

Στέλιος  Αρσενίου