Ελένη Εφραιμίδου ΓΚΕΡΑ
Διηγήματα

«Θέλησα να σιωπήσω. 

Αλλά  ο χρόνος είναι πιεστικός και ήξερα ότι δεν γινόταν» 

(Sador Marai)

Επιτέλους, 

η δικαίωση μπορεί να άργησε αλλά ήρθε. 

Ελένη Εφραιμίδου, 

μια εξέχουσα και ιδιάζουσα λογοτεχνική γραφή.

Είμαι ευτυχής που αξιώθηκα και εξέδωσα αξιόλογα κομμάτια του λογοτεχνικού της έργου. 

Το έτος 1999 την ποιητική συλλογή 

«Του καιρού και της ήττας»,

την χρονιά του 2001 την ποιητική συλλογή

 «Πόλη μου σαν το ρόδο» 

και τέλος το 2007 την

 «Ανθολογία Ανέκδοτης Ποίησης: Σύγχρονοι Θράκες Ποιητές» 

στην  οποία είχε την όλη επιμέλεια της συλλεκτικής έκδοσης.

Τώρα που αμέτρητα χρόνια καταρρέουν,

τολμώ να πω ότι με το τελευταίο της πεζογραφικό βιβλίο, 

την «Γκέρα», 

έκδοση γόνιμα πιστή στο πνεύμα της, 

που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 

με λόγο γλαφυρό και δραστικό

η Ελένη καταφέρνει και αξιολογείται σε μία από τις σημαντικότερες γυναίκες συγγραφείς της Θρακικής 

και όχι μόνο βιβλιογραφίας.

Συλλογή διαμαντένιων πολύτροπων διηγημάτων 

με όχημα ένα πανίσχυρο γλωσσικό οπλοστάσιο 

και με καύσιμα βιωμένες μαρτυρίες

από προσωπικές συνεντεύξεις της συγγραφέως 

με άτομα που της εμπιστεύθηκαν την μνήμη τους από την Τρίτη βουλγαρική κατοχή στην Θράκη 1941-1943.

Η Ελένη μπορεί και συνοψίζει με μαεστρία 

ένα κομμάτι από το ιστορικό πάνθεον της Ξάνθης

αλλά και της Θράκης γενικότερα,

με πολλές επιμέρους ψηφίδες,

συνδέοντας το χθες με το σήμερα, 

λειτουργώντας ακόμα και ως ένας οδηγός για περαιτέρω ανάγνωση και έρευνα.

Πρόκειται για μία ρηξικέλευθη  πένα που κατορθώνει 

να επικοινωνήσει με την εποχή της,

μέσα από όχι ευκολοδιάβατους δρόμους, 

δημιουργώντας ένα αφηγηματικά απολαυστικό 

και ιστορικά τεκμηριωμένο βιβλίο. 

Η μετατόπιση του κέντρου βάρους από την πλοκή

προς την ίδια την γλώσσα,

καθώς και η εκτενής χρήση του μονολόγου,

ως εργαλείου ανίχνευσης των αδύτων της ψυχής

των ηρώων της,

οξύνουν τις αισθήσεις και αφυπνίζουν την ευαισθησία 

του κάθε αναγνώστη.

Η ΓΚΕΡΑ αποτελεί συμβολή στην προσπάθεια

για την αφύπνιση του συλλογικού αισθήματος ευθύνης, 

μήπως και καταφέρουμε να αντικαταστήσουμε

την άγνοια με γνώση.

Η Ελένη με την ΓΚΕΡΑ, 

αγγίζει την κορυφή του λογοτεχνικού της οίστρου:

«Δεν υπέγραψα, τι θαρρείς; Μια ζωή στ’ αντάρτικα και στις φυλακές και τώρα να το εφέρ’νε  ‘δω; Εκεί ν’ απομείν’. 

Στα μπαίρια  της Γιούρα, ο σκύλος. Όπως δεν υπέγραφε εκείνος να γυρίσ’ στη γυναίκα τ’ και στα παιδιά τ’, έτσ’ δεν υπογράφω κι εγώ να τον εθάψ’ νε ‘δω. Δεν το εθέλω. Μουλάρωσα μαρή Ελενιώ, δεν με ξέρ’ς εμένα τι σκύλα είμαι! Τόσες φορές τον παρεκάλεσα να υπογράψ’, κι εκείνος όχι, δεν τις πουλάω τις ιδέες μου εγώ. 

Εξορία, εξορία. Γιούρα, Γιούρα, έλεγε. Κι εμείς το θα κάν’με πολυχρονεμένε μου; Έλεγα. Ιδέες θα τρώμε; Μέχρι που πέθανε δεν υπέγραψε, ποιος τον φταίει; Και τώρα να τον εφέρ’νε ‘δω; 

Να μην έρτ’ δεν τον εθέλω. Έθαψα έναν με τους Βουλγάρ’, 

αθώος σαν αρνί ήταν, τον έφαγαν άδικα, 

να ‘χω κι αυτόν που τα ’θελε μόνος του; Όοοχι!

Τι να τον κάνω τώρα εγώ;

Εγώ  ‘μαι μια πατρίδα προδομέν’.

Εκεί να μείν’.

Εκεί είν’ η πατρίδα τ’!»

ΓΚΈΡΑ,

ένα βιβλίο όπου η γραφή αδράχνει την πραγματικότητα.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης