ΜΠ(Ρ)ΙΤΣ ΒΟΛΕΥ
Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Αγώνες Μπιτς βόλεϊ θα έχουμε το τελευταίο τριήμερο του Ιουνίου 2020 στην κεντρική μας πλατεία.

Εγκρίθηκε το ποσό των 20.000 ευρώ για το σκοπό, το σκηνικό, την προ(σ)βολή, τα πάντα όλα.

Θα στηθεί και εξέδρα 500 θεατών, θα μεταφερθούν τόνοι άμμου, ίσως και καμήλες για να μην αισθάνεται μοναξιά η καμήλα της Σταυρούπολης, καμηλιέρηδες, όλο το σκηνικό από θίνες άμμου και αμμόλοφους μέχρι την παραλία του Μαϊάμι.

Έεεεεεεεεεε ρε γλέντια!

Έεεεεεεεεεε ρε κορμιά, κορμάρες…θανατηφόρες!

Έεεεεεεεεεε ρε καρφιά στα αντίπαλα τερέν.

Θα φάμε, θα πιούμε και… στο φιλέ θα αναμετρηθούμε.

Στις προξενήτρες σύμφωνα με μια παραδοσιακή συνταγή το πρώτο που έκαναν ήταν να τις κεράσουν κρύο νερό.

Τα υπόλοιπα της συμφωνίας τα κανόνιζαν αμέσως μετά..

Στις παρηγορήτρες απ ότι θυμάμαι από τους τσελεμεντέδες που ξεφύλλισα πριν από το διαδύκτιο, ξεκινούσαν με βύσσινο και νεράντζι.

Γλυκό του κουταλιού, η Χάρις Αλεξίου το 2006 το έβαλε τίτλο σε μεγάλο της δίσκο.

Τώρα γιατί μετά τις προξενήτρες επικαλέστηκα τις παρηγορήτρες;

Eπειδή μερίδα συμπατριωτών μας φοβήθηκε μήπως μας παρεξηγήσουν, μια παρηγορήτρα έσπευσε να μας διαβεβαιώσει πως δεν είμαστε μόνοι.

Σε πέντε πόλεις συνολικά θα φιλοξενηθεί η νέα δράση.

Οπότε είμαστε εξασφαλισμένοι.

Πρωτοπορία for ever στην πόλη με τα χίλια χρώματα.

Πάραυτα είχαμε δύο ενστάσεις.

Η πρώτη από το φίλο μου το Μιχάλη Σπανίδη.

“Λαιστρυγόνες ΞΑΝΘΙΟΙ. Άλτες επί Beach Volley…” και ένα ποίημα καταπέλτης, καυτηριάζοντας τους κρατούντες των εντιμότατων αρχόντων για κακοδιαχείριση, κακέκτυπα, αλλοτρίωση.

Η δεύτερη από τον Κώστα Χατζηχρήστο.

Φίλος του Μάνου Χατζηδάκη, τα λένε τακτικά εκεί στο Διάστημα, κοντά στο DUTHSat το δορυφόρο του Πανεπιστημίου μας, την οριστική τους κατοικία.

Τραβώντας την κουρτίνα ο Μάνος για να δει ο Κώστας την πλατεία μας που μετά την ΞΑΝΘΗ ΠΟΛΙΣ ΟΝΕΙΡΩΝ με τα μουσικά Σχολεία τα βιολιά, τις κιθάρες, τα κλαρίνα, τη μουσική πανδαισία θα μεταμορφωθεί σε εξωτική παραλία με φοινικόδεντρα, φοινικόπτερα, παραδείσια κορμιά και πτηνά, ο Χατζηχρήστος αναφώνησε.

“Όχι Μπιτς βόλεϊ. Μπ(ρ)ιτς βόλεϊ”. Κούνησε επιδεικτικά και τον αγκώνα του. Ο Μάνος έβαλε τα γέλια.

Ποιός ξέρει. Αργότερα που θα πάμε κοντά τους ίσως να ξαναγελάσουμε κι εμείς.

Παλαιότερα τη σχετική κίνηση τη συνηθίζαμε οι περισσότεροι.

ΜΠΡΙΤΣ όταν έλεγε κάποιος, π.χ. ο καθηγητής μας των αγγλικών Αρτέμης Κετσελίδης προτάσσοντας τον δεξί αγκώνα, σήμαινε μη λες βλακείες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Τρολάρισμα άλλων εποχών, κοντολογής.

Τώρα για να τα λέμε σφαιρικά όπως φαντάζομαι το όλο σκηνικό, δε θάταν και άσχημα.

Η κεντρική μας πλατεία με αμμόλοφους, καραβάνια, χουρμάδες, μπανάνες, κακαόδεντρα, φοινικόδεντρα.

Μάλλον άλλαξαν οι εποχές, αν κρίνουμε και από το χειμώνα που διανύουμε.

Από τον καιρό των Καριόκας, πήγαμε στον καιρό των Xουρμαδιόκας.

Ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς δεν θέλησε αυτή τη φορά να τραγουδήσει.

Ελπίζω και εύχομαι να το κάνει ο Δημήτρης Πετρόπουλος.

Στέλιος  Αρσενίου