«Ο πολίτης, η πολιτική και οι πολιτικοί….»

Το ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στην μικρή μας Ελλάδα, αλλά και στη μεγάλη μας Ενωμένη Ευρώπη είναι περιττό να σας το επισημάνω.

Ας είναι καλά η εικονική πραγματικότητα της διαδικτυακής μας κοινότητας και των σύγχρονων μορφών επικοινωνίας και πληροφόρησης.  Μέσω των δορυφόρων που κατοικοεδρεύουν στο πλανητικό μας σύστημα και των λοιπών τηλεπικοινωνιακών συστημάτων γινόμαστε όλοι «αυτόπτες μάρτυρες εξ αποστάσεως».

Άλλοτε συμπάσχουμε με τον πόνο των άλλων, άλλοτε χαιρόμαστε που δε μας αφορά και ενίοτε συμπεριφερόμαστε σαν άβουλες και κατευθυνόμενες μαριονέτες.

Το ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά στην μικρή μας Ελλάδα, αλλά και στη μεγάλη μας Ενωμένη Ευρώπη είναι περιττό να σας το επισημάνω.

Ας είναι καλά η εικονική πραγματικότητα της διαδικτυακής μας κοινότητας και των σύγχρονων μορφών επικοινωνίας και πληροφόρησης.  Μέσω των δορυφόρων που κατοικοεδρεύουν στο πλανητικό μας σύστημα και των λοιπών τηλεπικοινωνιακών συστημάτων γινόμαστε όλοι «αυτόπτες μάρτυρες εξ αποστάσεως».

Άλλοτε συμπάσχουμε με τον πόνο των άλλων, άλλοτε χαιρόμαστε που δε μας αφορά και ενίοτε συμπεριφερόμαστε σαν άβουλες και κατευθυνόμενες μαριονέτες.

Το αν μας αρέσει αυτός ο σύγχρονος τρόπος ζωής του 21ου αιώνα είναι ένα  δύσκολο ερώτημα.

Προσωπικά τώρα που το σκέφτομαι δεν μου αρέσει ίσως γιατί είμαι συναισθηματικά φορτισμένη με τις εικόνες ντροπής που είδα μέσα από τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων. Και αναφέρομαι φυσικά στα επεισόδια σημειώθηκαν στην Καταλονία με αφορμή το δημοψήφισμα για την αυτονόμησή της  ή μη.

Πώς γίνεται από τη μια η Ισπανική Κυβέρνηση να της έχει παραχωρήσει αυτονομίες και ελευθερίες  και από την άλλη να αντιδρά τόσο βάρβαρα σε ένα δημοψήφισμα;

Σε κάθε δημοκρατία κυρίαρχος δεν είναι ο λαός; Αν ναι, τότε τόση αστυνομική βία και 844 τραυματίες;

Και το καλύτερο, η Κομισιόν να σφυρίζει αδιάφορα ή πιο σωστά να το παίζει ουδέτερη, να καταδικάζει τα βίαια επεισόδια στη Βαρκελώνη, αλλά και να χαρακτηρίζει παράνομο το δημοψήφισμα, καλώντας κατόπιν εορτής σε διάλογο τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.

Το ενδεχόμενο να ξεσπάσει ένας νέος εμφύλιος στην Ισπανία με απρόβλεπτες συνέπειες και για τα υπόλοιπα κράτη μέλη της Ε.Ε., δεν ανησυχεί κανέναν πολίτη, ή πολιτικό ανεξαρτήτου εθνικότητας;

 

«Εδώ έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε, πώς θα βγάλουμε το μήνα και πώς θα καλύψουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις του μήνα και των λοιπών βαρών της οικογένειας και θα σκεφτούμε το δημοψήφισμα στην Καταλονία»;, εύλογη απάντηση Ξανθιώτη πολίτη.

Θα πρέπει όμως να είναι αυτή η θέση  ενός ενεργού και ευαισθητοποιημένου πολίτη;

 Ή μήπως είναι η απόρροια  μιας πολιτικής  που εφαρμόζουν τεχνηέντως οι πολιτικοί, εγχώριοι και ξένοι;

Το να στρέφουν τη μια κοινωνική ομάδα, εναντίον της άλλης, το να διαιρούν και να βασιλεύουν, δεν είναι πολιτικές που ευνοούν του λίγους και ταλαιπωρούν τους πολλούς…;

Τι και αν στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία η έννοια της πολιτικής είχε να κάνει με το πλήθος των πολιτών, θα μπορούσε κατά κάποιο τρόπο να ειπωθεί ότι η πολιτική ήταν ο πληθυντικός αριθμός του πολίτη. Και φυσικά ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ηθική ποιότητα των πολιτών που στόχο είχε την εξασφάλιση του «ευ ζην», στη σύγχρονη Ελλάδα , αλλά και  διεθνώς οι σύγχρονοι πολιτικοί όχι μόνο δεν πήραν μαθήματα –παρά τις μνείες στα φώτα που έδωσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στα δημοκρατικά ιδεώδη της Ε.Ε.- αλλά ασκούν πολιτική, η οποία μόνο ηθική –με την ευρεία πάντα έννοια- δε χαρακτηρίζεται.

Η άσκηση της πολιτικής τους στοχεύει στο όφελος των πολιτικών και όχι των πολιτών.

 

Αν ρωτήσεις έναν συνταξιούχο που πίνει τον καφέ του σε ένα καφενεδάκι της γειτονιάς να σου πει τι είναι πολιτική ή να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς η απάντηση που θα λάβεις … «μπερδεμένα και σκοτεινά παιχνίδια, πισώπλατα μαχαιρώματα και πολλά …θα …άνευ ουσίας και υπόστασης».

Αν απευθυνθείς σε έναν άνεργο που ψάχνει για δουλειά θα τραβήξει και το γιακά του.

Όμως και στο σύνολό τους οι πολίτες της χώρας έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για την πολιτική και τους πολιτικούς τα περισσότερα βέβαια αρνητικά….

Η πολιτική και οι πολιτικοί όλων των βαθμιδών είναι συνυφασμένοι με πολύ παρασκήνιο, άλλοτε πολύ σκοτεινό και άλλοτε ομιχλώδες, πολιτικά παιχνίδια, άγριες και ύπουλες κόντρες, λυκοφιλίες, υπέρμετρη φιλοδοξία, εσωκομματικές κλίκες και διαπλοκή και πάθος για εξουσία.

Και όπως διαπιστώνεται και με πολλά στεγανά για να μην εισχωρούν εύκολα οι επίδοξοι αντικαταστάτες, τα νέα πολιτικά φιντάνια…

Φυσικά είναι και πολλά, μα πάρα πολλά άλλα, καλά και κακά που συνδέονται με την πολιτική.

 

Υπάρχουν πολιτικά λαμόγια, προσφιλής χαρακτηρισμός φίλου αναγνώστη της εφημερίδας, αλλά υπάρχουν και οι πολιτικοί άντρες που υποκλίνεσαι μπροστά τους , αν και σπανίζουν στις μέρες μας.

Υπάρχει η πολιτική που έχει ως μοναδικό στόχο το κοινό καλό όλων των πολιτών και υπάρχει και πολιτική που υπηρετεί τα «ίδια συμφέροντα».

Γενικά υπάρχει η Πολιτική και οι Πολιτικοί με Π κεφαλαίο, που λέει και ο λαός μας και εκείνοι με το π μικρό.

Φυσικά όλοι οι πολιτικοί δε βράζουν στο ίδιο καζάνι κα ως εκ τούτου δεν είναι πρέπον να δέχονται όλοι τον αφορισμό.

Επειδή όμως όλα τα πράγματα σε τούτη τη ζωή θα πρέπει να τα αντιμετωπίζεις από μια αισιόδοξη σκοπιά  και όχι να μηδενίζεις τα πάντα, καθότι καλομελέτα και έρχεται που λένε, ευτυχώς η καλώς νοούμενη πολιτική και οι πολιτικοί της επιζούν ακόμη.

Υπάρχουν ακόμη  στις μέρες μας οι ιδεολόγοι και οραματιστές πολιτικοί, που πατάνε όμως και γερά στη γη, έστω και αν είναι λίγοι.

Ωστόσο τίθεται ένα ζήτημα κατά πόσο υπάρχουν σήμερα άτομα που έχουν όχι μόνο οράματα και ιδέες αλλά και το σθένος να ασχοληθούν με την Πολιτική και τα πολιτικά πράγματα του τόπου τους….;

Κατά πόσο είναι ικανά αλλά και διατεθειμένα να τα βάλουν με το εκάστοτε πολιτικό κατεστημένο….;

Αυτό άλλωστε δεν είναι και δημοκρατία, να έχεις ίσες ευκαιρίες  και δικαιώματα –ανεξαρτήτου φύλου και θρησκεύματος- μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτικό, επαγγελματικό, συνδικαλιστικό ή συνεταιριστικό σύνολο…; 

Πολλές φορές προβληματίζομαι αν οι νέοι αντιμετωπίζουν  την  πολιτική και τους εμπλεκόμενους σε αυτή, όπως οι μεγάλοι….

Αν δηλαδή επηρεάζονται από τους γονείς τους, αν ακολουθούν τα πρότυπα αυτών….

Είναι αλήθεια πως η πολιτική σκηνή έχει γεράσει και τα κουρασμένα παλικάρια είναι αρκετά.

Η πολιτική και ως θεωρία και ως πράξη χρειάζεται όχι μόνο εκσυγχρονισμό, αλλά και εκδημοκρατισμό.

Και κυρίως στα εσωτερικά των κομμάτων.

Δεν είναι δυνατόν να είσαι μόνο χειροκροτητής και να μην μπορείς να εκφέρεις τη δική σου άποψη όταν αυτή δεν είναι αρεστή στην πλειοψηφία της πολιτικής παράταξης στην οποία ανήκεις…..

Η απειλή της διαγραφής δεν είναι η λύση σε μια δημοκρατία…..

Όπως επίσης και ανακύκλωση των ίδιων συνέχεια προσώπων και ο νεποτισμός στην πρώτη θέση…..