Ελληνική μοναξιά (;) στην κρίση στα σύνορά μας;
Γράφει ο Βασίλης Τσιάντος Καθηγητής Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδος
Με το που ξέσπασε η κρίση στα σύνορά μας στον Έβρο επίσημα χείλη, αλλά και «ειδικοί» διεθνολόγοι, δήλωναν στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι είμαστε μόνοι σε αυτό τον αγώνα κατά των «εισβολέων» προσφύγων, λαθρομεταναστών ή όπως αλλιώς χαρακτηρίζονται! Η αναφορά αυτή μου έκανε αλγεινή εντύπωση, διότι μου φάνηκε ηττοπαθής και μεμψίμοιρη. Θεωρώ ότι δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους αναφορές διότι πρώτον δεν έχει μεγάλη σημασία το συγκεκριμένο γεγονός την χρονική στιγμή αυτή, και δεύτερον δεν επιτρέπεται να εκφέρονται τέτοια λόγια από επίσημα χείλη. Θα εξηγήσω παρακάτω όσο μπορώ επιγραμματικά την άποψή μου.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι θα αφήσει ελεύθερα τα σύνορα (τα δικά τους) και ότι θα στείλει χιλιάδες ίσως και δεκάδες ή εκατοντάδες «πρόσφυγες» στην Ευρώπη. Αμέσως, κέρδισε ένα σημείο! Εύκολα μπορούσε κάποιος να νομίσει ότι θα πέρναγαν και από τα ελληνικά σύνορα. Η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης ήταν άμεση. Δόθηκε εντολή να μην περάσει κανείς χωρίς νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα. Λογική αντίδραση μίας κυρίαρχης χώρας. Όλοι είδαμε νεαρούς που μπορεί να είναι πρόσφυγες, μπορεί και να μη είναι, να επιδιώκουν να περάσουν με «τσαμπουκά» τα σύνορα. Η Ελλάδα θεώρησε ότι δεν θα μπορούσε να ελέγξει όλους αυτούς τους «πρόσφυγες» (από ποια χώρα άραγε;) και έκλεισε τα σύνορα. Ήταν μία γρήγορη αντίδραση της κυβέρνησης και ήταν λογικό να μην είχαν ενημερωθεί οι σύμμαχοί μας ή «σύμμαχοί» μας αν θέλετε. Θεωρώ ότι ταυτόχρονα, ή στην συνέχεια, η ελληνική κυβέρνηση θα ενημέρωνε πρέσβεις, κυβερνήσεις, κ.λπ. για την ενέργειά της, για τις ενέργειες της απέναντι πλευράς και θα ζητούσε την απαιτούμενη βοήθεια, η οποία ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι μπορεί να ήταν κλιμακωτής μορφής. Αυτό που χρειαζόταν να πάρει από τον καθένα. Τα σύνορά μας, όμως, είναι δεδομένο ότι θα τα υπερασπιζόμασταν εμείς. Άρα, προς τι οι βιαστικές δηλώσεις ότι «είμαστε μόνοι μας;». Ακόμη και να είμαστε μόνοι μας, σε ποιο θέμα άραγε, τι σημασία είχε την πρώτη ημέρα της κρίσης; Ομολογούσαμε ότι δεν μπορούσαμε να υπερασπιστούμε μόνοι μας τα σύνορά μας; Ήταν, λοιπόν, το λιγότερο ατυχείς οι δηλώσεις αυτού του τύπου. Πολλοί παρασύρθηκαν και μετέφεραν τέτοια κείμενα στα κοινωνικά δίκτυα. Το ότι δεν αληθεύει ο αρχικός αυτός ισχυρισμός αποδεικνύεται και από την διαφαινόμενη πλέον, έστω και αμυδρά, «στήριξη», άκουσμα των θέσεών μας. Να ξεκαθαρίσω ότι η υπεράσπιση των συνόρων μας είναι χρέος εθνικό δικό μας και κανενός άλλου. Ήδη, πλέον, έχουν δρομολογηθεί ενέργειες και συναντήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων, όπως η επίσκεψη του Πρωθυπουργού μαζί με Ευρωπαίους αξιωματούχους στον Έβρο, η έκτακτη σύνοδος των Υπουργών Μεταναστευτικής Πολιτικής την Τετάρτη, η ενημέρωση και οι επικοινωνίες του Πρωθυπουργού με αρχηγούς Κρατών, κ.λπ.
Ακόμη, όμως, και να μέναμε εντελώς μόνοι στον αγώνα αυτό δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί, διότι εμείς αγωνιζόμαστε για την εθνική κυριαρχία και την ανεξαρτησία μας. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην ιστορία μας χρειάστηκε να πολεμήσουμε μόνοι μας. Άρα, ποιο θα ήταν το πρόβλημα και γιατί έπρεπε να ειπωθεί από επίσημα χείλη; Να θυμίσω ότι πριν την μάχη του Μαραθώνα οι Πέρσες είχαν περάσει από την Ερέτρια, την οποία κατέλαβαν με προδοσία, την λεηλάτησαν, έκαψαν τους ναούς και πούλησαν τους κατοίκους σαν δούλους (Ηρόδοτος, «Ερατώ», 101-102). Στην συνέχεια οι Πέρσες πέρασαν απέναντι στον Μαραθώνα, οδηγημένοι από τον Ιππία, γιό του Πεισίστρατου! Εκεί οι Αθηναίοι ήταν μόνοι τους, μαζί με τους Πλαταιείς. Διαφωνούσαν για το τι έπρεπε να κάνουν. Μερικοί έλεγαν να κλειστούν στα τείχη τους στην Αθήνα. Δεν είχαν αντιληφθεί τι έπαθαν οι Ερετριείς! Έτσι, ο Μιλτιάδης έπεισε τον πολέμαρχο Καλλίμαχο και με την ψήφο του αποφάσισαν να μείνουν και να γράψουν μία ακόμη ένδοξη σελίδα στην μακραίωνη ιστορία μας. Μόνοι οι Αθηναίοι με τους Πλαταιείς. Μόνος ο Λεωνίδας με τους Θεσπιείς. Έτσι, δίνονται οι αγώνες. Οι ριψάσπιδες πάντα υπήρχαν. Είναι στο χέρι του καθενός μας να αποφασίσει σε ποια πλευρά θα είναι.
Στην συγκεκριμένη περίσταση χρειάζεται ενότητα και αποφασιστικότητα. Ούτε μεμψιμοιρίες, ούτε κομματικές αντιλήψεις και σημαίες. Θα υπάρξει ο χρόνος για αναστοχασμό και ήρεμη κριτική ανάλυση των γεγονότων στο σύντομο μέλλον. Τώρα χρειάζεται επαγρύπνηση και αφοσίωση στον κοινό σκοπό. Την διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας μας.
