Ειδήσεις

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΡΡΑΞΗ;
Γράφει ο Παναγιώτης Χόχολης, Αντιστράτηγος Ε.Α., Επίτιμος Διοικητής Ανώτατης Σχολής Πολέμου

 

  1. Διπλωματικός Αιφνιδιασμός

Σε προηγούμενο άρθρο μας, αναφέρθηκε ότι, ο οποιοσδήποτε αιφνιδιασμός, είτε διπλωματικός, είτε στο πεδίο της σύρραξης – σύγκρουσης, έχει επιφέρει τα πρώτα θετικά αποτελέσματα για τον αιφνιδιάζοντα και σπέρματα ήττας και πανικού για τον αιφνιδιαζόμενο. Οι διάφοροι στρατηγικοί και λοιποί αναλυτές, προσπάθησαν και προσπαθούν να παρουσιάσουν ότι “ ναι μεν αλλά ”, δεν μπορούσαμε, να επιτύχουμε ή έστω να ξεκινήσουμε, την διαδικασία χάραξης της. ΑΟΖ μας, σε Καστελόριζο, Ρόδο, Κάρπαθο, Κρήτη κλπ. καθ’ ότι υπήρξαν σχετικές, αντικειμενικές αδυναμίες. Έτσι αιφνιδιαστήκαμε και μας πρόλαβε η Τουρκία, η οποία με την Κυβέρνηση της Λιβύης (πόλη της Τρίπολης), η οποία είναι αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ, υπέγραψαν σχετική συμφωνία (μνημόνιο), το οποίο και υποβλήθηκε στον ΟΗΕ. Η κυβέρνηση της Λιβύης, αποτελεί τον αδύναμο κρίκο, της στημένης αυτής υπόθεσης-απάτης, από Τουρκία, η οποία στηρίζεται σε αυθαίρετες, αγεωγράφητες θέσεις, όπως ότι, τα νησιά στερούνται υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ. Οι Ευρωπαίοι ετέροι μας, έστω και κατά τρόπο χλιαρό, επί τέλους, έλαβαν θέση με λόγια και όχι με έργα, για την ώρα, σχετικά με την προκλητική και επικίνδυνη, για την ειρήνη και ασφάλεια, συμπεριφορά της Τουρκίας. Ακόμη και τα συμφέροντα τους, στην περιοχή αυτή και οι μελλοντικές ενεργειακές στοχεύσεις τους, τίθενται, υπό αμφισβήτηση.

2.Αξιολόγηση Απειλών

Η πολιτική και η διπλωματία, για να είναι γόνιμες και αποτελεσματικές, δανείζονται από την στρατιωτική τέχνη και επιστήμη, όρους, μεθόδους δράσεως, εκτιμήσεις και ενέργειες, όπως η εν προκειμένω, “αξιολόγηση των απειλών”. Η Ελλάδα, σε βάθος χρόνου, περισφιγγόταν απόπολλαπλές απειλές. Για την αντιμετώπιση των απειλών αυτών, όπως συμβαίνει σε ένα στρατηγικό και τακτικό πεδίο μάχης, επιβαλλόταν η ιεράρχηση τους και η κατά προτεραιότητα αντιμετώπιση τους. Αυτό όταν έγινε κατά ρεαλιστικό τρόπο, είχαμε θετικά αποτελέσματα, όπως ιστορικά επιβεβαιώνεται (Βαλκανικοί Πόλεμοι, συμμαχία με Βουλγαρία, πόλεμο 1940-1941) και αρνητικά (Μικρασιατική εκστρατεία, εισβολή στην Κύπρο 1974, ίμια και τώρα τελευταία η Συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης, όπως προαναφέρθηκε. Ως εκ τούτου, η Τουρκική απειλή, η οποία είναι η υπ’ αριθ. ΕΝΑ, δεν αξιολογήθηκε ανάλογα. Η παρούσα κυβέρνηση, ως εκ των πραγμάτων, βρέθηκε προ της απειλής αυτής, πρόσωπο με πρόσωπο και έστω με σχετική καθυστέρηση χρόνου αντέδρασε.Όχι όμως με τον επιβαλλόμενο ρεαλισμό και δυναμισμό, όπως επιβαλλόταν, στα αρχικά στάδια της κρίσης και “εκών άκων”, ρίχτηκε στη διπλωματική μάχη, η οποία συνεχίζεται, του αιφνιδιασμού του αντιπάλου, αντιμετωπιζόμενου δια του επιβαλλομένου ανταιφνιδιασμού. Η προηγούμενη Κυβέρνηση, ανάλωσε όλη τη διπλωματική της Ικμάδα, την περιορισμένη που διέθετε, όχι, για την κατά προτεραιότητα, αντιμετώπιση της “Τουρκικής απειλής” αλλά για την επίτευξη μιας εθνικής, επιζήμιας Συμφωνίας, αυτής των “Πρεσπών”. Τώρα, ως εκ της υπογραφής μας, κατ’ ανάγκη βηματίζουμε, επάνω στα αποκαΐδια του “Μακεδονικού” και επιδιώκουμε να τηρηθούν ισορροπίες και να εφαρμοσθούν, λανθασμένες, εθνικές αποφάσεις.

  1. Ανηφορικός Διπλωματικός Μαραθώνιος

Η μεγάλη διπλωματική μάχη θα δοθεί, στις 7 Ιανουαρίου 2020, μεταξύ Ελλάδας (Μητσοτάκης) και ΗΠΑ (Τράμπ), με την συνάντηση τους στις ΗΠΑ. Στη συνάντηση αυτή, ο Έλληνας Πρωθυπουργός, ο οποίος θα επιχειρήσει να παρουσιάσει την προκλητική παραβατικότητα της Τουρκίας, θα έχει απέναντι του ένα Αμερικανό Πρόεδρο, ο οποίος έχει δηλώσει ότι είναι φίλος της Τουρκίας και ειδικά “οπαδός του Ερντογάν”. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, τηρώντας τα προσχήματα, με τόλμη, ρεαλισμό, παρρησία και εθνική υπερηφάνεια ας σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και ας μη ανεχθεί, προσταγές υποτέλειας και εθνοκτόνους συμβιβασμούς. Να κάνει το ίδιο, που έκανε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν στις 23 Ιουνίου 1964 έφθασε στις ΗΠΑ. Προ της επιβιβάσεως του, στο αεροπλάνο, ενημερώθηκε, για την ολοκλήρωση της αποστολής Μεραρχίας στην Κύπρο και ότι η Ένωση είχε αρχίσει να γλυκοχαράζει, οπότε έπρεπε να τηρήσει σταθερή και άκαμπτη στάση, έναντι του Προέδρου Τζόνσον, ο οποίος είχε μεθοδεύσει, συνάντηση του Παπανδρέου με τον Ινονού, ο οποίος επίσης βρισκόταν στις ΗΠΑ, για να κλείσουν συμφωνία για το Κυπριακό.

Ο Ινονού, ήταν αυτός, ο οποίος, μετά το 1922, στη Μ.Ασία, ως τελευταία πολιτική αναλαμπή του, υπήρξε εκείνη της εκπόνησης του σχεδίου εισβολής “ΑΤΤΙΛΑ”, στην Κύπρο, το 1974. Η διπλωματική μάχη του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ασφαλώς πιο δύσκολη, ως εκ των επικρατουσών συνθηκών σήμερα, από εκείνη του Γεωργίου Παπανδρέου το 1964.  Ο “βρεγμένος, την βροχή δεν την φοβάται”. Ας το λάβει υπόψη του ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας και ας πράξει ανάλογα…. Επίσης, ας σκεφτεί ότι, οδεύει στην “φωλιά του Κούκου” όπου εκεί φωλιάζουν και  εκκολάπτονται κοινά οικονομικά συμφέροντα οικογενειών ΗΠΑ-Τουρκίας.

  1. Συμμαχίες

Η Συμμαχία, στην οποία εντάσσεται μια χώρα, οφείλει να εξασφαλίζει την εδαφική της ακεραιότητα και κυριαρχία της, την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή της. Η Ελλάδα και η Τουρκία εντάχθησαν στο ΝΑΤΟ το 1952. Το ΝΑΤΟ υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει, ως μια αναξιόπιστη, στυγνή, υποκριτική και δόλια Συμμαχία. Θύμα και θύτη, δεν τους διακρίνει, με την πάγια θέση του, για την τήρηση των “Ίσων Αποστάσεων”. Με την προκλητική και μεροληπτική, πολιτική του ΝΑΤΟ η Ελλάδα βίωσε και συνεχίζει να βιώνει την προκλητικότητα και παραβατικότητα της Τουρκίας (Σεπτεμβριανά 1955, Κύπρος-ΑΤΤΙΛΑΣ 1974, ΙΜΙΑ, ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης κλπ.). Την παρούσα περίοδο αναφέρονται, ως Σύμμαχοι, Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Αίγυπτος. Είναι πράγματι Συμμαχίες με αμοιβαίες στρατιωτικές δεσμεύσεις και υπογραφές ή μόνο ενεργειακές μπίζνες. Ευχόμαστε το καλύτερο. Με τα Βαλκάνια τι γίνεται;. Εμείς προβληματιζόμαστε και ανησυχούμε, ειδικά για την Δυτ. Θράκη μας. Επειδή η ιστορία, είναι ο καλύτερος οδηγός, για κάθε εποχή, αλλά και για το σήμερα, δανειζόμαστε στοιχεία από το βιβλίο του πρεσβευτή των ΗΠΑ, στην Κωνσταντινούπολη H. Morgenthau, “Τα μυστικά του Βοσπόρου”, σελ.199, Η Βουλγαρία βγαίνει στο σφυρί. Την Βουλγαρία την διεκδικούσαν το 1915 λόγω θέσεως της και της παρείχαν ανάλογα εδαφικά οφέλη, τόσο η ΑΝΤΑΝΤ, όσο και οι Κεντρικές Δυνάμεις. Δίδοντας στην Βουλγαρία η Τουρκία,ως εδαφική προκαταβολή το τμήμα της Δυτ. Θράκης από Μάνδρα, Διδυμότειχο, Κάραγατς και τη μισή Αδριανούπολη (την υπόλοιπη Δυτ. Θράκη την κατείχε η Βουλγαρία, με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, το 1913), η Βουλγαρία προσχώρησε στις Κεντρικές Δυνάμεις με τις οποίες η Τουρκία ήταν Σύμμαχος τους. Ο Εμβέρ της Τριανδρίας του “Νεοτουρκικού Κομιτάτου” δήλωσε “Στην ουσία δώσαμε αυτά τα εδάφη αντί της Κωνσταντινούπολης, την οποία θα είχαμε χάσει. Είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε 200.000 άνδρες στα Βουλγάρικα σύνορα….”. Στη σελ. 204 “ο Πώλ Βάϊτς, παραπάνω από δημοσιογράφος, πάνω από τριάντα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, μυστικοσύμβουλος” της Γερμανικής Πρεσβείας, δηλώνει στον Morgenthau “Φοβούμαστε ότι η Βουλγαρία και Ελλάδα, θα συμμαχούσαν, παρασύροντας στο πλευρό τους και τη Ρουμανία. Σε μια τέτοια περίπτωση η Τουρκία θα πιανόταν ανάμεσα στα σκέλη μιας λαβίδας και θα ήταν καταδικασμένη”. Από τότε, έχουν περάσει 105 χρόνια και η στρατηγική λαβίδα, όπως αυτή περιγράφεται, απασχολεί και προβληματίζει την Τουρκία και ασφαλώς έχει λάβει και λαμβάνει ανάλογα μέτρα, όπως το επιθετικό σχέδιο Egenen-Ηγεμών, το οποίο τηρείται και αναθεωρείται από την 1η Τουρκική Στρατιά. Ηεπιτυχής εξέλιξη αυτού του σχεδίου, όπως έχει διαρρεύσει, ίσως σκόπιμα, προς παραπλάνηση μας, βασίζεται σε κυκλωτικές ενέργειες και διεισδύσεις, οι οποίες μόνο μέσω βουλγαρικού εδάφους, χωρίς να αναφέρεται αυτό, είναι δυνατό να πραγματοποιηθούν. Ταυτόχρονα, χωρίς και αυτό να αναφέρεται, προβλέπεται η ενεργοποίηση του μουσουλμανικού Τόξου Ροδόπης, ευρέως. Όλα τα πιο πάνω δεν θα μας ανησυχούσαν, εάν δεν είχαν συμβεί τα πιο κάτω. Οι συναντήσεις και οι παρασκηνιακές σχέσεις του Πρωθυπουργού της Βουλγαρίας Μπορίσοφ με Ερντογάν. Στην πρόσφατη, 12 Δεκεμβρίου 2019, Σύνοδο Κορυφής των Ηγετών της ΕΕ, ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός ήταν ο μόνος ο οποίος δεν δίστασε, με θράσος να ταχθεί υπέρ της Τουρκίας. Έχουμε και εδώ μια Συμφωνία “αλλά Λιβύη”;. Εκτιμούμε ότι, όπως το 1915, η Βουλγαρία “ξαναβγαίνει στο σφυρί”. Τι της δίνει η Τουρκία από την Δυτική Θράκη όπως το 1915; οι αρμόδιοι ας το ερευνήσουν. Σφαιρικά και μέσα στα σημερινά πλαίσια, δεν πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας τις συγκρούσεις και Συμμαχίες του παρελθόντος για την ανάλογη τοποθέτηση μας. Επιβάλλεται όμως να ληφθεί υπ’ όψη μας ότι το 13% του συνόλου του βουλγαρικού πληθυσμού υπό τον Ντογάν, είναι μουσουλμάνοι. Υπάρχουν σοβαρές θρησκευτικές και άλλες τριβές, μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων στη Βουλγαρία, όπως και υπογεννητικότητα και μείωση του χριστιανικού ορθόδοξου πληθυσμού. Οι Τούρκοι επικαλούνται το μουσουλμανικό Τόξο15 εκατομμύρια κάτοικοι. Ας αφυπνιστούμε κάποτε οι Βαλκανικοί λαοί και ας αντιπαρατάξουμε το ορθόδοξο χριστιανικό Τόξο 71 εκατομμύρια κάτοικοι. Το Ισλάμ σταδιακά υπέταξε τους χριστιανικούς λαούς των Βαλκανίων, σε βάθος χρόνο. Η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί. Η ενεργοποίηση του βαλκανικού ορθόδοξου Τόξου, απαιτεί χρόνο, ρεαλισμό, ενημέρωση, οργάνωση, σχεδίαση. Όταν αυτή θα αρχίσει να υλοποιείται, τότε η Τουρκική-Ισλαμική κατακτητική υστερία θα αρχίσει να ανακόπτεται. Επίθεση στην Επίθεση. Χριστιανικό ορθόδοξο Τόξο, εναντίον μουσουλμανικού Τόξου.

  1. Στρατιωτική Ισχύς

Η στρατιωτική ισχύς, δεν διαπιστώνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου κάποιοι ομιλούν “επί παντός επιστητού”και κατά προκλητικό τρόπο, όντες αδαείς, αστράτευτοι, αντιρρησίες συνειδήσεως, αυτοχειροτωνούνται Στρατάρχες, πολέμαρχοι και με αυτά, που με στόμφο αραδιάζουν, προκαλούν σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Ακόμη η Στρατιωτική ισχύς, δεν εδραιώνεται, με στείρες, κενές, αόριστες και ασαφείς θέσεις κάποιων πολιτικών στην Βουλή των Ελλήνων. Ούτε στις αυτάρεσκες και “λιβανίζουσες” παρουσιάσεις-επιδείξεις, όπου το “ρεαλιστικό” και “πραγματικό” στραγγαλίζεται από το “ουτοπιστικό”. Διαπιστώνεται από τη ζωτικότητα, ρωμαλεότητα και αγωνιστικότητα του αμυντικού κυττάρου μας, που είναι ο απλός μαχητής, το στοιχείο Όλμου, πολυβόλου, πυροβόλου, το πλήρωμα άρματος, πλοίου, αεροπλάνου κλπ.. Διαπιστώνεται με την έγκαιρη και επαρκή επάνδρωση, όλων των οπλικών συστημάτων μας, τα οποία σε αντίθετη περίπτωση, καθίστανται “άχρηστα παλιοσίδερα”. Επικρατεί η πολιτική άποψη, ότι δεν απαιτείται αύξηση θητείας, διότι δεν το έχουν ζητήσει οι Αρχηγοί των επιτελείων. Είναι η πρώτη πάσα των πολιτικών, η οποία “πλασάρεται” στους Στρατιωτικούς, για το θέμα της δήθεν σωστής απόφασης, για τη θητεία. Ποια θα είναι η επόμενη;. Το φόρτωμα της οποιασδήποτε ευθύνης, για μια ατυχία και ο μη γένοιτο, εθνική συμφορά. Ας το λάβουν υπ’ όψη τους οι Κύριοι Αρχηγοί. Πειθαρχία Ναι, Όχι όμως υποταγή, η οποία αντιστρατεύται και τις υπεύθυνες θέσεις τους, για το αξιόμαχο των Ένοπλων Δυνάμεων, κατάσταση την οποία χρόνια ζούμε. Υπάρχει και η παραίτηση. Οι πολιτικοί ισχυρίζονται, ότι την αύξηση της θητείας την ζητούν οι Απόστρατοι. Οι Αρχηγοί των Επιτελείων είναι τόσο μακριά από τις Μονάδες τους και τους διαφεύγει, η πραγματικότητα; Απαντούμε όχι. Εκτελούν όμως λανθασμένες αμυντικές πολιτικές αποφάσεις. Η δικαιολογημένη ανησυχία των απόστρατων, δεν αποτελεί μομφή για αυτούς, οι οποίοι με νηφαλιότητα, απαντούν ότι σέβονται τους θεσμούς και την δημοκρατία. Οι απόστρατοι είναι οι γεννήτορες και μέντορες των εν ενεργεία, οι οποίοι είναι σάρξ εκ της σαρκός των αποστράτων, και έχουν τα ίδια ιδεώδη και την ίδια άσβεστη αγάπη και λατρεία, για την Πατρίδα. Συνεχίζει να παραμένει “γραφικός”, κάποιος Υπουργός Εθνικής Άμυνας, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι θα κόψει, ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος, όχι το “Γόρδιο Δεσμό”, αλλά τον “Ομφάλιο λώρο”, μεταξύ των εν αποστρατεία και εν ενεργεία Στρατιωτικών, διότι υπήρξε κοινή θέση τους, στις οποιεσδήποτε, μωρίες και αυθαιρεσίες του. Οι Απόστρατοι, ως υπεύθυνοι, δημοκρατικοί, Έλληνες πολίτες, ενεργούν στα πλαίσια του ρεαλισμού, σχετικά με την ενδυνάμωση και αποτελεσματικότητα της Άμυνας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους εν ενεργεία στο πλαίσιο όμως της πειθαρχίας και της εισήγησης, ως οφείλουν. Έτερον ουδέν.

  1. Γενικό Συμπέρασμα

Υπ’ όψη του “Κυρίαρχου Ελληνικού Λαού” ότι τα οποιαδήποτε προβλήματα του και οι παρουσιαζόμενες παραλείψεις στην Άμυνα και διπλωματία του, οφείλονται στο 100%, διαχρονικά στους πολιτικούς του. Επιβάλλεται, είναι αδήριτη εθνική ανάγκη, οι πολιτικοί του, να αφήσουν, στην άκρη, τα προσωπικά και κομματικά τους συμφέροντα, τον πολιτικό επιζήμιο εγωισμό και αυταρχισμό τους, τον αμοραλισμό και νεοποντισμό, την ενασχόληση τους με τα επουσιώδη και ας βάλουν το χέρι τους επί των “τύπων των Ήλων” της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής μας. Επιβάλλεται με αυτοθυσία και με στοργικό βλέμμα μας, όλοι οι Έλληνες να ιδούμε, πρώτα από όλα την πατρίδα μας Ελλάδα. Ασφαλώς έχουμε ισχυρές και αξιόλογες Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες λόγω των εξελίξεων στην περιοχή μας, επιβάλλεται, άμεσα και πάση θυσία, να γίνουν ισχυρότερες και κραταιότερες. Υπ’ όψη μας και πάλι, πέρα όλων των άλλωνότι “τον εχθρό προ των πυλών”, θα τον αντιμετωπίσουμε  ΜΟΝΟΙ μας, όπως το 1940 όπου ο ψυχοπαθής φασίστας δικτάτορας Μουσολίνι κατατροπώθηκε. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, “Οι καιροί ου Μενετοί”.

 

Παναγιώτης Χόχολης

Αντιστράτηγος Ε.Α.

Επίτιμος Διοικητής

Ανώτατης Σχολής Πολέμου

 

Βιβλιογραφία

Τα Μυστικά του Βοσπόρου                                                       H.Morgenthau

Σχετικά Άρθρα

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Back to top button