ΓΙΟΡΤΑΣΤΙΚΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Η Άγια Νύχτα και οι πολυπόθητες για μικρούς και μεγάλους γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς, των  Θεοφανείων, μέρα με τη μέρα έρχονται πιο κοντά.

Ακούμε τους μεγάλους να λένε πως οι Γιορτές είναι για τα παιδιά. Εφόσον το πράττουν το επικροτούμε.

Εξ άλλου τέτοιες στιγμές και μεγάλοι νοιώθουν παιδιά. Οπότε διπλή η υποχρέωσή τους για μας τα μικρά παιδιά.

Σε κλίμα, ατμόσφαιρα γιορτινή θα κινηθούν σχόλια – σχολιασμοί.

Διηγήματα, ποιήματα, πραγματείες σχετιζόμενες με το νοητό και υπαρκτό κόσμο των πλασμάτων που έρχονται από φανταστικούς, ονειρικούς, μαγικούς προορισμούς θα δούμε να παρελαύνουν τις επόμενες ημέρες.

Ήδη σιγά – σιγά ο κόσμος αυτός παίρνει τη θέση του.

Διακοσμούνται ανάλογα δρόμοι, συνοικίες, καταστήματα, κατοικίες.

Η Ονειρούπολη στη Δράμα, ο Μύλος των ξωτικών στα Τρίκαλα, κυριαρχούν.

Ο Δήμος μας, αυτός της ΞΑΝΘΗΣ υπόσχεται καινοτόμες, ελκυστικές εκδηλώσεις.

Εμείς θα περάσουμε να πούμε τα κάλαντα, τα δούμε ξεχωριστές εκδηλώσεις να διηγηθούμε και να μας διηγηθούν σχετικές δράσεις, από κάποια χωριά των Δήμων : ΞΑΝΘΗΣ, ΑΒΔΗΡΩΝ, ΜΥΚΗΣ, ΤΟΠΕΙΡΟΥ.

Ξεκινάμε από τους ΤΟΞΟΤΕΣ.

Εκεί οι γιαγιάδες ξέρουν να κάνουν καλά σαρμαδάκια.

Είναι βραβευμένες, με όρεξη, ενδιαφέρον, φροντίδα για να μη μας λείπουν ποτέ τα σαρμαδάκια ΤΟΞΟΤΩΝ.

Λίγο πιο πέρα, στη ΓΑΛΑΝΗ έχουμε κάθε χρόνο ένα μεγάλο πανηγύρι.

Τα μανιταράκια που φωτίζουν τις αυλές των σπιτιών και λέγονται φωτιστικά, καλούν τους φίλους και τις φίλες τους με το ίδιο όνομα από όλη την πατρίδα μας.

Συγκεντρώνονται πολλά μανιτάρια για να δώσουν τα φώτα τους σε πάρα πολλούς ανθρώπους που πηγαίνουν εκεί για να δούνε, να μάθουν, να γευτούνε.

Τα μανιτάρια είχαν συγγένεια, ήταν πρώτα ξαδέρφια με 4 πολύ ωραίες κοπέλες που τις έλεγαν τρούφες.

Οι τρούφες ήταν πολύ περισσότερες, αλλά οι πιο ωραίες που έγιναν παραμύθι και όταν μεγάλωσαν εξώφυλλα σε περιοδικά, πρωταγωνίστριες σε τηλεοπτικές σειρές, προκαλώντας το ενδιαφέρον και το θαυμασμό ήταν.

Η μαύρη τρούφα. Η καλοκαιρινή τρούφα. Η τρούφα του Φθινοπώρου. Η άσπρη τρούφα.

Πολύ όμορφες, πολύ νόστιμες, πολύ διάσημες. Έδιναν μια σπάνια γεύση στα φαγητά. Για να μη τις δούνε και τις ερωτευτούν τα μανιτάρια, η Δήμητρα, η θεά της Γεωργίας σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία τις έδωσε κατοικία κάτω από τη γη. Όχι πολύ. Μια σπιθαμή. Από την άλλη άκρη του κόσμου έρχονταν για να τις δούνε και να τις πάρουν μαζί τους στις μακρινές πατρίδες τους οι καλύτεροι της κουζίνας, ερευνητές, φωτογράφοι, αρθρογράφοι.

Πως όμως να τις δούνε, να πάρουν από τη λάμψη, τη γοητεία τους αφού οι τρούφες ζούσαν κάτω από τη γη;

Για να ανταμώσουν με τα ξαδέρφια τους τα μανιταράκια έστω και μια φορά στη ζωή τους, να πάνε μακριά να νοστιμίζουν τα φαγητά όλου του κόσμου, η θεά Δήμητρα ευχαριστημένη επειδή στο ΔΑΦΝΩΝΑ κάθε χρόνο οι κάτοικοι της έκαναν μεγάλες τιμές, έδωσε το χάρισμα σε κάποια κυνηγετικά σκυλιά να μπορούν να τις βρίσκουν με την όσφρησή τους, να σκάβουν για λίγο το έδαφος, να τις φέρνουν στην επιφάνεια της γης. Σκυλιά τρούφας τα λένε. Όσους τα φροντίζουν, τους λένε κυνηγούς τρούφας.

Με τα χρόνια οι τρούφες μεγάλωσαν. Έγιναν μαμάδες και ύστερα γιαγιάδες.

Τέτοιες μέρες στολίζουν τα σπίτια τους που μοσχοβολάνε από το σπάνιο άρωμά τους, βρίσκονται μεταξύ τους, συναντιώνται και με τα μανιτάρια στις καφετέριες των ΤΟΞΟΤΩΝ, της ΓΑΛΑΝΗΣ. Λένε για τα παλιά, χαίρονται τα εγγόνια που πάνε να τους πούνε τα κάλαντα, ενώ από το τραπέζι τους δεν λείπουν ποτέ τα σαρμαδάκια ΤΟΞΟΤΩΝ, που κάποιες άλλες γιαγιάδες φρόντισαν να τα κάνουν τόσο νόστιμα ώστε να περάσουν στην ιστορία.

Στις πόρτες των σπιτιών τους κρεμάνε μια χρυσοποίκιλτη μπότα, με την επιθυμία τους που θέλουν να πραγματοποιήσει ο Άη – Βασίλης.

Ποιά είναι αυτή;

Τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις, να κρατήσουν για να περνάνε από γενιά σε γενιά σαν παραμύθι, σαν διηγήματα των ημερών.

Σαν τις 4 τρούφες και τα μανιταράκια.

Στέλιος  Αρσενίου