Οι Τελευταίες Τσαπατσουλιές…
Γράφει ο Μιχάλης Σπανίδης
Εδώ και χρόνια έχοντας επίγνωση των αρνητικών δεδομένων της ατελέσφορης θεσμικής ανθολογίας που έδρασε πάνω στο σώμα της Πόλης, δεν μας προκαλεί εντύπωση αλλά και ούτε μας ξενίζει η τελευταία τσαπατσουλιά του απερχόμενου Δαρείου.
Δυστυχώς για ορισμένους στην Πόλη και μάλιστα αυτοί είναι αρκετά πολλοί μετά με την 26η Μαΐου, αυτή η τελευταία κατασκευαστική τσαπατσουλιά είναι που χαρακτηρίζει την ιδιαίτερη αντίληψη που έχουν για την εποχή τους καθώς και την προσωπική αίσθηση για την ιστορία.
Πόσο μυαλό άραγε θα μπορούσε να χρειαζόταν και πόση νόηση για να μπορέσει να κατασκευασθεί μια ασφαλής εκατέρωθεν σύγχρονη πεζοδρομιακή σύνδεση από τον κόμβο της Βιομηχανικής Περιοχής έως και τον Φόρο στην Δυτική Είσοδο της Πόλης, με σταθερό νυχτερινό φωτισμό αλλά και με ελεγχόμενο με φωτοκύτταρα, με ειδική στρώση ταρτάν για τρέξιμο και ειδική λωρίδα ποδηλατοδρόμου, με φύτευση εκατέρωθεν εδώδιμων ειδικών δενδροειδών ποικιλιών και τέλος με στρώση ανθεκτικού ασφαλτοτάπητα που θα έχει με έντονη κυκλοφορική κίτρινη οδική σήμανση;
3 μέτρα από την μια και 3 μέτρα από την άλλη.
Και όχι 15 που κάποιοι ονειρεύονταν.
Αυτό όμως απαιτεί στοχαστική ποιητική εμπειρία που πηγάζει από τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της πορείας του κάθε προσώπου.
Στα χρόνια λοιπόν τώρα της ωριμότητας, η προσπέλαση του βιώματος της προβληματικής αθυρόστομης πραγματικότητας που αφήνει πίσω της, η τσουχτερή αποχώρηση ενός ακόμα Δαρείου, μπορεί να λάβει χώρα μόνο από τη κυριαρχία του ανιδιοτελούς, καινούργιου και άφθαρτου αισθήματος πάνω στον τόπο της γενέθλιας Πόλης.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Σπανίδης
Εκδότης-Βιβλιοπώλης
