Σύνταγμα της Ελλάδος

Στη χώρα μας το 1975 συντάχθηκε, εγκρίθηκε  και τέθηκε σε ισχύ, από την Βουλή, το νέο σύνταγμα που ισχύει μέχρι σήμερα, για το οποίο οι πολιτικοί μας όπου βρεθούν και όπου σταθούν, καυχώνται ότι αποτελεί ένα από τα καλύτερα και τα πιο σύγχρονα συντάγματα στον κόσμο.

Στο πρώτο του άρθρο το σύνταγμα αυτό, ορίζει ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» και ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό.»       Τούτο με λίγα λόγια σημαίνει ότι ανώτατο όργανο της χώρας είναι ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός.

Στη χώρα μας το 1975 συντάχθηκε, εγκρίθηκε  και τέθηκε σε ισχύ, από την Βουλή, το νέο σύνταγμα που ισχύει μέχρι σήμερα, για το οποίο οι πολιτικοί μας όπου βρεθούν και όπου σταθούν, καυχώνται ότι αποτελεί ένα από τα καλύτερα και τα πιο σύγχρονα συντάγματα στον κόσμο.

Στο πρώτο του άρθρο το σύνταγμα αυτό, ορίζει ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία» και ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό.»       Τούτο με λίγα λόγια σημαίνει ότι ανώτατο όργανο της χώρας είναι ο κυρίαρχος Ελληνικός λαός. Αυτός ο λαός, είναι ο αφέντης της χώρας, ο οποίος κατά  περιόδους  προκηρύσσει δημόσιο διαγωνισμό, για την ανάδειξη αναδόχου, ο οποίος θα αναλάβει την υποχρέωση να επιτελέσει ένα έργο, να κυβερνήσει τη χώρα για τέσσερα χρόνια. Ποιοι όμως είναι οι όροι και οι υποχρεώσεις τις οποίες πρέπει να  αποδεχθεί ο υποψήφιος ανάδοχος  ώστε να κατακυρωθεί υπέρ αυτού ο διαγωνισμός; Ποιο είναι το πλαίσιο των κανόνων που διέπουν την εκτέλεση του δημοπρατουμένου έργου; Μα ασφαλώς το σύνταγμα της χώρας.

        Θα μπορούσαμε λοιπόν, με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια να ισχυριστούμε ότι το σύνταγμα, δεν είναι παρά μία σύμβαση, ένα συμβόλαιο συνεργασίας μεταξύ δύο συμβαλλομένων. Του λαού και των υποψηφίων κυβερνητών του. Μία σύμβαση στην οποία ο μεν πρώτος των συμβαλλομένων, ο λαός, θέτει τους αυστηρούς και απαράβατους όρους, με τους οποίους επιθυμεί και απαιτεί να τον κυβερνούν, ενώ ο έτερος συμβαλλόμενος, ο υποψήφιος κυβερνήτης, αφού αποδεχθεί πλήρως τους όρους που θέτει ο λαός, και εκλεγόμενος σύμφωνα με τις διαδικασίες που προβλέπουν οι νόμοι, τότε και μόνο θα λάβει από τον πρώτο συμβαλλόμενο την εξουσιοδότηση να ασκεί εξουσία. Εδώ όμως, αν κανείς αναλογισθεί ότι κατά το παρελθόν οι λαοί χρειάστηκε να δώσουν σκληρούς αγώνες και πολλές φορές απαιτήθηκαν θυσίες και  χύθηκε πολύ αίμα, για να κατοχυρώσουν συντάγματα, τα οποία θα τους προστάτευαν από τις αυθαιρεσίες των κυβερνώντων, οι οποίοι υπό την μέθη της εξουσίας, συνήθως μεταλλάσσονταν σε δυνάστες των λαών, τότε ασφαλώς αντιλαμβάνεται ότι το σύνταγμα μιας χώρας, θα πρέπει ταυτόχρονα να αποτελεί και την ασπίδα προστασίας  του λαού, από τις πιθανές επιθέσεις των εν δυνάμει μελλοντικών δυναστών του.

      Παρατηρούμε επίσης ότι, στο εν λόγω σύνταγμα, ο νομοθέτης, δια του άρθρου 110 παρέσχε το δικαίωμα στον δεύτερο συμβαλλόμενο, (δηλαδή στους υποψηφίους κυβερνήτες), μέσω της Βουλής, να προβαίνει σε αναθεώρηση του συντάγματος μόνος του, χωρίς την συγκατάθεση του άλλου συμβαλλομένου, δηλαδή του λαού. Σε εφαρμογή του παραπάνω άρθρου, έγινε η αναθεώρηση του περίφημου άρθρου 86, δια της οποίας ο «κυρίαρχος ελληνικός λαός» στερήθηκε του δικαιώματος να κατηγορεί τους διατελέσαντες μέλη κυβερνήσεων για πράξεις ή παραλήψεις που σημειώθηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, δικαίωμα το οποίο πλέον παραχωρήθηκε αποκλειστικά και  μόνο στη Βουλή, έτσι ώστε να μην διώκονται ποτέ, αφού κόραξ δεν βγάζει κοράκου μάτι.

     Από τα παραπάνω εκτεθέντα με απλή και λογική σκέψη, οδηγούμεθα αβίαστα στη διαπίστωση  ότι, το ισχύον στη χώρα μας σύνταγμα, συντάχθηκε, εγκρίθηκε, τέθηκε σε εφαρμογή και κατά την διάρκεια αυτής αναθεωρήθηκε από την Βουλή, ερήμην του ειρωνικά πλέον αποκαλουμένου «κυριάρχου Ελληνικού λαού». Εν ολίγοις, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Ποιος όμως ιδιώτης επιχειρηματίας με «σώας τας φρένας», ο οποίος θα προκήρυσσε έναν διαγωνισμό για να επιτύχει τις  πιο συμφέρουσες  προϋποθέσεις για την υλοποίηση ενός έργου, θα δεχόταν, το συμβόλαιο συνεργασίας μεταξύ αυτού και του εργολάβου, να  συντάσσεται, να  εγκρίνεται και να τροποποιείται από τον εργολάβο, ερήμην αυτού, που είναι ο εντολέα του διαγωνισμού; Ασφαλώς ουδείς. Μα τότε γιατί ο Ελληνικός λαός δέχεται κάτι τέτοιο; Μήπως  έχει απεμπολήσει τα βασικά του δικαιώματα; Μήπως έχει πάψει να σκέφτεται λογικά ή μήπως πιστεύει, ότι οι αντιπρόσωποι τους οποίους στέλνει στη Βουλή, είναι άγγελοι;

       Η λογική λοιπόν και ο αυτοσεβασμός επιβάλλουν, το δικαίωμα σύνταξης, έγκρισης και αναθεώρησης του συντάγματος, να ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον λαό, γιατί μόνο έτσι αυτός καθίσταται πραγματικός κυρίαρχος και θα μπορεί να το χρησιμοποιεί ως  πραγματική ασπίδα προστασίας του.  Όλα τα υπόλοιπα, τα οποία λέγονται περί δήθεν κυριαρχίας του Ελληνικού λαού, αποτελούν καθρεφτάκια και μπιζού για Ινδιάνους και Ζουλού. Και αν ο δεύτερος συμβαλλόμενος δεν αποδέχεται τους όρους που θέτει μόνος του ο λαός, απλά ας μην συμμετάσχει στον δημόσιο διαγωνισμό που αποκαλείται εκλογική αναμέτρηση, γεγονός το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να βλάψει ούτε την χώρα, ούτε και το λαό.

       Σε μία χώρα η οποία θέλει να την θεωρούν δημοκρατούμενη και κράτος δικαίου, η δικαιοσύνη επιβάλλεται να είναι τυφλή, οι νόμοι όμως δεν μπορεί να είναι κουτοί ή πονηροί και ο λαός δεν πρέπει να αποδέχεται τον ρόλο, του ωσεί παρόντος. Με τα σημερινά λοιπόν δεδομένα, το σύνταγμα μας δυστυχώς, έχει απολέσει το κύρος του, διότι στην πραγματικότητα το έχουν μετατρέψει οι πολιτικοί, από ασπίδα προστασίας του λαού, σε μέσο νομιμοποίησης των ανομιών τους και απέχει πολύ από το να θεωρείται ένα από τα  καλύτερα και  πιο σύγχρονα του κόσμου. Εκτός και αν οι πολιτικοί μας, όταν λένε ότι είναι το  καλύτερο, εννοούν για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Παράλληλα η χώρα απώλεσε την σοβαρότητα της και ο λαός στον αγώνα που δίνει καθημερινά κατά των δυναστών του, για  επιβίωση, μετά από  δόλιες ενέργειες των πολιτικών, κατάντησε τελικά να είναι εξοπλισμένος, με  τρύπια ασπίδα και κοντό σπαθί.

      Αδήριτος λοιπόν ανάγκη επιβάλλει την άμεση τροποποίηση του άρθρου 110 του συντάγματος, το οποίο, ουσιαστικά, αποτελεί την κατακλείδα επίλυσης όλων των προβλημάτων που οδήγησαν την χώρα μας στην σημερινή δυσμενή θέση, αλλά και την μοναδική ίσως δικλείδα ασφαλείας που θα προλαμβάνει και θα αποτρέπει τον ευτελισμό των θεσμών και του πολιτικού συστήματος της χώρας, αν βεβαίως επιθυμούμε να θεωρούμεθα χώρα σοβαρή και αξιοπρεπής και όχι μπανανία. Ας αντιληφθούμε άπαντες, λαός, πολιτικοί και νομοθέτες, ότι κορωνίδα της δημοκρατίας είναι η αδιάτρητη κατοχύρωση των θεσμών. Και ότι η κυριαρχία του Ελληνικού λαού στη χώρα μας, πρέπει εμπράκτως να αποτελέσει τον πρώτο, σοβαρότερο και αδιαμφισβήτητο θεσμό. Να σταματήσει πλέον ο εξευτελιστικός  εμπαιγμός του λαού, τον οποίο οι δημαγωγοί στολίζουν με βαρύγδουπους τίτλους, αλλά  κενούς περιεχομένου. Να πάψουν επιτέλους οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες να διαφεντεύουν αυθαίρετα το τόπο, αποβλέποντας μόνο στην μόνιμη νομή της εξουσίας και στον μέσω αυτής, προσωπικό τους πλουτισμό, αδιαφορώντας εγκληματικά για την εξαθλίωση του λαού.

 

 Κούτρας Δημήτριος

Σχετικά Άρθρα

Back to top button