Ο λαός μας κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ λέει “κοίταξέ με όταν είσαι καβαλάρης, για να σε δω και γω όταν ξεπεζεύσεις”
Γράφει ο Στάθης Φουρλάνος
Το βρετανικό κανάλι BBC με άρθρο της ελληνίδας δημοσιογράφου Μαρίας Μαργαρώνη για αόρατη πιεζόμενη “μακεδονική μειονότητα” στη χώρα μας ξεκίνησε ταράζοντας την κυβερνητική γαλήνια υπνική ηρεμία και ξεσηκώνοντας τις αλυτρωτικές σκέψεις και ορέξεις των σλαβοσκοπιανών βορείων γειτόνων μας. Πριν στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής και της κύρωσης της συμφωνίας των Πρεσπών από τους 145 του ΣΥΡΙΖΑ και τους 8 προθύμους, άρχισαν τα όργανα που όλοι μας είχαμε εφιστήσει στην κυβέρνηση και προβλέψει για το μέλλον της συμφωνίας. Αντί η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας να στείλουν ένα αυστηρό μήνυμα στο αγγλικό κανάλι και να στηρίξει τη θέση της ΝΔ για την ανύπαρκτη και αόρατη “μακεδονική μειονότητα” στη χώρα μας, την εγκαλεί με τους γνωστούς συριζαϊκούς χαρακτηρισμούς, που διαχωρίζουν, αντί να ενώνουν τους έλληνες. Ο πρωθυπουργός των Σκοπίων κ. Ζάεφ χαμογελά ενδόμυχα και εσώψυχα, με το αινιγματικό χαμόγελο κακού κακεκτύπου της Τζοκόντα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, βλέπει το όραμα του για τη “Μεγάλη Μακεδονία του Αιγαίου” να ξεκινά, δειλά – δειλά και φυσικά δεν παίρνει θέση, δε διαψεύδει το δημοσίευμα, αντιθέτως θα το χρησιμοποιήσει ως αρχή νέων εξελίξεων στην περιοχή. Δυστυχώς, οι εξελίξεις με το γνωστού πατρός και ταυτότητας και αγνώστου χορηγού του δημοσιεύματος, που δεν αντέχει σε καμία κριτική και λόγω της ανύπαρκτης “μακεδονικής μειονότητας” που θέλει και επιχειρεί μονομερώς να παρουσιάσει και της πραγματικότητας που ισχύει στην περιοχή αν δεν καταπολεμηθεί διπλωματικά και δεν αποτελέσει μνημείο διαστρέβλωσης της αλήθειας, θα μας δημιουργήσει πονοκεφάλους, προβλήματα και νέες εξελίξεις στην ελληνική -τη μία και μόνη- Μακεδονία μας.
Η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ να περισώσει πολιτικά ότι μπορεί να σωθεί ο εφιάλτης της μεγάλης εκλογικής διαδικασίας των δημοτικών, περιφερειακών και ευρωεκλογών του Μαίου, σε συνδυασμό με τις εθνικές εκλογές του 2019 έχει δημιουργήσει πανικό, ανασφάλεια και ανεξέλεγκτες συμπεριφορές προς το πολιτικό σύστημα και την ελληνική κοινωνία που παρατηρεί εμβρόντητη, απορημένη, εκνευρισμένη και θυμωμένη, μέχρι που μπορεί ενα κυβερνητικό κόμμα να φθάσει για να παραμείνει στην εξουσία, να μη χάσει, τη χαμένη γι’ αυτούς υπόθεση των προσεχών εκλογικών διαδικασιών.
Εν όψει των εκλογών, άρχισε, με πολύ μεγάλη τετραετή καθυστέρηση ο ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης, δειλά – δειλά να βγαίνει από το πολιτικό του “καβούκι” και τη “χρυσή γυάλα” που ήταν κλεισμένος και απομονωμένος και να δείξει στην ξανθιώτικη κοινωνία ότι επιτέλους είναι, έστω και αργά, παρών και ασχολείται με τα προβλήματα της Ξάνθης, την καθημερινότητα των νοικοκυριών. Με τους τρεις κυβερνητικούς βουλευτές στο κοινοβούλιο, με τις οριακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, θα έπρεπε να είχαν δώσει λύση στα όποια υπαρκτά προβλήματα στις δημόσιες υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, την ανεργία, τον πρωτογενή αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, στη μείωση της φορολογίας και του ΦΠΑ στη Θράκη. Ο λαός μας κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ λέει “κοίταξέ με όταν είσαι καβαλάρης, για να σε δω και γω όταν ξεπεζεύσεις” και εσείς ως καβαλάρηδες τετραετίας + μας αγνοήσατε επιδεικτικά….!
Το επιχειρούμενο επικοινωνιακό άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τον κεντρώο – σοσιαλιστικό – στελεχιακό χώρο, δεν έχει φέρει τα δημοσκοπικά αποτελέσματα που προσδοκούσε η ηγετική ομάδα του Μαξίμου. Όταν μία αριστερή κυβέρνηση επί τέσσερα και πλέον χρόνια διάλεξε, επέλεξε ως συνεταίρο και συγκυβερνήτη, τον πέραν της δεξιάς, της ΝΔ, Πάνο Καμμένο και τους Ανεξάρτητους Ελληνας, αγνοώντας, σνομπάροντας και περιφρονώντας αιθεροβαμικά κεντρώα και σοσιαλιστικά κόμματα του κοινοβουλίου (ΠΑΣΟΚ – Ενωση Κεντρώων – Ποτάμι) και έρχεται σήμερα, όχι με αλλαγή των φιλελεύθερων εφαρμοζομένων πολιτικών του, αλλά με το δέλεαρ της υπουργοποίησης και της ένταξης στα συριζαϊκά ψηφοδέλτια, κάποιων πρόθυμων μεν, φθαρμένων δε, πολιτικών υλικών να κάνει το άνοιγμα με γέφυρες και μεταγραφές προσώπων και όχι προς την κοινωνία, είναι και μαθηματικως αποδεδειγμένο, επιεικώς υποκριτικό και θα αποτύχει. Η ελπίδα σωτηρίας και η βάρκα διάσωσης που αναμένει το κυβερνών κόμμα από τον κεντρώο – σοσιαλιστικό χώρο, δε θα φτάσουν ποτέ.
