τα πράγματα στον οικονομικό τομέα και στην καθημερινότητα της κοινωνίας δε βελτιώνονται, αντιθέτως χειροτερεύουν.
Γράφει ο Στάθης Φουρλάνος
Οταν σε μια χώρα η κυβέρνηση μοιράζει επιδόματα και ένας λαός προσπαθεί να βρει διεξόδους στα προβλήματά του, μέσω επιδοματικών πολιτικών, δείχνει ότι, τα πράγματα στον οικονομικό τομέα και στην καθημερινότητα της κοινωνίας δε βελτιώνονται, αντιθέτως χειροτερεύουν. Η ανεργία, οι επενδύσεις που δεν έρχονται, η ανυπαρξία διαδραστικών και καινοτόμων πολιτικών στον πρωτογενή τομέα, ο χωρίς κανόνες έλεγχος των αγορών από τα καρτέλ και τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, ο θάνατος της γεωργίας και κτηνοτροφίας της χώρας μας, με τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές αγαθών από ξένες χώρες, η φυγή της νεολαίας μας σε άλλες χώρες και άλλες πολιτείες, η εσκεμμένη υπερφορολόγηση και το καθημερινό άγχος της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών, για το τι του ξημερώνει την επόμενη μέρα και σε συνδυασμό με τη χαμένη ελπίδα από μια υποτιθέμενη κυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς, είναι ένα πολιτικά θανατηφόρο κοκτέιλ, μια θηλιά στο λαιμό της κοινωνίας και οδηγεί σε δύσβατες, επικίνδυνες και άγνωστες ατραπούς και σε πολιτικά επικίνδυνες και ίσως μη διαχειρίσιμες εξελίξεις, αν δεν παρθούν μέτρα, χθες, για το λαό και τη χώρα μας.
Για να υπάρξει μια κοινοβουλευτική ομάδα στο ελληνικό κοινοβούλιο, σύμφωνα με το σύνταγμα, πρέπει ν’ αποτελείται, τουλάχιστον, από πέντε εκλεγμένους βουλευτές με το συγκεκριμένο κόμμα. Σήμερα οι ΑΝΕΛ, μετά την παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα και την παράδοση της έδρας στους ΑΝΕΛ από το Θανάση Παπαχριστόπουλο, η έδρα πηγαίνει στον Τέρενς Κουίκ, ο οποίος δε φαίνεται διατεθειμένος να στηρίξει τον Πανο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ από 145 βουλευτές θα διαθέτει 146 στο κοινοβούλιο. Η μόνη πιθανή ελπίδα του Πάνου Καμμένου για να σώσει την κοινοβουλευτική του ομάδα είναι, ο πρόεδρος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, ανεξάρτητος βουλευτής, Νίκος Νικολόπουλος, που έχει εκλεγεί σαν συνεργαζόμενος με τους ΑΝΕΛ ή εάν υπάρξει συνταγματική εκτροπή. Οι κακές γλώσσες θεωρούν ότι, είναι ίσως ένα επικοινωνιακό και όχι μόνο παιχνίδι του Αλέξη Τσίπρα, για αναδιάρθρωση του πολιτικού πεδίου στη χώρα μας, με τη διάλυση κοινοβουλευτικών κομμάτων, έστω και αν οι Ανεξάρτητοι Ελληνες στήριξαν τον ίδιο και την κυβέρνησή του με συνέπεια για τέσσερα χρόνια, και αν αυτό για τον Πάνο Καμμένο, αποτελεί αιτία πολέμου. Ο λαός μας κ. Καμμένε λέει ότι, “κανείς πιο αχάριστος από τον ευεργετηθέντα” και ο έλληνας πρωθυπουργός με τη στάση του, είτε απέναντι στο μέντορά του Αλέκο Αλαβάνο, είτε με τους συντρόφους του (Λαφαζάνη – Στρατούλη), δεν έχει κανένα πολιτικό ενδοιασμό και δε λειτουργεί συναισθηματικά. Δεν το ήξερες κ. Καμμένε… δε ρώταγες;
Με τη συμφωνία των Πρεσπών έχουμε αποδεχθεί ότι, οι σλαβοσκοπιανοί, το κράτος τους, είναι “περίκλειστο” και ίσως θα υποχρεωθούμε, εκτός από όνομα, γλώσσα, εθνικότητα και πρόσβαση στο Αιγαίο, άρα αν υλοποιηθεί, παραχωρούμε εθνικό, ελληνικό χώρο. Όταν οι σκοπιανοί θα προσφύγουν στα διεθνή δικαστήρια της Χάγης και του Αμβούργου, θα είμαστε υποχρεωμένοι να τους παραχωρήσουμε αποθηκευτικούς χώρους, λιμάνι για ελλιμενισμό των πλοίων τους, περιοχή να ψαρεύουν, να έχουν υδατοκαλλιέργειες και γενικά δικαίωμα στην αλιεία. Θα μπορούσαν λόγω των καλών σχέσεων με τους αλβανούς, να ζητήσουν πρόσβαση στο Δυρράχιο, να είτε βέβαιοι, όμως, θα ζητήσουν αλιευτικά δικαιώματα από τη χώρα μας, λειτουργώντας εθνικιστικά και αλυτρωτικά, πάντα στη σλαβοσκοπιανή λογική της μεγάλης “Μακεδονίας του Αιγαίου”.
Ο Πάνος Καμμένος έχει πάρει σβάρνα βουνά και λαγκάδια, λόγγους και δάση, πόλεις και χωριά, ντυμένος με το μανδύα του μακεδονομάχου να κατηγορεί ευθέως τον Αλέξη Τσίπρα για αθέτηση πολιτικών συμφωνιών, εκβιάζοντας με αποκαλύψεις και αγώνα, μέχρι εσχάτων – casus beli, αν ο Αλέξης Τσίπρας, εμμέσως πλην σαφώς, αθετήσει τη συμφωνία, δεν εκπαραθυρώσει τα στελέχη των ΑΝΕΛ από το κυβερνητικό σχήμα και είναι η αιτία της διάλυσης της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Δεν είναι τελικά η αιτία το μακεδονικό που πολιτικά καίει τον Πάνο Καμμένο, είναι η αφορμή γιατί πάνω σ’ αυτό το θέμα έχουν επενδύσει την πολιτική ύπαρξή τους και τη σωτηρία τους στις επόμενες εκλογές. Αν ήθελε ουσία και τύποις και πραγματικά να μην υπογραφεί η συμφωνία των Πρεσπών και να μην κυρωθεί η συμφωνία στο κοινοβούλιο από τους 145 του ΣΥΡΙΖΑ και τους 6 πρόθυμους, έπρεπε να αποσύρει τη στήριξή του από την κυβέρνηση και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, με ζητούμενο το μακεδονικό και να αποφασίσει ο λαός. Τώρα ίσως, είναι πολύ αργά για το εθνικό μας θέμα με την παραχώρηση ονόματος, γλώσσας, εθνότητας και το πρωτόκολλο εισόδου τους στο ΝΑΤΟ. Όταν κ. Καμμένε μπορούσες ν’ αλλάξεις τα πράγματα, δεν το έκανες, πηγαίνατε μαζί χέρι – χέρι με τον Αλέξη Τσίπρα, τώρα μην μυξοκλαίς πάνω στα ερείπια που και εσύ με τη στάση σου δημιούργησες. Σήμερα; Είναι πολύ αργά για δάκρυα κ. Καμμένε…
