Ευτυχώς… η γιαγιά υπέγραψε! Ζήτω η γιαγιά…
Του Παν. Β. Πεντζουρίδη
Δημοσιογράφου
Πρόσφατα, έγινα μάρτυρας μιας απίστευτης ιστορίας, όπου καταδεικνύει την απανθρωπιά και την κοινωνική καταρράκωση της χώρας μας και σας τη μεταφέρω:
-Δύο εγγόνια, παλεύουν με τους γονείς να τους πείσουν ότι η κληρονομιά που θα αφήσει η γιαγιά είναι τόσο μεγάλη, που έπρεπε να την γράψει σε αυτά όσο είναι εν ζωή και όχι να γίνει αποδοχή κληρονομιάς μετά θάνατον.
Του Παν. Β. Πεντζουρίδη
Δημοσιογράφου
Πρόσφατα, έγινα μάρτυρας μιας απίστευτης ιστορίας, όπου καταδεικνύει την απανθρωπιά και την κοινωνική καταρράκωση της χώρας μας και σας τη μεταφέρω:
-Δύο εγγόνια, παλεύουν με τους γονείς να τους πείσουν ότι η κληρονομιά που θα αφήσει η γιαγιά είναι τόσο μεγάλη, που έπρεπε να την γράψει σε αυτά όσο είναι εν ζωή και όχι να γίνει αποδοχή κληρονομιάς μετά θάνατον. Αυτή η εμμονή των παιδιών, εξόργισε τους γονείς που δεν θέλουν να συζητούν για τέτοια πράγματα, ούτε και να αποδεχθούν ότι η γιαγιά… κάποια στιγμή θα αφήσει αυτό το μάταιο κόσμο. Οι ηθικές και ουσιαστικές αναστολές τους, ο τρόπος που μεγάλωσαν και έμαθαν να εκτιμούν ότι τους δίνεται και να μην το διεκδικούν επι ματαίω, δεν τους αφήνει περιθώρια να αποδεχθούν την εμμονή των παιδιών τους. Τα παιδιά, μετά το αδιέξοδο των πρώτων προσεγγίσεων, άρχισαν να πιέζουν, να εκβιάζουν, να λοιδορούν τους γονείς… Και όλα αυτά; Για την περιουσία της γιαγιάς… Τελικά οι γονείς, μη μπορώντας να αντέξουν τον ψυχολογικό πόλεμο που τους γινόταν, τελικώς ενέδωσαν και έπεισαν και τη γιαγιά να υπογράψει… Η γιαγιά υπέγραψε… όμως μετά από τρείς ημέρες απεβίωσε! Τότε τα παιδιά άρχισαν να σκέφτονται, όμως ήταν ήδη αργά… Η γιαγιά είχε πεθάνει!
Θα μου πείτε, τι είναι όλα αυτά που σας γράφω;
Σκεφτείτε, στη θέση της γιαγιάς την Ελλάδα, τη χώρα μας. Και στη θέση των παιδιών (εγγονιών) τους πολιτικούς της, ενώ στη θέση των γονιών (παιδιών της) όλο τον ελληνικό λαό.
Η Ελλάδα (η γιαγιά δηλαδή…) έχει τη δική της διαχρονική κληρονομιά, την οποία τα εγγόνια της (οι πολιτικοί δηλαδή), την έχουν ξεκληρίσει και πουλήσει, για να μείνουν οι ίδιοι πάλι στον αφρό… και να επιβιώσουν.
Και εμείς… αχ όλοι εμείς… φροντίζουμε τα καλά μας τα παιδιά, να μην χάνουν τίποτα, να τα έχουν όλα και να μας τα φορτώνουν όλα… ας είναι καλά τα παιδιά και τι στον κόσμο…
Είναι τραγική η παρομοίωση και ίσως τραβηγμένη, πλήν όμως αν το καλοσκεφτείτε, έτσι γίνεται.
Κρατήσαμε ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα γύρω μας, το πληρώνουμε, το φροντίζουμε ως σαν παιδί μας, για να έρχεται στο τέλος και να συμπεριφέρεται όχι μόνο αχάριστα, όχι μόνο ανήθικα, αλλά και να ξεπουλά παντού, χωρίς ίχνος ντροπής.
Και να φανταστεί κανείς, ότι το βγάλαμε από τα «σπλάχνα» της ψήφου, της δημοκρατικής μας συνείδησης και λειτουργίας.
Η κατάρρευση όλου αυτού του συστήματος λοιπόν, μας καλεί σε εγρήγορση, σε αλλαγή στάσης, σε αλλαγή αντιμετώπισης όλων αυτών που επιμένουν να είναι στην εξουσία, ερήμην της δικής μας θέλησης και βούλησης.
Η συνέχιση της διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν είναι τίποτε άλλο, από την κατάλυση της Δημοκρατίας.
Η συνέχιση της εκτέλεσης της εξουσίας, με την επανεκλογή όλων αυτών που μας υποθήκευσαν το μέλλον για τα επόμενα 50 χρόνια, είναι η αρχή μιας κατοχής, σκληρότερης από ότι ήταν η εμπόλεμη.
Η συνέχιση της δικής μας αδράνειας, είναι η απόδειξη της ήττας που έχουμε υποστεί από τον επιχειρούμενο πόλεμο, την επιχειρούμενη κατοχή.
Όσα μνημόνια και να υπογραφούν, όσες συμφωνίες και να γίνουν, όσες ηγεσίες και αν εναλλαχθούν στο σαθρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, η αλήθεια είναι μία: Η Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση με καμία άλλη χώρα της Ευρώπης, αποτελεί διαφορετικότητα, είναι όμως ο πιο αδύναμος κοινωνικά – πολιτισμικά και οικονομικά κρίκος και ως έτσι χρησιμοποιήθηκε από τα ξένα συμφέροντα για να υπάρξει η γενικότερη επιβολή συμφερόντων στη Ευρώπη.
Ο Γερμανικός Δούρειος Ίππος, δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία καλογρασσαρισμένη μηχανή, που αν δεν υπάρξει Ευρώπη, θα πάψει να έχει και λόγο ύπαρξης.
Συνεπώς, η όποια επιπλέον αποδοχή όρων επιβάλλει η Γερμανία προς την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, είναι για την δική της ύπαρξη και όχι για το δικό μας καλό και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Η… γιαγιά Ελλάδα εν προκειμένω, δεν απεβίωσε ακόμη, αν και τα εγγόνια της (πολιτικοί) θα το ήθελαν πολύ.
Και δεν απεβίωσε, γιατί εμείς τα παιδιά της (οι γονείς δηλαδή) οφείλουμε και μπορούμε να την κρατήσουμε στη ζωή!
Αν την αφήσουμε να πεθάνει, τότε μαζί της, στο επόμενο λεπτό έχουμε πεθάνει ως ιστορία, ως μέλλον, ως λαός!
Και τούτο στους Έλληνες και την Ελλάδα, δεν αξίζει και δεν έχει γίνει ποτέ!
