ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΓΚΟΥΜΑ

Η εργασία είναι πολυτέλεια, χόμπι, δικαίωμα, δουλεία ή καταναγκαστικά
έργα…;

Εργασία σημαίνει επιβιώνω; Μήπως πάλι αποτελεί βασικό συστατικό
για την πρόοδο και την ανάπτυξη…;

Για μένα όλα τα παραπάνω χαρακτηρίζουν την εργασία, καθώς και αρκετά
άλλα… Υπάρχουν όμως οι τυχεροί της υπόθεσης και οι άτυχοι…

Οι μεν πρώτοι εργάζονται με κέφι και χαρά, ενώ οι δε άλλοι μετρούν
το χρόνο, σαν τους φαντάρους, για το πότε θα βγουν στη σύνταξη…

Σίγουρα η εργασία αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα για όλους μας…
Πόσοι όμως είναι απόλυτα ή έστω απλά, ικανοποιημένοι με αυτό τους το δικαίωμα…;

Εγώ θα τολμούσα να πω λίγοι, εάν όχι ελάχιστοι…

Γιατί πόσοι είναι εκείνοι από τον ενεργό πληθυσμό της χώρας που
έχουν κάνει πραγματικότητα το όνειρό τους στον εργασιακό τομέα…;

Με τα κοινά μέτρα και σταθμά του μέσου Έλληνα πολίτη, το άτομο που
ασκεί το επάγγελμα που ονειρευόταν από παιδί και τον καλύπτει πλήρως και οικονομικά,
αλλά και συναισθηματικά-δημιουργικά, χωρίς να συναντά προβλήματα στον εργασιακό
του χώρο, έχει κερδίσει το τζακ-ποτ…

Προχθές εκεί που πίναμε το καφεδάκι μας με μια φίλη, η κουβέντα
ήρθε στο θέμα δουλειά…

Αν και νέα, μετρούσε τα χρόνια της μέχρι να βγει στη σύνταξη. Τη
ρώτησα γιατί τόση αδημονία και μου απάντησε ότι δυστυχώς για εκείνη η εργασία έχει
φτάσει να αποτελεί καθημερινή ψυχολογική δοκιμασία αντοχής των νεύρων της και αυτό
εξαιτίας του εργασιακού περιβάλλοντος…

Σίγουρα θα έχετε ζήσει καταστάσεις, όπου “συνάδελφός” σας ηθελημένα
ή άθελά του να σας έχει κάνει τη ζωή πατίνι…

Να λοιπόν που το αναφαίρετο δικαίωμά μας φτάνει κάποια στιγμή από
εξωγενείς παράγοντες και πέραν του εαυτού μας, να μας πνίγει…

Από την άλλη δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις όπου ασκείς
το επάγγελμα που ονειρευόσουν και άρα είσαι από τους μερικώς τυχερούς-ίσως στην
κατηγορία αυτή να ανήκει και η αφεντιά μου-όμως όταν έρχεται η ώρα να δεις πως μεταφράζεται
στο πορτοφόλι σου, καθώς για την πλειονότητα των ανθρώπων εργασία σημαίνει επιβίωση,
τότε αισθάνομαι πολύ άτυχη… Πολλές φορές η άσκηση ενός επαγγέλματος δεν εξαρτάται
μόνο από αυτόν που θα το ακολουθήσει, αλλά και από τον τόπο που θα επιλέξει να το
εξασκήσει μόνιμα…

Έτσι για παράδειγμα η δημοσιογραφία στον τόπο μας, να το πω απλά,
δεν έχει ψωμί…

Τι και αν έχεις σπουδάσει για να κάνεις αυτό που αγαπάς, όταν στον
τόπο που επέλεξες να το ασκήσεις δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να λειτουργήσεις
άκρως επαγγελματικά και όχι ερασιτεχνικά… Και φυσικά δεν υπάρχει και το ανάλογο
ποιοτικό επίπεδο, αντίστοιχο των ΜΜΕ του κέντρου, που θα σε προτρέψει να κινηθείς
ακόμη πιο δημιουργικά και ανταγωνιστικά, με την καλή έννοια…

Κάποιοι θα πουν ότι είμαι από τα τυχερά άτομα, αφού εξασκώ το επάγγελμα
που σπόυδασα, γιατί υπάρχουν και οι άτυχοι της υπόθεσης που κορνίζοσαν το πτυχίο
τους στον τοίχο και η μόνη σχέση που έχουν με αυτό είναι που το ξεσκονίζουν που
και που, καθώς επαγγελματικά απέχουν πολύ απο την ιδιότητα που αναγράφεται σε αυτό…

Ίσως όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, η εργασία για αυτούς να
σημαίνει δουλεια ή και καταναγκαστικά έργα, στα οποία θα πρέπει να δουλέψουν για
να έχουν τον άρτον τον επιούσιον…να επιβιώσουν…

Σίγουρα οι περισσότεροι ανήκουν στην κατηγορία την άλλη, αυτή που
λειτουργούν ως ρομπότ και απέχει παρασάγγας από αυτούς το συναίσθημα της δημιουργίας…

Όσο για τη μερίδα εκείνη που η εργασία αποτελεί χόμπι, καθώς τα
χρήματα υπάρχουν από αλλού…., είναι η ελίτ της κοινωνίας μας… Εκεί που κάποιοι
πίστευαν ότι θα είχαν την πολυτέλεια να μην εργάζονται, η ελίτ έχει την πολυτέλεια
να εργάζεται… Ενώ για τους χιλιάδες των ανέργων και δη των μακροχρόνια, η εργασία
φαντάζει ως ένα άπιαστο όνειρο…