Το δάγκωμα των δημοκόπων

Ο θεσμός τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης θεμελιώνεται επάνω στο δημοκρατικό πολίτευμα. Προκειμένου να εξυπηρετεί τον σκοπό, γιά τον οποίο υπάρχει και κοστίζει, οφείλει να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές αυτού τού πολιτεύματος. Βασική αρχή τής Δημοκρατίας είναι η ορθή εφαρμογή δίκαιων νόμων, άρα κάθε Δημοκρατία, που σέβεται τον εαυτό της, περιφρουρεί την “κοινή λογική”, χωρίς την οποία δεν δύναται να γίνει αντιληπτή ούτε η έννοια “ορθός” ούτε η έννοια “δίκαιος”. Εξάλλου, η επίκληση τού λεγόμενου “πολιτικού κόστους” (ενός όρου που χρησιμοποιείται αντί τού σωστότερου “κομματικό ή παραταξιακό ή προσωπικό κόστος”) προκειμένου να μην εφαρμοσθούν οι δίκαιοι νόμοι ή να μην τιμωρηθούν οι παραβάτες τους, αποτελεί διολίσθηση προς την Ολιγαρχία, δηλαδή προς ένα καθεστώς που άδικα και καταχρηστικά τοποθετεί το συμφέρον τής ισχυρότερης μερίδας των εξουσιαστών επάνω από οποιοδήποτε άλλο.

Ο θεσμός τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης θεμελιώνεται επάνω στο δημοκρατικό πολίτευμα. Προκειμένου να εξυπηρετεί τον σκοπό, γιά τον οποίο υπάρχει και κοστίζει, οφείλει να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές αυτού τού πολιτεύματος. Βασική αρχή τής Δημοκρατίας είναι η ορθή εφαρμογή δίκαιων νόμων, άρα κάθε Δημοκρατία, που σέβεται τον εαυτό της, περιφρουρεί την “κοινή λογική”, χωρίς την οποία δεν δύναται να γίνει αντιληπτή ούτε η έννοια “ορθός” ούτε η έννοια “δίκαιος”. Εξάλλου, η επίκληση τού λεγόμενου “πολιτικού κόστους” (ενός όρου που χρησιμοποιείται αντί τού σωστότερου “κομματικό ή παραταξιακό ή προσωπικό κόστος”) προκειμένου να μην εφαρμοσθούν οι δίκαιοι νόμοι ή να μην τιμωρηθούν οι παραβάτες τους, αποτελεί διολίσθηση προς την Ολιγαρχία, δηλαδή προς ένα καθεστώς που άδικα και καταχρηστικά τοποθετεί το συμφέρον τής ισχυρότερης μερίδας των εξουσιαστών επάνω από οποιοδήποτε άλλο.


Αδιαμφισβήτητη αρχή τής Ελληνικής Δημοκρατίας είναι η προστασία τής ζωής, τής υγείας και τής σωματικής ακεραιότητας των ανθρώπων που ζουν εντός των πολιτικών ορίων της. Σε καιρό ειρήνης, οι τρεις προαναφερόμενες αξίες δύνανται να απειληθούν κατά δύο τρόπους: εκτάκτως και τακτικώς. Έκτακτη απειλή κατά τής ζωής, τής υγείας και τής σωματικής ακεραιότητας των πολιτών θα ήταν ένας σεισμός, μία ξαφνική επιδημία ή μία εγκληματική ενέργεια. Τακτική απειλή είναι η καθημερινή συσσώρευση απορριμμάτων σε συγκεκριμένα σημεία των κατοικημένων περιοχών, η έκλυση βλαβερών αερίων λόγω τής χρήσης των μέσων μεταφοράς ή η δράση αδέσποτων σκύλων οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Το τελευταίο φαινόμενο, βέβαια, μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο, αποτελεί τακτική απειλή μόνον γιά την Ελλάδα, αφού σε καμμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν παρατηρείται κάποια παρόμοια, άθλια κατάσταση.


Αναμφίβολη υποχρέωση τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και ένας από τους κύριους λόγους τής ύπαρξής της, είναι η αδιάλειπτη εφαρμογή συγκεκριμένων προγραμμάτων αντιμετώπισης των τακτικών, τουλάχιστον, απειλών, ώστε αυτές να μην μετατρέπονται σε άμεσους κινδύνους. Περιορίζοντας τον ανωτέρω προβληματισμό εντός των πλαισίων τής πόλης μας, παρατηρούμε ότι στον τομέα τής ανακομιδής των απορριμμάτων, γιά παράδειγμα, η Τοπική Αυτοδιοίκηση δρα ικανοποιητικά, γεγονός που οφείλεται κυρίως στην υπεύθυνη και πρόθυμη εργασία τού ανάλογου υπαλληλικού προσωπικού, ενώ στον τομέα τής περισυλλογής των αδέσποτων σκύλων, οι οποίοι αποτελούν πλέον έναν πρώτου μεγέθους κίνδυνο γιά την ζωή, την υγεία και την σωματική ακεραιότητα όλων των κατοίκων τής Ξάνθης, οι αρχές τού τόπου, επί πολλά έτη, δεν έχουν να επιδείξουν σχεδόν καμμία αποτελεσματική πρωτοβουλία.


Κατανοώντας πλήρως το (ούτως ή άλλως αναμενόμενο) δεδομένο τής ενώπιον τού προβλήματος προκλητικής αδιαφορίας των περισσοτέρων κατοίκων τής Ξάνθης, οι οποίοι μάλλον περιμένουν την στιγμή κατά την οποία θα αντικρύσουν κομματιασμένο ή βαριά τραυματισμένο κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, ώστε να διαμαρτυρηθούν γιά λίγο, και αμέσως μετά να επιστρέψουν στον “καναπέ” τους, αδυνατούμε, από την άλλη πλευρά, να αντιληφθούμε τις αιτίες τής σχετικής επίμονης αδιαφορίας των αρμοδίων, με αποτέλεσμα να αναφύονται αβίαστα διάφορα εύλογα ερωτήματα:


Γιατί σε μία ευρωπαϊκή πόλη δεν πρέπει να εφαρμόζονται οι (ανάλογοι με τους ευρωπαϊκούς) ελληνικοί νόμοι περί προστασίας τής ζωής, τής υγείας και τής σωματικής ακεραιότητας των πολιτών;


Γιατί οι κάτοικοι τής Ξάνθης πρέπει να φοβούνται να κυκλοφορήσουν στους δρόμους τής πόλης τους;


Γιατί τα φιλόζωα συναισθήματα πρέπει να καταπατούν τα ανάλογα φιλάνθρωπα;


Έκπληκτοι, ωστόσο, παρατηρούμε και ένα άλλο αξιοπερίεργο γεγονός: κατά την διάρκεια τού “Καρνάβαλου” και των “Γιορτών Παλιάς Πόλης”, δηλαδή όταν περιμένουμε επισκέπτες και “φοράμε τα καλά μας”, τα αδέσποτα σκυλιά εξαφανίζονται από τους δρόμους μας! Νέα εύλογα ερωτήματα αναφύονται:


Μήπως τα ζώα αρνούνται να συμμετάσχουν στις “Γιορτές” μας;


Μήπως κατανοούν τις έκτακτες οικονομικές ανάγκες τής πόλης μας και αποσύρονται διακριτικά;


Ή μήπως η ανάληψη ευθυνών εκ μέρους των αρμοδίων είναι ένα ακόμη φαινόμενο “περιοδικών αναλαμπών”;


Η εκ μέρους των υπευθύνων αποφυγή τής εκτέλεσης τού καθήκοντός τους, με πιθανή χρήση τής τετριμμένης και ύποπτης δικαιολογίας περί “πολιτικού κόστους”, λόγω τής ενδεχόμενης αντίδρασης των φιλοζωικών σωματείων στην περισυλλογή των αδέσποτων σκύλων, θα μπορούσε να αγγίξει τα όρια τής γελοιότητας, αφού σε κάθε δημοκρατική κοινωνία οι ευθύνες και τα όρια δράσης τόσο των Αρχών, όσο και των διαφόρων σωματείων, καθορίζονται σαφώς από τον νόμο, και σε καμμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι στην πόλη μας θα υπήρχαν δημοτικοί άρχοντες ή σωματεία που αγνοούν ή χλευάζουν τους νόμους τής Πατρίδας μας. Επίσης, η ενδεχόμενη επίκληση “οικονομικής αδυναμίας”, προς αντιμετώπιση τού προβλήματος, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί “φαιδρή”, αφού θα ήταν αδιανόητο να δεχτούμε ότι η πόλη, που απλόχερα σκορπά τεράστια ποσά σε “Καρνάβαλους” και σε παρόμοια, υψηλού επιπέδου “πολιτιστικά δρώμενα”, αγνοεί προκλητικά την ζωή και την ασφάλεια των κατοίκων της.


Το μικρό μέγεθος τού παρόντος κειμένου δεν είναι σε θέση να αντικατοπτρίσει ούτε το μεγάλο μέγεθος τού κινδύνου ούτε την μεγάλη έκταση τής αδιαφορίας ούτε καν το μεγάλο μέγεθος της δίκαιης αγανάκτησης και οργής των σκεπτόμενων συμπολιτών μας. Σταματώντας, γιά την ώρα, κάπου εδώ, υπενθυμίζουμε μία σοφή ρήση τού Αριστοτέλη, που μπορεί να μην μας είναι τόσο γνωστός, όσο ο Χάρι Πότερ, ούτε τόσο οικείος, όσο ο Μεχμέτ ή η Γκιουμούς, αλλά μάλλον κάτι ενδιαφέρον έχει και αυτός να μας πει: “Πολλοί, όμως, φαίνεται να νομίζουν ότι η πολιτική είναι η τέχνη τής κυριαρχίας επάνω στους άλλους, και καθετί, που αυτοί δεν θεωρούν ούτε δίκαιο ούτε συμφέρον γιά τους εαυτούς τους, δεν ντρέπονται καθόλου να το επιβάλλουν στους άλλους, ώστε οι ίδιοι να ζητούν δίκαιη εξουσία γιά τους εαυτούς τους, αλλά να μην ενδιαφέρονται καθόλου γιά τα δίκαια των άλλων” (Αριστοτέλης, Πολιτικά, Η΄ 2).



Αθανάσιος Τσακνάκης


Καθηγητής Ξένων Γλωσσών – Συγγραφέας

Σχετικά Άρθρα

Back to top button