Ο Παππούς Ευτύχης

«Όταν ήμουν μικρός,

προσπαθούσα να κρατήσω τα βλέφαρά μου ανοιχτά για να σε δω»

 

Με αυτό το εισαγωγικό ξεκίνημα,

η αγαπημένη μου Δήμητρα δημιουργεί τις προϋποθέσεις

για μια ιδιαίτερα απαιτητική και αθώα παιδική επαφή.

Η αστείρευτη Δήμητρα και με αυτό το βιβλίο της,

κατορθώνει και ισορροπεί μεταξύ μιας αγαθοποιού αγγελικής τάξης

κι ενός ζωτικού παιδικού αποσυμπιεστηκού  βλέμματος.

Η Δήμητρα που την θυμάμαι συχνά να ονειρεύεται

τις σταγόνες της ζωοδότριας βροχής

«Όταν ήμουν μικρός,

προσπαθούσα να κρατήσω τα βλέφαρά μου ανοιχτά για να σε δω»

 

Με αυτό το εισαγωγικό ξεκίνημα,

η αγαπημένη μου Δήμητρα δημιουργεί τις προϋποθέσεις

για μια ιδιαίτερα απαιτητική και αθώα παιδική επαφή.

Η αστείρευτη Δήμητρα και με αυτό το βιβλίο της,

κατορθώνει και ισορροπεί μεταξύ μιας αγαθοποιού αγγελικής τάξης

κι ενός ζωτικού παιδικού αποσυμπιεστηκού  βλέμματος.

Η Δήμητρα που την θυμάμαι συχνά να ονειρεύεται

τις σταγόνες της ζωοδότριας βροχής

και να στήνει αυτί για να ακούσει τον ευεργετικό τους ήχο.

Κι όταν κατορθώνει και τον ακούει,

τον κάνει τραγούδι.

Με αυτό το τραγούδι μετά από χρόνια ρωτάει τον Παππού γιατί

«όταν μεγαλώνουν οι άνθρωποι, ίσως ακόμα και οι άγιοι,

ξεχνούν πώς ήταν παιδιά»

Με αυτό το τραγούδι επισκέπτεται τα βράδια τα παιδικά δωμάτια

και συλλέγει το παιδικό τους γέλιο.

Και με το γέλιο αυτό απεικονίζει τα όνειρα των παιδιών

σμιλεύοντάς τα πάνω στα βράχια της σελίδας.

Με λιτές και ωραίες λέξεις, με απαλή συγκίνηση

και με το γεμάτο αθωότητα αφοπλιστικό βλέμμα του μικρού παιδιού,

κατορθώνει και δημιουργεί μια ιστορία,

γεμάτη ευαισθησία και ανθρωπιά,

με διάθεση συγχώρεσης προς τους φασαριόζικους  ταράνδους.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης