Γιώργος Κωτούλας και ΔΙΚΤΥΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ

Πατέρα Αντώνιε, Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε

Φιλόκαλοι της Σκέψης μας-Φιλόκαλοι της Πράξης μας

 

Πρίν από 7 χρόνια στις 17 Ιουνίου του 2011

Στα Εγκαίνια του ΜΟΝΟΠΑΤΙΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είχα πει:

Επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω απόψε εδώ

με δύο  στίχους από την Ιλιάδα  του Ομήρου:

« Νύν  αυτέ με μοίρα  κιχάνει.

  Μη μάν ασπουδί  γε και  ακλειώς  απολοίμην,

Αλλά μέγα ρέξας τι κα ι εσσομένοισι  πύθεσθαι».

 

Πατέρα Αντώνιε, Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε

Φιλόκαλοι της Σκέψης μας-Φιλόκαλοι της Πράξης μας

 

Πρίν από 7 χρόνια στις 17 Ιουνίου του 2011

Στα Εγκαίνια του ΜΟΝΟΠΑΤΙΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είχα πει:

Επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω απόψε εδώ

με δύο  στίχους από την Ιλιάδα  του Ομήρου:

« Νύν  αυτέ με μοίρα  κιχάνει.

  Μη μάν ασπουδί  γε και  ακλειώς  απολοίμην,

Αλλά μέγα ρέξας τι κα ι εσσομένοισι  πύθεσθαι».

 

…Όμως να μην χαθώ δίχως αγώνα,

δίχως δόξα,

Παρά μεγάλο κάτι αφού έχω κάνει,

που να το μάθουν κι όσοι  θάρθουν  ύστερα στον κόσμο…..

 

Από τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα,

σε ένα τοπίο που έχει πια κουράσει,

στα λόγια και τις πράξεις του δικτύου ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ

Πριν  έναν χρόνο ακριβώς, αρχές του Ιούνη του 2010

ο Θανάσης, ο Γιώργος, ο Αντώνης και εγώ,

συμμετέχοντες σε μια δημιουργική  βραδιά κατάνυξης στο καταφύγιο

του Γιώργου, καταλήξαμε στην δημόσια πρότασή μας,

ότι η ετερότητα του πολιτισμού μας έχει τον δυναμισμό και τη γονιμότητα της ενεργητικής μετοχής, στο ιστορικό γίγνεσθαι του σήμερα.

Και από δίπλα αμέσως ο Θάνος, ο Στέλιος, ο Τριαντάφυλλος.

Ανοίξαμε μια πλατιά αγκαλιά αυθεντική και ειλικρινής.

Είπαμε ότι δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο μετριότητες.

Είπαμε ότι εκείνοι που μπορούν να αλλάξουν την πορεία του τόπου

είναι πρωτίστως οι πολίτες.

Πολίτες που θα αναλάβουν τις ευθύνες τους και θα αποφασίσουν να αντισταθούν με τις δικές τους καθημερινές πράξεις και συμπεριφορές.

 

 

Το χτίσιμο, η ελπίδα μέσα στο σκοτάδι,

αρχίζει από εκείνους,

οι οποίοι συλλαμβάνουν το πρόβλημα και έχουν τη δύναμη μέσα τους

να πουν ναι στη ζωή.

Από ανθρώπους που κάνουν απλά καλά τη δουλειά τους και καταφάσκουν στη ζωή.

ΔΙΚΤΥΟ    ΛΟΓΟΥ    ΚΑΙ    ΠΡΑΞΗΣ:

Να πρωτεύει  η ποιότητα, η αριστεία, η δημιουργική φαντασία.

Σημαίνει κάτι παραπάνω από το ορατό.

Σημαίνει να διαθέτεις ψυχικά αποθέματα και  ηγετικά προσόντα

που να επιτρέπουν την τρέλα, την παρέα, μιαν ορισμένη υπέρβαση,

έτσι ώστε να παίρνεις από το χέρι την Πόλη

και να την κάνεις συνταξιδιώτη.

Πολιτισμός της καθημερινότητας.

Σε καιρούς ακατάσχετου  λαϊκισμού,

πρόσωπα και δράσεις διασταυρώνονται μέσα στις διαδρομές της πόλης,

δίνοντας φωνή, σχήμα και αεράκι ζωοποιό.

Εν καιρώ κρίσης, χρειαζόμαστε τις μεγάλες χειρονομίες.

Αλλά και οι μικρές ευπρόσδεκτες είναι.

 Και αυτές κυρίως συνιστούν το μεγάλο μέρος των παραστατικών προτάσεων της πόλης.

Να αγγίζουμε το θαυμαστό παραδεχόμενοι το πραγματικό.

Πρέπει να είμαστε δημιουργοί και όχι ειδήμονες.

Μας ρώτησαν πολλοί: ποιοί είστε; Που ανήκετε;

Θα κάνετε σύλλογο; ποιος είναι ο πρόεδρος;

Και το πιο ωραίο και πετυχημένο, ποιος έχει το ταμείο εδώ;

 

Επιστροφή στις ρίζες λοιπόν της Μετοχής και της Κοινωνίας.

Πρόταση που μας λέει ότι η έξοδος από την συλλογική κρίση

και από τις προσωπικές μας καταστροφές,

απαιτεί τη θεαματική βελτίωση του εαυτού μας και του κοινωνικού συνόλου.

Έχουμε ανάγκη να μοχθήσουμε.

Ο καιρός της νωθρότητας και της απραγίας πρέπει να μείνει πίσω.

 Είναι φανερό ότι πρέπει να ξεφύγουμε από το καμαρωτό σημειωτόν.

 Ότι πέρα από την κραυγή και το σύνθημα,

 υπάρχει ο λόγος και η πράξη.

Σήμερα πρέπει να φανούμε άξιοι για καλύτερα ποιήματα,

για καλύτερα τραγούδια, για καλύτερα δημιουργήματα 

για καλύτερες πλατείες.

Και λέω σήμερα γιατί ποτέ άλλοτε ίσως  το ψευδές και το αληθές, 

το πλαστό και το πραγματικό,  το  γνήσιο και η απομίμηση,

το πρωτογενές και το επεξεργασμένο,

το ντοκουμέντο και η επινόηση δεν έμοιαζαν τόσο μεταξύ τους.

 

Ήταν 17 Ιουνίου του 2011  όταν τα είπα δημόσια αυτά,

και που σήμερα φαίνονται τόσο επίκαιρα αλλά και τόσο αναγκαία.

 

Συνδετικός μας κρίκος πάντα ο Γιώργος.

Καθημερινά να δίνει το παρόν

στους δημόσιους αμπελώνες,

τις αλάνες, τα σοκάκια,

εκεί όπου συνωμοτικά συναντιόνταν  με τους ομότεχνούς του.

 

Η ποίησή του μια πανοπλία,

ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο,

ένας ακτιβισμός Λόγου και Πράξης.

Ταπεινή προσευχή, κραυγή απόγνωσης,

με την υπόγεια ένταση να σιγοκαίει κάτω από τις λέξεις.

 

 

 

 

Έτσι πορεύθηκε το ΔΙΚΤΥΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ.

Πάνω στην Ποίηση του Γιώργου Κωτούλα.

 

Έστω και αν η Πόλη δεν θέλησε να μας καταλάβει ποτέ.

 Από το ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ,

 ΤΑ ΟΝΕΙΡΟΠΟΔΗΛΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΟΥ,

ΤΟ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΣΗΜΑ,

ΤΟ ΑΜΒΛΥΓΩΝΙΟ ΒΛΕΜΜΑ,

ΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ και τόσα άλλα…

 

Το φίλμ της Ξάνθης, το φίλμ της καθημερινής ζωής.

Γιώργος Κωτούλας και ΔΙΚΤΥΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ

Αφανής της δημόσιας ζωής,

εργάστηκε αποτελεσματικά και αθόρυβα,

χωρίς να διεκδικήσει ποτέ επιδεικτική και ανούσια προβολή.

Χωρίς ποτέ να συνδέσει την προσφορά του με ανταλλάγματα.

Έντιμος, απλός και προσιτός.

Φώτα πορείας μέσα στα θαμπά και σκοτεινά τοπία μιας πόλης

που δεν τη συγκινεί η καρτερία του θύματος,

που δεν στοχάζεται πάνω στην αποτυχία,

ούτε καν μέσα στην δημόσια τέχνη της.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης

 

 

Σχετικά Άρθρα

Back to top button