Ανάγκη…. να φυσήξει ένας αγέρας την στάχτη των περαστικών από τα έπιπλα της Πόλης

Κι όμως είναι ορατή.

Παντού η ακατάσχετη διάβρωση.

Ξανά η πρόταση αφορά

ροπή προς την μετριοκρατία των ξεχειλωμένων.

Κύμβαλα  αλαλάζουν ότι

η Πόλη δεν αντέχει λέει το αδοκίμαστο.

Ξεχνούν ότι τα ηνία της ελπίδας βρίσκονται στα παιδιά

που μόνασαν και κατήχησαν στην αέναη αναστάτωσή της.

Αυτή η ελπίδα τα καθιστά ικανά

να δούνε ότι το βλέμμα τους

διανοίγει κάτι το εφικτό.

Στο χέρι της είναι να αφήσει μακριά της,

τις νέες αναπαλαιωμένες εκδοχές,

του σημερινού μείγματος μακιγιάζ,

Κι όμως είναι ορατή.

Παντού η ακατάσχετη διάβρωση.

Ξανά η πρόταση αφορά

ροπή προς την μετριοκρατία των ξεχειλωμένων.

Κύμβαλα  αλαλάζουν ότι

η Πόλη δεν αντέχει λέει το αδοκίμαστο.

Ξεχνούν ότι τα ηνία της ελπίδας βρίσκονται στα παιδιά

που μόνασαν και κατήχησαν στην αέναη αναστάτωσή της.

Αυτή η ελπίδα τα καθιστά ικανά

να δούνε ότι το βλέμμα τους

διανοίγει κάτι το εφικτό.

Στο χέρι της είναι να αφήσει μακριά της,

τις νέες αναπαλαιωμένες εκδοχές,

του σημερινού μείγματος μακιγιάζ,

που το μόνο που κατάφερε είναι να καρπίζει

ψευδαισθητική βεβαιότητα και αυταρχική επαρχιωτίλα.

Απλά πράγματα απαιτεί η καθημερινότητα:

Καθαρισμό-Συντήρηση-Αναπαλαίωση-

Κυκλοφορική Συμπεριφορά.

Δηλαδή Παιδεία.

Όχι Τάξη.

Δημόσια Πρότυπα Παιδείας.

Τα Άλλα θα έρθουνMετά.

Για να είμαστε ακριβείς.

Η ωρίμανση της στιγμής

που η αρτιότητα συναντά την ρεαλιστικότητα,

είναι προ των πυλών της.

Αν θέλει η Πόλη την εξέλιξη,

την έμπνευση και την δημιουργία,

ας Τολμήσει να διαλέξει την τομή στον χρόνο.

Τότε και μόνον τότε θα καταφέρει την αυτονομία

στην θέσμισή της.

Ειδάλλως θα συνεχιστούν οι «διωγμοί των αρίστων»

μες στον χρυσό αιώνα της εικονικής παθογένειας της, τραυματίζοντας συνεχώς

τα ακουστικά και οπτικά μας νεύρα.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης