“Δεν κατακτάς ποτέ μια κορυφή, τις κορυφές τις ανεβαίνουμε”

Η Θρακιώτισσα ορειβάτης Κική Τσακαλδήμη, η πρώτη ελληνίδα που επιχείρησε να φθάσει στην κορυφή του Εβερεστ (8.848 μ.) έφθασε μέχρι τα8.250 μ.σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Στάθη Φουρλάνο και την εφημερίδα μας τονίζει «κανένα βουνό, ούτε το Εβερεστ, αξίζει για να πεθάνεις. Και εμείς στα8.250 μ.στη ζώνη του θανάτου βιώσαμε την αίσθηση του θανάτου».

Η Θρακιώτισσα ορειβάτης Κική Τσακαλδήμη, η πρώτη ελληνίδα που επιχείρησε να φθάσει στην κορυφή του Εβερεστ (8.848 μ.) έφθασε μέχρι τα8.250 μ.σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Στάθη Φουρλάνο και την εφημερίδα μας τονίζει «κανένα βουνό, ούτε το Εβερεστ, αξίζει για να πεθάνεις. Και εμείς στα8.250 μ.στη ζώνη του θανάτου βιώσαμε την αίσθηση του θανάτου».

Αμεσος στόχος η ολοκλήρωση του «explorers grand slam” η απόλυτη πρόκληση των ορειβατών όλης της υφηλίου, με ανάβαση στις επτά ψηλότερες κορυφές των 5 ηπείρων και στους δύο πόλους, που μόνο 46 ορειβάτες το έχουν κατορθώσει.

 

Όταν έχεις μπροστά σου την Ελληνίδα ορειβάτισσα Κική Τσακαλδήμη, που απλά η φύση συνωμότησε την ύστατη στιγμή στα8.250 μ.λίγο πριν (600 μ.) από την κορυφή του Εβερεστ, αισθάνεσαι το δυναμισμό της, τα τεράστια αποθέματα της ψυχής της και την τεράστια αποφασιστικότητά της που ξεχειλίζουν από τα μάτια της, το πρόσωπό της και από τις κινήσεις του σώματός της και σε διαβεβαιώνουν ακράδαντα, ότι, οι στόχοι, οι επιθυμίες της και τα όνειρά της στην ορειβασία θα εκπληρωθούν.

 

Σ.Φ.: Πόσο τελικά δύσκολη και τρομακτική είναι η μοναξιά του ορειβάτη, στην ονομαζόμενη “ζώνη του θανάτου”, λίγο πριν την τελική προσπάθεια για να φθάσεις στην κορυφή της στέγης του κόσμου;

Κική Τσακαλδήμη: Δεν έχει να κάνει μόνο με τη μοναξιά, αλλά και με το αίσθημα της επιβίωσης.

Φυσικά ο φόβος της απομόνωσης και οτιδήποτε μπορεί να προκύψει σε τέτοιες ακραίες συνθήκες, σε καταβάλλουν έστω και για λίγο ψυχολογικά.

Οποιος ισχυρίζεται ότι δε φοβάται ή έχει άγνοια κινδύνου, πράγμα επικίνδυνο, ή είναι ψεύτης. Ολοι φοβούνται. Το σημαντικό είναι να μην επιτρέψεις στο φόβο να σε σταματήσει.

Γενικότερα αυτά που συμβαίνουν όχι μόνο στον Τεντ Τζόουνς, αυτά που συμβαίνουν και στη ζωή, στην καθημερινότητά μας, δηλαδή οτιδήποτε μας φοβίζει, πρέπει να ξεπερνάμε τους φόβους μας. Φυσικά και φοβήθηκα γιατί κάθε βήμα που κάναμε ήταν μια μάχη για την ίδια μας την επιβίωση, κάθε λεπτό ήμουν υποψήφια για να πεθάνω.

Όταν θέτεις μεγάλους στόχους και ξέρεις και συνειδητοποιείς γιατί βρίσκεσαι εκεί, αντλείς τη δύναμη και ξεπερνάς τα εμπόδια, τουλάχιστον όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, αν δεν έχεις έναν καλό λόγο για να το κάνεις.

 

Σ.Φ.: Αναφέρατε ότι, ο στόχος σας η ανάβαση στην κορυφή δεν ολοκληρώθηκε. Το όλο ταξίδι ήταν μια μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία…

Κ.Τ.: Θα ήθελα να σας πω, ότι, δεν κατακτάς ποτέ μια κορυφή, τις κορυφές τις ανεβαίνουμε. Ο στόχος ολοκληρώθηκε από την άποψη ότι, η αποστολή ήταν πετυχημένη, γιατί το βουνό μας επέτρεψε να ανεβούμε μέχρι τα8250 μέτρα. Αποτυχημένη θα ήταν μόνο, αν το βουνό μας επέτρεπε να φτάσουμε στην κορυφή και εμείς θα το παρατούσαμε.

Οποιος δεν κάνει αυτό το ταξίδι, δεν ζήσει τη μοναδικότητα αυτής της εμπειρίας, δεν μπορεί να καταλάβει τι έζησα.

Είναι ένα ταξίδι που μου έχει αλλάξει όλη τη ζωή, τη νοοτροπία και είναι για μένα το πιο όμορφο δώρο που το έχω χαρίσει στον εαυτό μου.

 

Σ.Φ.: Ποιος ήταν ο αποφασιστικός και καταλυτικός

παράγοντας στο υψόμετρο των8.250 μ.που ματαίωσε την ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου στα8.848 μ.στο Εβερεστ;

Κ.Τ.: Αποκλειστικά και μόνο η αλλαγή του καιρού, ο κακός καιρός, η απόφαση του βουνού αποκλειστικά και μόνο.

Είμασταν έτοιμοι με τον Satyabrata Dam, πολύ δυνατοί και πολύ αποφασισμένοι για την τελική έφοδο προς την κορυφή.

 

Σ.Φ.: Είχατε πει ότι εκείνη τη νύχτα το Εβερεστ έστειλε όλες τις δυνάμεις του εναντίον σας για να σας αποτρέψει από το εγχείρημα. Ποιες ήταν αυτές οι δυνάμεις;

Κ.Τ.: Ηταν μια από τις πιο δύσκολες νύχτες του Εβερεστ. Οι συνθήκες ήταν τρομακτικά ακραίες και κανένας ορειβάτης δεν ανέβηκε εκείνη την ημέρα. Η παγωνιά, ο αέρας και η ομίχλη, μας απέτρεψε το τελικό εγχείρημα. Όταν λέμε τρομακτικά ακραίες συνθήκες, αυτό τα λέει όλα…

 

Σ.Φ.: Είχατε κάνει αναφορά για παγωμένα, εγκαταλειμμένα ανθρώπινα σώματα, στη ζώνη του θανάτου. Αντικρίζοντας όλα αυτά ποιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό σου, πως το αντιμετώπισες και πως το ξεπέρασες;

Κ.Τ.: Ηταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, σ’ ένα περιβάλλον ακραίο. Ηταν άνθρωποι που είχαν τα ίδια όνειρα στη ζωή τους και δυστυχώς όχι μόνο δεν τα κατάφεραν, περνάς από δίπλα τους και έστω για μια στιγμή συνειδητοποιείς ότι μπορείς να βρεθείς ανά πάσα στιγμή σ’ αυτή τη θέση, όμως το βουνό που στέκεται μπροστά σου και ο στόχος σου, σε προτρέπουν να τα ξεπεράσεις και να συνεχίσεις.

Είναι όμως μέρος της ορειβασίας και ξέρεις, ότι, αυτό είναι το παιχνίδι, παίρνεις τις αποφάσεις και συνεχίζεις…

 

Σ.Φ.: Το ανέβασμα στην κορυφή θα ήταν το όμορφο τέλος μιας τιτάνιας προσπάθειας που λίγοι άνθρωποι το επιχειρούν και πολλοί λιγότεροι φθάνουν στην κορυφή. Είχατε πει ότι, το ταξίδι πολλές φορές είναι καλύτερο από τον τελικό στόχο. Ποιες οι εμπειρίες της ζωής σας από το ταξίδι προς την κορυφή. Πόσο σας επηρέασαν στη ζωή σας στην καθημερινότητά σας; Αλλαξαν πολλές επιλογές σας;

Κ.Τ.: Όταν ανεβαίνεις ένα βουνό, το πιο σημαντικό είναι αυτό που θ’ ανακαλύψεις ότι θα γίνεις, όταν το κατεβαίνεις. Είναι αυτό το κάτι που γίνεσαι  όταν το κατέβεις, σκεπτόμενος όλα όσα συνέβησαν στην ανάβαση.

Γίνεσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος, μια άλλη προσωπικότητα ανεβαίνοντας και γίνεσαι διαφορετικός όταν κατεβαίνεις. Αντιλαμβάνεσαι πόσο δυνατός είσαι, γνωρίζεις τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις τα όριά σου.

Είναι καλό να γνωρίζεις ότι, εγώ είτε μπορώ, είτε δεν μπορώ, μέχρι εκεί έφθασα.

Είναι ένα παιχνίδι αυτογνωσίας που δε θα το κάναμε, αν δεν ωθούσαμε τον εαυτό μας στα άκρα. Εγώ προσωπικά έχω κάνει το ταξίδι προς το Εβερεστ δώρο στον εαυτό μου, είμαι άλλος άνθρωπος.

 

Σ.Φ.: Ηταν προσωπικό σου απωθημένο; Παιδικό όνειρο η ανάβαση στο Εβερεστ;

Κ.Τ.: Δεν είχα κανένα όνειρο και καμία διάθεση να ανεβαίνω στα βουνά, ούτε είχα ασχοληθεί ποτέ.

Κάποια στιγμή, εντελώς συμπωματικά και από περιέργεια είχα παρακολουθήσει μια ομιλία το ενα TEDx Thessaloniki του σημερινού μου οδηγού Satyabrata Dam, που έλεγε πως ν’ ακολουθήσει τα όνειρά σου, πώς να κάνεις μεγάλα όνειρα και να μην αφήνεις το φόβο να μπαίνει και να ρυθμίζει τη ζωή σου.

Μπήκα τότε στη διαδικασία, τι με παθιάζει, τι θέλω να πετύχω στη ζωή μου. Τα λόγια του με ξύπνησαν και μπήκα στη διαδικασία τι είναι αυτό που αγαπάω και θέλω να πετύχω, ξεκίνησα να κάνω μικρές πεζοπορίες στη φύση και συνειδητοποίησα ότι, η ορειβασία είναι κάτι που αγαπώ, είναι στο DNA μου, με κάνει να νοιώθω καλά, γίνομαι πιο δυνατή, ανακαλύπτω νέες άγνωστες πτυχές του εαυτού μου και αποφάσισα εντελώς αυθόρμητα και ίσως παρορμητικά να κάνω κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο, για ν’ αλλάξω τη ζωή μου, πιάστηκα από μια φράση που ειπώθηκε από τον ομιλητή, ότι, “τα όνειρά σας πρέπει να σας τρομάζουν” και επειδή εμένα μια ανάβαση στον Ολυμπο (2.918 μ.) δεν με τρόμαξε και έτσι προέκυψε το Εβερεστ.

 

Σ.Φ.: Πως και ποιοι χρηματοδότησαν το ταξίδι σας;

Κ.Τ. Ημουν πολύ τυχερή γιατί μετά από τις δεκάδες αρνητικές απαντήσεις που έπαιρνα (σημειώνω ότι εγώ ανέβηκα δύο βουνά, ένα βουνό για να βρω χορηγό και το δεύτερο είναι το Εβερεστ).

Είχα πάρα πολλές αρνητικές απαντήσεις απ’ όσους πλησίασαν για να βρω χορηγούς, κανείς δεν πίστευε ότι μια γυναίκα χωρίς ανάλογη εμπειρία, άσημη και άγνωστη θα κατάφερνε ένα τόσο μεγάλο εγχείρημα, ένα τόσο μεγάλο στόχο, όσο η κατάκτηση της στέγης του κόσμου.

Δεν το έβαλα κάτω, πείσμωσα περισσότερο, συνέχισα να χτυπάω πόρτες και κάποια στιγμή συναντήθηκαν οι δρόμοι μας με τον κ. Δημήτρη Πολιτόπουλο, της γνωστής εταιρείας “Τσάι του Βουνού”, που δραστηριοποιείται στη Θράκη και μου έδωσε απλόχερα όσα ήθελα και χρειαζόταν για το ταξίδι, ένας άνθρωπος με πολύ ανοικτό μυαλό είδε το μεγαλείο του όλου εγχειρήματος και τον ευχαριστώ και μέσα από την εφημερίδα «ΑΓΩΝΑΣ» Ξάνθης.           

 

 Σ.Φ.: Τι μας ετοιμάζετε για το μέλλον;

Κ.Τ.: Επειδή όταν αποφασίσω να κάνω κάτι, θέλω να είναι μεγάλο, θέλω να ολοκληρώσω το “explorers grand slam” το οποίο είναι η απόλυτη πρόσκληση των ορειβατών όλου του κόσμου, ν’ ανεβώ δηλαδή στις επτά υψηλότερες κορυφές του κόσμου και των επτά ηπείρων.

Ξεκίνησα την προσπάθεια με το Εβερεστ που είναι η πιο δύσκολη κορυφή και πιο ψηλή.

Μόλις γύρισα από το Κιλιμάντζαρο (Αφρική), το 2019 σκοπεύω ν’ ανεβώ στην υψηλότερη κορυφή της Ευρώπης και της Αυστραλίας, θα φθάσω στο Βόρειο Πόλο και στην Ανταρκτική και στην Αμερική.

Ο αγώνας για χορηγίες θα συνεχιστεί, δεν μπορώ ν’ ανταπεξέλθω μόνη μου είναι πολλά τα έξοδα που απαιτούνται για ένα τόσο πολύ – πολύ μεγάλο εγχείρημα.

Αν μπορώ εγώ, ένα κορίτσι που εργάζεται στη δημοτική βιβλιοθήκη Αλεξανδρούπολης, χωρίς τις μεγάλες ορειβατικές εμπειρίες να ολοκληρώσει τον απόλυτο άθλο, που έχουν ολοκληρώσει μόνο 46 άνθρωποι απ’ όλο τον κόσμο.

Μιλάμε για το απόλυτη των επτά υψηλότερες κορυφών και στους δύο Πόλους αυτό είναι το “explorers grand slam”.

 

Σ.Φ.: Τι σηματοδοτεί για σένα η πορεία προς το Εβερεστ;

Κ.Τ.: Οτι όλα είναι δυνατά στη ζωή μας και είναι ένας τρόπος να δείξουμε, ότι, αν δουλέψουμε σκληρά στη ζωή μας, επιμείνουμε στους στόους και στα όνειρά μας θα τα καταφέρουμε, θα πετύχουμε. Είναι ένας τρόπος να δείξουμε ότι εμείς οι νέοι μπορούμε να πετύχουμε και σπουδαία και μεγάλα πράγματα στη ζωή μας, για τον ευατό μας, την οικογένειά μας, την κοινωνία που ζούμε, την Ελλάδα μας.

 

Σ.Φ.: Πρωτόγνωρα πράγματα από μια ελληνίδα;

Κ.Τ.: Ναι, γιατί στην Ελλάδα η γυναίκα δεν ανεβαίνει στα βουνά όπως στο εξωτερικό. Για πρώτη φορά ελληνίδα τόλμησε ανάβαση στο Εβερεστ και έφθασε στα8.250 μ.λίγο πριν την κορυφή. Εύχομαι την προσπάθειά μου να μιμηθούν και άλλες ελληνίδες και να βιώσουν τις εμπειρίες, τη μοναδικότητα του Εβερεστ.

 

Σ.Φ.: Κάνατε λόγο για τρομακτικές καταστάσεις στα8.250 μ.Στη γνωή ζώνη του θανάτου.

Κ.Τ.: Δεν μπορείτε να αντιληφθείτε ούτε να σας περιγράψω με λόγια τις ακραίες συνθήκες που επικρατούν στη ζώνη του θανάτου. Πολιτικές θερμοκρασίες, παγωμένος αέρας που να σε περωνιάζει μέχρι το κόκαλο το ατελείωτο λευκό του χιονιού, να πίνεις μια γουλιά νερό και να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, η έλλειψη του οξυγόνου αισθητή στο κορμί μου και εγώ να ετοιμάζομαι για την τελική ανάβαση, να βλέπω και να αισθάνομαι την κορυφή, τη στέγη του κόσμου, τόσο κοντά και τόσο απόμακρα και η φύση να συνομωτεί, να σου απαγορεύει να πατήσει στην κορυφή.

Είναι ακραίες οι καταστάσεις. Ακραίες, ακραίες. Αν και ήμουν και έτοιμη και δυνατή, το ίδιο το βουνό απαίτησε να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια και εμείς απλά σεβαστήκαμε την άκαρδη και άπονη επιθυμία του.

Το βουνό θα είναι πάντα εκεί και ελπίζω την επόμενη φορά να είναι πιο φιλικό μαζί μου.

 

Σ.Φ.: Τι θα έλεγες μέσα από την εφημερίδα μας για τα νέα παιδιά;

Κ.Τ.: Θέλω να τους πω να μην απογοητεύονται, να παίρνουν θάρρος και δύναμη από όσους είναι μπροστάρηδες στα ωραία και στα μεγάλα, να μη φοβούνται το άγνωστο, να ξεπεράσουν τους φόβους τους και με σκληρή δουλειά θα πετύχουν στη ζωή τους, θα ολοκληρώσουν τους στόχους τους, το άγνωστο πάντα μας φοβίζει, όταν όμως κάνουμε το πρώτο βήμα καταλαβαίνουμε πόσο εύκολο ήταν και συνεχίζοντας φθάνουμε στο τέρμα του ταξιδιού, αρκεί να μην τα παρατήσουμε και θα βρούμε όλα τα απαραίτητα εργαλεία να υλοποιήσουμε το στόχο μας.

 

Σ.Φ.: Με την υπηρεσία που εργάζεστε έχετε προβλήματα;

Κ.Τ.: Οχι μουσ υμπαραστέκονται στην εργασία μου και στην υλοποίηση των στόχων μου. Εχω κάει πολλές θυσίες και έχω πάρει πολλά ρίσκα για να τα καταφέρω. Οταν βάζουμε τη δουλειά μας  μπροστά ως δικαιολογία σημαίνει απλά ότι δεν είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το μεγάλο βήμα.

Είναι χαρακτηριστικά και ηχούν στ’ αυτιά μου τα λόγια του εκπαιδευτή μου, όταν του ζήτησα να με αναλάβει για το μεγάλο και δύσκολο ταξίδι.

Με ρώτησε: ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ;

Αυτή η ερώτηση δεν αναφέρετε μόνο για το τι μπορεί να συμβεί στο Εβερεστ, για΄τι φυσικά αυτό θα έπρεπε να το σκεφτώ, είναι και έχει σχέση με το που και πόσο μακριά είσαι διατεθειμένη να φθάσεις.

Εγώ ήμουν έτοιμη για όλα, να χάσω τη δουλειά μου, να έχω πρόβλημα με την οικογένειά μου, να καταστραφώ οικονομικά. Είμαι και ήμουν αποφασισμένη ότι θα κερδίσζω το στοίγημα που έχε το όνομα Εβερεστ και είμαι ικανοποιημένη με ότι και όσα έχω πετύχει. Ελπίζω και παρακαλώ το Θεό να με έχει καλά να μου δίνει υγεία και όλα θαρθούν στην ώρα τους.

 

Σ.Φ.: Πες μας και δύο λόγια για τους οδηγούς ΣΕΡΠΑΣ που συνδοεύουν τους ορειβάτες στην πορεία προς το Εβερεστ.

Κ.Τ.: Είναι ένας υπέροχος λαός, υπέροχοι άνθρωποι, σκληροί και δυνατοί, όσο και το βουνό, χαίριμοι που σύντομα θα τους συναντήσω και θα βρεθώ μαζί τους. Φτωχοί άνθρωποι, όμως χαμογελαστοί και χαρούμενοι που ριρκάρουν οδηγώντας τους ορειβάτες να φθάσουν στην κορυφή.

Η εμπειρία μου από τους ΣΕΡΠΑΣ είναι μοναδική, ανθρώπινη και ζεστή.

 

Σ.Φ.: Συμπατριώτισσα – Θρακιώτισσα – ορειβάτισσα Κική Τσακαλδήμη σας ευχαριστώ για τη γνωριμία μας και τα όσα μας είπετε, όσες εμπειρίες μας καταθέσατε και τα μελλοντικά σας όνξειρα που ήδη άρχισαν να υλοποιούνται.

Κ.Τ.: Και εγώ σας ευχαριστώ κ. Φουρλάνε για το ενδιαφέρον σας για την ορειβασία και την όλη ανθρώπινη συζήτηση που είχαμε.

Ευχαριστώ και την εφημερίδα “Αγώνας” Ξάνθης για τη φιλοξενία και θα τα ξαναπούμε σύντομα…