Μήδεια Πόλη, μια φορά να άκουγες και να μας πίστευες…..

Μία φορά,

έστω μία φορά να άκουγες τους ελάχιστους

που χτυπάνε το καμπανάκι

και όχι αυτούς που βαράνε παλαμάκια.

Κράτα τώρα την ματαιοδοξία σου,

και πνίξου μες στους ψεύτικούς σου μύθους

και τις πλανεύτρες τις σημαίες.

Αφού έπαψες να ονειρεύεσαι πια το άλλο,

ζήσε με την αστήρικτη αυθάδεια,

το άγχος της αιωνιότητας,

κλεισμένη σε ένα μπουκάλι με φυτίλι αναμμένο,

ποστάροντας στου Εφιάλτη το δείπνο.

Τώρα που συνθηκολόγησες γυμνή

για το πουρμπουάρ,

ρίχνοντας το φόρεμά σου στο πάτωμα,

Μία φορά,

έστω μία φορά να άκουγες τους ελάχιστους

που χτυπάνε το καμπανάκι

και όχι αυτούς που βαράνε παλαμάκια.

Κράτα τώρα την ματαιοδοξία σου,

και πνίξου μες στους ψεύτικούς σου μύθους

και τις πλανεύτρες τις σημαίες.

Αφού έπαψες να ονειρεύεσαι πια το άλλο,

ζήσε με την αστήρικτη αυθάδεια,

το άγχος της αιωνιότητας,

κλεισμένη σε ένα μπουκάλι με φυτίλι αναμμένο,

ποστάροντας στου Εφιάλτη το δείπνο.

Τώρα που συνθηκολόγησες γυμνή

για το πουρμπουάρ,

ρίχνοντας το φόρεμά σου στο πάτωμα,

διαμαρτύρεσαι για το αιματηρό επιχείρημα.

Γκρεμίστηκες σε μια αποικία παθιασμένων προσχημάτων,

σε ένα κενοτάφιο αρρωστιάρικων αναμονών

προς την εικονική ολοκλήρωση.

Όμως Πόρνη μου.

Η Μαγδαληνή τόλμησε και έπλυνε τα πόδια Του.

Στο «λάβετε» σου αντισταθήκαμε,

Στο «φάγετε» πεινάσαμε,

Στο «πιέτε» διψάσαμε.

Όμως στου ήλιου τ’ αλώνι

Ξυπόλητοι,

την μετοχή μας ξοδέψα με

στην κοινωνία του αληθούς.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης