«Αυτονομία ή μία εφιαλτική ουτοπία;»

Παντού η άνοδος της ασημαντότητας.

Με τον μεγάλο σύγχρονο έλληνα στοχαστή

Κορνίλιο Καστοριάδη να επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Και να, το ουσιαστικό ερώτημα για την Πόλη:

Κατάκτηση της αυτονομίας ή μία εφιαλτική ουτοπία;

Το Πόπολο όμως ξέρει,

κρατώντας γερά τις αποστάσεις,

μιας μεταδοτικής ασταθούς αλήθειας,

στην γραφική εποχή της επαναστατικής αφέλειας.

Αυτό έχει ξανά τον τελικό λόγο,

μια και η ιδεολογία του,

το προμηθεύει με το κάθε αναγκαίο συγχωροχάρτι,

Παντού η άνοδος της ασημαντότητας.

Με τον μεγάλο σύγχρονο έλληνα στοχαστή

Κορνίλιο Καστοριάδη να επιβεβαιώνεται καθημερινά.

Και να, το ουσιαστικό ερώτημα για την Πόλη:

Κατάκτηση της αυτονομίας ή μία εφιαλτική ουτοπία;

Το Πόπολο όμως ξέρει,

κρατώντας γερά τις αποστάσεις,

μιας μεταδοτικής ασταθούς αλήθειας,

στην γραφική εποχή της επαναστατικής αφέλειας.

Αυτό έχει ξανά τον τελικό λόγο,

μια και η ιδεολογία του,

το προμηθεύει με το κάθε αναγκαίο συγχωροχάρτι,

ώστε να δικαιολογεί εξουσιαστικά την κάθε αυθαιρεσία του, κατά την άσκησή της,

από τους παράκτιους αλιείς της εξουσίας.

Ζηλωτές λοιπόν,

ξανά και ξανά του υστερικού υλισμού

στην Πόλη του απερίγραπτου.

Και από δίπλα οι ειδωλολάτρες του λαϊκ.

Ένα ακατανόητο αμάλγαμα από χρεωκοπημένες πρακτικές, προς νομιμοποίηση  οραμάτων και συμφωνιών,

κόντρα στην πορεία της εξόδου της Πόλης

προς την αυτονομία και ελευθερία.

Ο καθεστωτικός στοχαστικός ρεαλισμός από το Πόπολο,  καθώς ερωτοτροπεί με τον μικρόκοσμο της πλάνης του,

λουσμένο στο φως της ασυδοσίας,

δημιουργεί την επερχόμενη δεσμευτική προοπτική, συγκινησιακά εναρμονισμένη με το κυρίαρχο της δικαίωσης.

Αλλά και η θρασύτητα της υποκρισίας.

Να εξακολουθεί να αρνείται τις ψευδαισθήσεις, εμμονές,

και τις αναπηρίες της άυλης δημιουργικής γραφής,

που φωλιάζουν στο δισκοπότηρό του.

Να επιζητεί δημόσια και πάλι την επανένωση με το θαύμα

της ζωοφόρου μήτρας.

Την ενσωμάτωσή του στην ορθότητα του λόγου

και της πράξης.

Ομιλούντα σώματα να προσπαθούνε να πείσουν,

ότι τα πετράδια του στέμματος της κάλπης,

τους προικίζουν με υψηλές δεξιότητες

και καινοτόμες τεχνολογίες.

Σταβλισμένα κουνάβια που απαιτούν δημόσια, ξεδιάντροπα,

να παίζουν με τα κρόσσια του ήλιου.

Στην ουρά λοιπόν της συσκότισης ξανά;

Αγαπημένο τυπικό μοντέλο αποικιοκρατίας,

όπου η ηγεμονία των φυλών της κανονικότητας(;)

επιβάλλεται ως η κυρίαρχη ιδεολογία.

Αλλά τι να περιμένει κανείς από τους οπαδούς

της καταπολέμησης των «ανισοτήτων»;

Άκου…….. Αυτονομία;

Είναι πρόταση αυτή την ώρα της «Αποκάλυψης;»

«Να στερηθούμε την ζωτικότητα της χρηματοδότησης;»

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης