Ποιος πολιτικά, πολιτικός νοιάζεται για το τι θα συμβεί στα ασφαλιστικά ταμεία, στις συντάξεις, στην οικονομία, στα γεωστρατηγικά σ’ αυτή τη χώρα σε βάθος δεκαετιών;

Πάνω από 250.000 νέοι με συντηρητικούς υπολογισμούς, με πανεπιστημιακή μόρφωση, μεταπτυχιακά και μάστερς έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης, αξιοκρατικότερων όρων εργασίας, οικονομικών απολαβών, ανέλιξης στον κλάδο σπουδών τους και ανοικτούς ορίζοντες για να εκπληρώσουν, τους στόχους, το όραμα και τις προσωπικές επιθυμίες τους.

Πάνω από 250.000 νέοι με συντηρητικούς υπολογισμούς, με πανεπιστημιακή μόρφωση, μεταπτυχιακά και μάστερς έχουν εγκαταλείψει τη χώρα για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης, αξιοκρατικότερων όρων εργασίας, οικονομικών απολαβών, ανέλιξης στον κλάδο σπουδών τους και ανοικτούς ορίζοντες για να εκπληρώσουν, τους στόχους, το όραμα και τις προσωπικές επιθυμίες τους.

Για τη χώρα μας, τη μίζερη Ελλάδα που διώχνει και γκρεμίζει τα όνειρα των νέων μας, η συνεχιζόμενη πολιτική του “αν δεν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη”, αν δεν είσαι αδελφός – συγγενής – σύζυγος του πρωθυπουργικού – υπουργικού – βουλευτικού περίγυρου δεν υπάρχουν, δε δίδονται οι ανάλογες ευκαιρίες, δεν έχει φροντίσει να αλλάξει τα επιστημονικά δεδομένα, κυρίως στον τομέα της έρευνας και των μεταπτυχιακών και ηθελημένα ή όχι τους ωθεί, τους δείχνει, τους ανοίγει το δρόμο, πάντα με μια δικαιολογία σήμερα της κρίσης, στην τρίτη και πιο επώδυνη για τη χώρα μας μετανάστευση.

Η ουσιώδης διαφορά της σημερινής μετανάστευσης σε σχέση παλαιότερων δεκαετιών είναι ότι, σήμερα, φεύγει το πιο υγιές και παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας, οι νέοι μας, με τα πανεπιστημιακά τους εφόδια και προσόντα περιζήτητα στις άλλες χώρες, που σέβονται τον εαυτό τους και εκτιμούν τις γνώσεις τους, ανεβάζοντας το δικό τους ΑΕΠ, ενώ σε προηγούμενες μετακινήσεις μεταναστεύσεις του ελληνικού πληθυσμού η πλειοψηφία τους αποτελούνταν από εργατικά χέρια, για χειρωνακτικές εργασίες, στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές, όπως χαρακτηριστικά τραγούδησε ο μεγαλύτερος έλληνας τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης και ως υπηρετικό και εργατικό προσωπικό από την Αυστραλία μέχρι τον Καναδά και από την Αργεντινή μέχρι τα πέρατα του κόσμου.

Και οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα δεν έκαναν και δεν κάνει ούτε και η σημερινή συγκυβέρνηση της πρώτης φοράς αριστεράς απολύτως τίποτα, ή σχεδόν τίποτα ν’ αλλάξουν τους ολοένα αυξανόμενους ρυθμούς μετανάστευσης.

Αραγε σήμερα προσδοκούν πολιτικά ν’ αναπληρώσουν το τεράστιο κενό από τους λαθρομετανάστες μουσουλμάνους που έχουν κατακλύσει και συνεχίζουν να εισέρχονται ανεπισήμως λαθραία από τις τουρκικές ακτές και από τον Εβρο, στη χώρα μας και τρέχει να τους καλοδεχτεί και να τους φροντίσει με περισσή ευλάβεια την ίδια στιγμή που αδιάφορα και ανέκφραστα ίσως και πολιτικά με το μειδίαμα – το χαμόγελο της Τζοκόντα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, να τους κουνά το μαντήλι του αποχωρσμού..

Αυτή η συνεχιζόμενη φυγή μοιάζει, είναι η ίδια με το γνωστό μύθο(;) του ήχου του βιολιού του χότζα που θ’ ακουστεί αργότερα.

Ποιος πολιτικά, πολιτικός νοιάζεται για το τι θα συμβεί στα ασφαλιστικά ταμεία, στις συντάξεις, στην οικονομία, στα γεωστρατηγικά σ’ αυτή τη χώρα σε βάθος δεκαετιών;

 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, στη χώρα των αντιθέσεων, των μεγάλων ευκαιριών και της πολυ-πολυτισμικότητας, λειτουργούν κινητά φορολογικά δικαστήρια για επίλυση διαφορών και οι υποθέσεις λύνονται άμεσα και επιτόπου από το δικαστή.

Στη χώρα της δημοκρατίας και της προάσπισης των δικαιωμάτων των πολιτών, η εκδίκαση μιας απλής υπόθεσης κατά μέσο όρο είνα μια τετραετία.

Οταν για να καθαρογραφεί μια απόφαση χρειάζεται περί τους 6 – 8 μήνες, ζήτω που καήκαμε, όπως λέει και ο λαός μας.

Ελλάς… το μεγαλείο σου!!!