Διαχωρισμός Κράτους Εκκλησίας

Το θέμα του διαχωρισμού Εκκλησίας –Κράτους είναι πολύ παλιό που κατά καιρούς επανέρχεται στην επικαιρότητα. Ήδη από τα χρόνια της Ελλην. Επανάστασης είχε άρχίσει μια τέτοια σκέψη που γρήγορα εγκαταλείφθηκε.

Έκτοτε πολλάκις και κατά καιρούς κάποιοι πολιτικοί, αποβλέποντες σε ίδια πολιτικά-ψηφοθηρικά συμφέροντα, πρότειναν τον διαχωρισμό Εκκλησίας –κράτους, χωρίς όμως να τολμούν να το θέτουν σε δημοψήφισμα αλλ΄ούτε να μπορούν να εισακουσθούν από τη συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων βουλευτών και στις κατά καιρούς επιχειρηθείσες τροποποιήσεις του «Συντάγματος».

Το θέμα του διαχωρισμού Εκκλησίας –Κράτους είναι πολύ παλιό που κατά καιρούς επανέρχεται στην επικαιρότητα. Ήδη από τα χρόνια της Ελλην. Επανάστασης είχε άρχίσει μια τέτοια σκέψη που γρήγορα εγκαταλείφθηκε.

Έκτοτε πολλάκις και κατά καιρούς κάποιοι πολιτικοί, αποβλέποντες σε ίδια πολιτικά-ψηφοθηρικά συμφέροντα, πρότειναν τον διαχωρισμό Εκκλησίας –κράτους, χωρίς όμως να τολμούν να το θέτουν σε δημοψήφισμα αλλ΄ούτε να μπορούν να εισακουσθούν από τη συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων βουλευτών και στις κατά καιρούς επιχειρηθείσες τροποποιήσεις του «Συντάγματος».

Τελευταία, αν θυμάμαι καλά, επί Ανδρέα Παπανδρέου και Υπουργού Παιδείας του Αντ. Τρίτση είχε επιχειρηθεί να ανοίξει το θέμα αλλά γρήγορα ναυάγησε και εξέπεσε στις καλένδες.

Σήμερα, σαν ξαναζεσταμένο φαγητό, επανέρχεται στην επιφάνεια το θέμα. Μετά από τη «λύση» του Σκοπιανού θέματος, με την γαλαντόμο δωρεοδότηση προς τους Σλαβο-Βουλγαρο-Αλβανούς της ονομασίας «Βόρεια Μακεδονία», ο Πρωθυπουργός μας, ρίχνει την πρόταση του διαχωρισμού Ε –Π., ωσάν όπως λέγει ο λαός «Όλα τά έχει η Μαριωρή, ο φερετζές της λείπει» ἤ τα άλλα «Τι σου λείπει Κασιδιάρη;, σκούφια με το μαργαριτάρι! » και «Ο κόσμος καίγεται και εμείς χορεύουμε»!!!

Είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός και η παρέα-σύμβουλοί του, είχαν αυτή τη φαεινή ιδέα μετά από όσα είδαν στα κατά καιρούς και τόπους διάφορα πρόσφατα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας για την εκχώρηση, ως μη ώφειλε, απαράγραπτων ελληνικών αξιών και δικαιωμάτων στους άσχετους και άκληρους (χωρίς καμιά ιστορική, γλωσσική, γενεαλογική, συνειδησιακή ή και εδαφική σχέση έχοντες με τη Μακεδονία) γείτονές μας.

Καθώς είδαν λοιπόν σ΄ όλα αυτά τα συλλαλητήρια ότι οι φορείς της Εκκλησίας (από αρχιερείς μέχρι μοναχούς και μοναχές) όχι μόνον να συμπράττουν με τους διαμαρτυρόμενους πατριώτες Ἐλληνες (μακριά από κάθε είδος φασισμού) αλλά και πολλάκις να είναι μπροστάρηδες και ταγοί του γενικού ψυχικού αναβρασμού όλων των πιστών μελών της Εκκλησίας-Ελλήνων, όπως τους επιτάσσει η θέση τους, παρά τις «συστάσεις» του Αρχιεπισκόπου, που στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. 

Θέλοντας λοιπόν ο Πρωθυπουργός και η ομήγυρή του να πάρουν μια ρεβάνς εκδίκησης προς την Εκκλησία, αποφάσισαν να προέλθουν στην συνταγματική τροποποίηση για τον διαχωρισμό Π.-Ε.

Δυστυχώς αποδεικνύονται ανιστόρητοι και αγνώμονες !

Και εξηγούμαι Πρώτα απ΄όλα η πρόταση είναι εντελώς κάθετα αντίθετη με την ιστορική προσφορά της Εκκλησίας προς το Ελληνικό Εθνος. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το νεότερο τουλάχιστον ελληνικό κράτος οφείλει την ύπαρξη του στην Εκκλησία, η οποία καθ΄όλη την περίοδο της Τουρκοκρατίας, που «όλα τάσκαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» ως φιλόξενη κλώσσα πήρε κάτω από τις φτερούγες της τους κατατρομαγμένους Ρωμιούς και ενώ όλοι οι εκάστοτε εχοντες και κατέχοντες έφευγαν προς την ελεύθερη Δύση αυτή αγκάλιασε όλους του κατατρεγμένους και αλαφιασμένους Ρωμιούς και τους εμφύσησε κουράγιο και ελπίδα ότι «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θάναι». Αυτή κράτησε γλώσσα, αυτή συνείδηση, αυτή συνοχή των Ελλήνων. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον κατακτητή και τον ραγιά ήταν η θρησκεία.

Και όσοι κρατούσαν τη θρησκεία εξακολουθούσαν να είναι Ελληνες, ενώ όσοι έχαναν την πίση έχαναν και τον ελληνισμό τους. Και όχι μόνον τούτο. Και όταν ξεσπούσαν επαναστατικά κινήματα οι κληρικοί της είτε ήταν τά πρώτα θύματα της εκδικητικής μανίας των Τούρκων είτε συνέπρατταν και ανακηρύσσονταν αρχηγοί των επαναστατών (βλέπε τον επίσκοπο Τρίκκης Διονύσιο τον Φιλόσοφο). Και κατ΄αυτήν την επανάσταση του 21 οι κληρικοί της συνέπραξαν σε όλους τους αγώνες. Ηταν εκείνοι πού πάντα πρωτοστατούσαν ή ήταν οι πρώτοι που συλλαμβάνονταν ως όμηροι και οδηγούνταν στις φυλακές (μεταξύ των οποίων και ο τότε Ξάνθης Σεραφείμ) ή και στις κρεμάλες (με πρώτο τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄). Δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν ονόματα και ποσοστά. Τούτο μόνον να σημειωθεί ότι έχει ήδη αναγνωρισθεί και διακηρυχθεί επίσημα από προηγούμενη Βουλή ότι «ΕΣΩΘΗΜΕΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

Το ίδο συνέβη και στην σχετικά πρόσφατη Γερμανο-βουλγαρο-ιταλική κατοχή (1941-1944) κατά την οποίαν ενώ όλοι οι πολιτικοί δείλανδροι έφυγαν εκτός Ελλάδος, η Εκκλησία με πρώτο τον τότε Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό στάθηκε αρωγός, αντιλήπτορας, προστάτης, τροφοδότης και μπροστάρης του ανώνυμου Ελληνικού λαού, συμμετέχοντας και στις αντιστασιακές ομάδες κατά των κατακτητών.

Επομένως η σημερινή Πολιτεία-Κράτος με την πρότασή της για διαχωρισμό Ε.-Π. δεν δείχνει μόνον ότι είναι επιλήσμων της ιστορίας και της προσφοράς της Εκκλησίας σε όλες τις φάσεις της ζωής της πατρίδας αλλά και ότι είναι και αγνωμονούσα.

Στην προκειμένη περίπτωση ισχύει ο λόγος «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος», ή το « Σηκώνονται τώρα τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι» Αντί τα παιδιά της να δείξουν φιλοστοργία, τιμή και σεβασμό προς τους «γονείς», αυτά με περισσή και άφρονα αναίδεια και αγνωμοσύνη εκδιώκουν τους γονείς από το σπίτι που οι ίδιοι με κόπους, στερήσεις και ιδρώτες έως και αίματα έκτισαν.

Αν είναι δυνατόν !Αν θεωρηθεί όμως ότι οι καιροί και οι άνθρωποι άλλαξαν και ότι είναι απαίτηση των καιρών (βλέπε Ν.Τ.Π.) και των Ελλήνων ο διαχωρισμός Ε.-Π. τότε ας προβούν σε μια απόλυτα δημοκρατική ενέργια, στην οποίαν κανείς δεν θα μπορέσει να αντιλέξει.

Ας κάνουν λοιπόν ένα δημοψήφισμα (όπως βέβαιο και για το Σκοπιανό) ανεπηρέαστο και ελεύθερο, χωρίς πλύσεις εγκεφάλων «ειδημόνων» από τα Μ.Μ.Ε και μάλιστα τα κρατικά και ας αφήσουν το λαό ελεύθερα να εκφρασθεί. Και εάν δώσει στην κυβέρνηση την πλειονότητα των ψήφων του 50+1 % τότε να προχωρήσει στην τροποποίηση του Συντάγματος.

Η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Ξέρει και να παλεύει και να νικά. Δοκιμάσθηκε κατ’ επανάληψη στο παρελθόν σε πολύ δυσμενέστες συνθήκες και όπως λέγει ο Ι. Χρυσόστομος «Η Εκκλησια πολεμουμένη νικά, επιβουλευομένη περιγίνεται, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται, δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών, κλυδωνίζεται αλλ΄ ου καταποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει, παλαίει αλλ΄ούχ ηττάται, πυκτεύει αλλ ου νικάται»

Να υπομνησθεί και ο λόγος του Χριστού προς τον διώκτη Σαούλ «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν!»

Γρήγορα και οι σημερινοί κρατούντες θα αντιληφθούν το σφάλμα τους. Ισως μάλιστα το συνειδητοποίησαν ήδη και γι΄ αυτό μάλλον αλλάζουν ρότα.

Επειδή αντιλαμβάνονται ότι δεν διαθέτουν την πλειοψηφία των Ελλήνων για το λόγο αυτό «δειλοί και άνανδροι» μάλλον δεν θα προχωρήσουν στην διενέργεια δημοψηφίσματος για αναθεώρηση του Συντάγματος για ολοκληρωτικό και πληρη διαχωρισμό Ε.-Κ. Φοβούμενοι μήπως αποκαλυφθεί η γύμνια τους θα αρκεσθούν μάλλον σε κατάρτιση ενός ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΥ μόνον και όχι ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ σχέσεων Εκκλησίας-Πολιτείας, με το οποίο απλά θα διευκρινίζονται οι αρμοδιότητες της Εκκλησίας, δίχως να υπάρξει άμεση ρήξη με αυτή όπως βέβαια ούτε και με την συντριπτική πλειονότητα της Ελληνικής κοινωνίας, εν όψει μάλιστα και των επικειμένων εκλογών.

Σ αυτή τη λύση μάλλον συγκλίνει και εκείνο που είπε ο Πρωθυπουργός τον Ιούλιο του 2016 ότι «πρέπει να αποφευχθούν οι συγκρούσεις και να αναζητηθούν οι ευρύτερες δυνατές συναινέσεις μεταξύ της Πολιτείας, της Εκκλησίας και των πολιτών». Υπογραμμίζοντας ότι «είναι ώριμο το αίτημα για τη ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους με διατήρηση όμως για ιστορικούς και πρακτικούς λόγους της αναγνώρισης της Ορθοδοξίας ως κρατούσας Θρησκείας».

Ετσι ελπίζουν να έχουν «και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».

Οψόμεθα ! 

 

Π.Γ. 

Σχετικά Άρθρα

Back to top button