Η Χρυσή Αρχαία Σκουριά….

Ποδηλατώντας στην Χώρα του Δημόκριτου,

βρέθηκα εγγύτερα από οπουδήποτε αλλού

στην έκφραση της δικής της μοναδικής απόχρωσης.

Τυλιγμένος σε μία αύρα βαθιά χρυσαφένια,

που έβγαινε από τα σωθικά της αρχαίας σκουριάς,

σε κοινή θέα με τους θορυβώδης

επιδρομείς της ασφάλτου,

Ατένισα,

σε τόξο μεγίστου κύκλου,

ηττημένος από την ζωική ορμή,

το αθόρυβο πέρασμα από το γήινο στο ουράνιο.

Σταρένιοι άγγελοι μέσα στην λιτότητα και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων τους,

με καλούν σε μία λειτουργία με αρχαϊκό χαρακτήρα,

Ποδηλατώντας στην Χώρα του Δημόκριτου,

βρέθηκα εγγύτερα από οπουδήποτε αλλού

στην έκφραση της δικής της μοναδικής απόχρωσης.

Τυλιγμένος σε μία αύρα βαθιά χρυσαφένια,

που έβγαινε από τα σωθικά της αρχαίας σκουριάς,

σε κοινή θέα με τους θορυβώδης

επιδρομείς της ασφάλτου,

Ατένισα,

σε τόξο μεγίστου κύκλου,

ηττημένος από την ζωική ορμή,

το αθόρυβο πέρασμα από το γήινο στο ουράνιο.

Σταρένιοι άγγελοι μέσα στην λιτότητα και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων τους,

με καλούν σε μία λειτουργία με αρχαϊκό χαρακτήρα,

κατά την τέλεση της οποίας

εστιάζουν πάνω μου το κινηματογραφικό τους βλέμμα,  ευνοώντας έτσι στο μέγιστο την ενδοσκόπηση,

που διαρρηγνύει κάθε ισχυρή άποψη.

Και έτσι,

καθώς βυθίζεσαι σε περιοχές ανεξιχνίαστες του εαυτού σου, με οδηγό την σιωπή,

ο χρυσαφένιος μανδύας του τοπίου,

σε πλημυρίζει με ομοφροσύνη,

διαλύοντας την θολούρα που σου άφησαν

οι σουπιές της εικονιστικής ημέρας που πέρασε.

 

Με εκτίμηση

Μιχάλης Σπανίδης

Εκδότης-Βιβλιοπώλης