«Το σύννεφο που έκλαιγε»

Και παλιότερα και πρόσφατα ασχολήθηκα με τον εβρίτη δημιουργό  Αυγερινό  Μαυριώτη. Στις 20 Μαΐου είχα την τιμή και χαρά να μιλήσω για τον έργο του κατά τη βράβευσή του στην Αλεξανδρούπολη με το Βραβείο Πολιτισμού από την ΕΠΟΦΕ. Στην εκδήλωση αυτή μίλησα με θέμα «Ο ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΜΑΥΡΙΩΤΗΣ και η μυστική γέφυρα».

Και παλιότερα και πρόσφατα ασχολήθηκα με τον εβρίτη δημιουργό  Αυγερινό  Μαυριώτη. Στις 20 Μαΐου είχα την τιμή και χαρά να μιλήσω για τον έργο του κατά τη βράβευσή του στην Αλεξανδρούπολη με το Βραβείο Πολιτισμού από την ΕΠΟΦΕ. Στην εκδήλωση αυτή μίλησα με θέμα «Ο ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ ΜΑΥΡΙΩΤΗΣ και η μυστική γέφυρα».

  Ο Αυγερινός, εκτός από τα πεζά και λαογραφικά του έργα, από το 1990 ως το 2014 εξέδωσε 19 ποιητικές συλλογές, με τις οποίες καταπιάστηκα στην παραπάνω εισήγησή μου, όπως και σε παλιότερες προσεγγίσεις μου. Κατά τη συνάντησή μας στην Αλεξανδρούπολη μου χάρισε έναν ζωγραφικό του πίνακα  που απεικονίζει την Αρμενική εκκλησία Διδυμοτείχου – είναι εξαιρετικός ζωγράφος με πλήθος εκθέσεων. Επίσης μου αφιέρωσε και την πρόσφατη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Το σύννεφο που έκλαιγε».

  Θα προσπαθήσω συνοπτικά να παρουσιάσω τη νέα συλλογή, αφού πρώτα παραθέσω τη γνώμη δύο σημαντικών δημιουργών για την ποιητική τέχνη του Αυγερινού Μαυριώτη. Ο μεγάλος εβρίτης ποιητής ΚΩΣΤΑΣ ΘΡΑΚΙΩΤΗΣ : «Αναμφισβήτητα ο Α.Μ. ξέρει να συνθέτει ένα μύθο και να εκφράζεται με σαφήνεια κι αληθινό λυρικό αυθορμητισμό και πάθος». Και ο Κώστας Βαλέτας, δ/ντής του περιοδικού ΄΄Αιολικά Γράμματα΄΄.  Λογοτέχνης, κριτικός: «Ο Αυγερινός Μαυριώτης έχει πάρει στον ώμο του τη δίκαιη λύρα του Σολωμού και πορεύεται στο δρόμο του ήλιου.  Αυτό μονάχα φτάνει».

  Η εικοστή αυτή συλλογή, εκδομένη από τις εκδόσεις Λεξίτυπον, όπως και όλα τα άλλα καλαίσθητα βιβλία του της τελευταίας δεκαετίας, έχει 62 σελίδες και περιλαμβάνει 47 ποιήματα – μίας σελίδας κατά μέσο όρο.

  Η θεματολογία είναι ποικίλη, καλύπτει όλους τους χώρους των προηγούμενων συλλογών.

  Παραθέτω το ποίημα που έδωσε τον τίτλο στη συλλογή.

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ

  Νύχτα! Κοιμηθήκαμε βαριά.

  Ένα σύννεφο περαστικό παγιδεύτηκε

  στη λεύκα της αυλής.

  Όλη τη νύχτα έκλαιγε απαρηγόρητα.

  Τα δάκρυά του μούσκευαν τα όνειρά μας.

  25/1/2018

   Μοναξιά, προσφυγιά, θάνατος, αγώνας για καλύτερη ζωή, αναφορά στη ζωή στη γενέθλια γη, στην ποίηση, στην ιστορία.

  Κάποια μικρά αποσπάσματα:

–         Να’σαι  σκλάβος χωρίς καταχτητή! / Είναι κάτι που δεν το χωράει ο νους.

–         Καθίσαμε στο ίδιο παγκάκι της μοναξιάς /Πρωί και το πάρκο είναι έρημο […] Δίπλα σου εγώ μελετώ το χλωμό πρόσωπο / του μικρού μετανάστη που κλαίει

–         Ο μικρός πλανόδιος πωλητής / πουλούσα σπίρτα και τσιγάρα […] Τον λοιδορούσαν οι μεγάλοι / κλοτσούσαν το μικρό κατάστημά του / τ’ αναποδογύριζαν. Έκλαιγε ο μικρός / όμως κανείς δεν άκουγε το κλάμα του / δεν έβλεπε τα δάκρυά του / Ήταν από πατέρα κόκκινο / Έτσι έλεγαν τότε τους αριστερούς.

–         Το Διδυμότειχο δεν είναι μόνο μια λέξη / είναι ένας απέραντος μπαχτσές της ιστορίας / Στο χώμα του φύτεψα τα λιγνά μου πόδια / κι άνθισε η νιότη μου

–         Θα γινόσουν καπετάνιος / αν είχες τη στολή σου / και ο ναύτης σου έδινε το χέρι / πριν πέσει το σκοτάδι / και η Σμύρνη τυλιχτεί / στις φλόγες.

  Κλείνοντας να αναφέρω δύο εξαιρετικά ποιήματα για τους γονείς του ποιητή: Σκάψε και Μάνα, καθώς και το ποίημα: Τα Ποιήματά μου, που περιέχει τους δικούς μου στίχους:

«Η ποίηση είναι ένας απέραντος γαλάζιος ουρανός,

μπορεί ο καθένας να κόψει ένα κομμάτι».

    Χαίρομαι για την εξαιρετική ποίηση του Αυγερινού Μαυριώτη, τον οποίο θεωρώ ως τον μεγαλύτερο ποιητή της σύγχρονη Θράκης.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ξάνθη, 26 Μαΐου 2018