Αν υπάρχουν πιέσεις ή δεσμεύσεις, ας βγει να το πει και ας αποφασίσει ο ελληνικός λαός.
Όταν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 90% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 1% του ελληνικού πληθυσμού κατέχει πάνω από το 80% του ελληνικού ΑΕΠ, για ποια αλληλεγγύη και εργασιακή ειρήνη μπορούμε να μιλάμε;
Ζώντας στην εργασιακή ζούγκλα του καπιταλιστικού συστήματος, όπου το κέρδος είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και ο στόχος των αγορών και η σύνθλιψη και καταπίεση κάθε μορφής εργατικής κινητοποίησης και πάλης με τη συνεχή σωματική, πνευματική, ηθική και οικονομική καταπίεση για ποια αλληλεγγύη μπορούμε να μιλάμε;
Όταν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 90% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 1% του ελληνικού πληθυσμού κατέχει πάνω από το 80% του ελληνικού ΑΕΠ, για ποια αλληλεγγύη και εργασιακή ειρήνη μπορούμε να μιλάμε;
Ζώντας στην εργασιακή ζούγκλα του καπιταλιστικού συστήματος, όπου το κέρδος είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και ο στόχος των αγορών και η σύνθλιψη και καταπίεση κάθε μορφής εργατικής κινητοποίησης και πάλης με τη συνεχή σωματική, πνευματική, ηθική και οικονομική καταπίεση για ποια αλληλεγγύη μπορούμε να μιλάμε;
Κανείς δεν πίστευε, πριν από τον 2015, ότι, μια εκλεγμένη λαοπρόβλητη νεοεκλεγείσα αριστερή κυβέρνηση θα έδινε γη και ύδωρ στις αδηφάγες αγορές του φιλε-νεοφιλελευθερισμού να ισοπεδώσουν, να διαλύσουν τον εργατικό κοινωνικό ιστό με τις πολιτικά ανόητες δικαιολογίες, το μη χείρον βέλτιστον και του ναι μεν, αλλά δε…
Η κυβέρνηση και η σημερινή υπουργός εργασίας ζουν σε ένα όμορφο χρυσό κλουβί, δεν αφουγκράζονται τις κραυγές απόγνωσης της κοινωνίας, δεν ενημερώνονται από τους βουλευτές του κόμματος, τόσο περιχαρακωμένοι είναι, αγνοώντας τα μεγάλα προβλήματα καθημερινότητας της κοινωνίας, προσπαθούν επικοινωνιακά να κερδίσουν χρόνο και κάποιους πολιτικούς πόντους στο παιχνίδι εξουσίας που ήδη άρχισε μέσα από ένα συνεχές λεξιλόγιο παρελθοντολογίας χωρίς να ασχολούνται να δίνουν λύση στο αύριο.
Το νέο επικοινωνιακό σποτ “ήταν δέσμευση μας και έγινε πράξη” του Αλέξη Τσίπρα εκνευρίζει την κοινωνία, τους αποκρίνει, δεν πείθει κανέναν.
Προς τι η εμμονή και η πολιτικά λυσσαλέα προσπάθεια της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού να τετραγωνίσει τον κύκλο λύνοντας πάσει θυσία το σκοπιανό θέμα, ίσως, με γνώμονα τις αποφάσεις των σκοπιανών που έχουν το πρόβλημα για ένταξή τους σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.;
Αν υπάρχουν πιέσεις ή δεσμεύσεις, ας βγει να το πει και ας αποφασίσει ο ελληνικός λαός.
Αν νομίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ και αν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πιστεύει, πολιτικά αφελώς, ότι, με την παραχώρηση στους Σλαβοσκοπιανούς το όνομα Μακεδονία έστω και με χρονικό ή τοπικό προσδιορισμό, χωρίς ιδιαίτερο και αναγκαίο λόγο να κλείσει τη συμφωνία, έστω και με δόσεις, να τους εντάξουμε στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., κάνει τεράστιο, ανεπίτρεπτο, αντεθνικό πολιτικό λάθος, γιατί μεν την ονομασία τους ως Μακεδόνες δεν τελειώνουν τα προβλήματα, απλά τώρα αρχίζουν, τώρα ξεκινούν.
Φοβάμαι, όπως και πολλοί έλληνες, ιδίως της βορείου Ελλάδος, ότι, με την υποχωρητικότητα μας σήμερα, ίσως αύριο οι σκοπιανοί μακεδόνες μας ζητήσουν και έξοδο προς το Αιγαίο.
Το γνωστό κυβερνητικό φερέφωνο κανάλι η ΕΡΤ μας ανάγκασε να παρακολουθήσουμε την ομιλία του πρωθυπουργού στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακούσαμε πράματα και θάματα που έγιναν κατά την τριετή διακυβέρνηση της χώρας και διερωτηθήκαμε, αν μιλάμε για την Ελλάδα ή για κάποια άλλη χώρα, αν πολιτικά βρίσκονται οι κυβερνώντες εκτός τόπου και χρόνου ζώντας στον κομματικό κυβερνητικό μικρόκοσμό τους.
Οι αριστερίζοντες φραστικές εξαγγελίες “το ήταν δίκαιο και έγινε πράξη” απέχουν παρασάγγας από την ωμή και αδυσώπητη πραγματικότητα, της συνεχιζόμενης φτωχοποίησης της κοινωνίας, τις μεταρρυθμίσεις στα κυβερνητικά μέτρα και στην ψήφιση μέτρων εκλογικού περιεχομένου για να έχουν λόγο στην εξουσία, έστω και αν δημιουργήσουν κοινωνική πολιτική αναρχία και ακυβερνησία.
