Ο «πολυνόμος» που θα μας βγάλει στις αγορές…

Άντε καλορίζικος και άλλο κακό να μη μας βρει. Παρά τις διαφωνίες, τις πορείες και τις απεργίες τελικά το πολυνομοσχέδιο έγινε  «πολυνόμος»  και μάλιστα και με 154 ψήφους, τρείς επιπλέον ως μαξιλάρι  ασφαλείας. Τα προαπαιτούμενα  της τρίτης αξιολόγησης θα γίνουν πράξη και με τη βούλα και έτσι οι δανειστές μας θα μας δώσουν και τα τελευταία χρωστούμενα του δανείου… Κοιτάξτε μην αγχώνεστε και μην πανικοβάλλεστε ο βρεγμένος δε τη φοβάται τη βροχή.

Άντε καλορίζικος και άλλο κακό να μη μας βρει. Παρά τις διαφωνίες, τις πορείες και τις απεργίες τελικά το πολυνομοσχέδιο έγινε  «πολυνόμος»  και μάλιστα και με 154 ψήφους, τρείς επιπλέον ως μαξιλάρι  ασφαλείας. Τα προαπαιτούμενα  της τρίτης αξιολόγησης θα γίνουν πράξη και με τη βούλα και έτσι οι δανειστές μας θα μας δώσουν και τα τελευταία χρωστούμενα του δανείου… Κοιτάξτε μην αγχώνεστε και μην πανικοβάλλεστε ο βρεγμένος δε τη φοβάται τη βροχή. Αφήστε που με το «δηλητήριο» που λίγο-λίγο  μας ποτίζουν στον αγαπημένο μας πρωινό καφέ όλα αυτά τα συναπτά επτά και πλέον χρόνια έχουμε πάθει «μιθριδατισμό» και άρα ανοσία, οπότε τη λιτότητα ποιος τη φοβάται… Αλλά είπαμε όλα έχουν και τα όρια τους. Και τα δικά μου όρια, όπως πολύ καλά θα καταλάβατε φτάνουν μέχρι τον Αύγουστο του ’18 που ο Αλέξης μου υποσχέθηκε ότι θα πετάξουμε τα μνημόνια και θα έχουμε βγει από το τούνελ της χρεοκοπίας και της φτώχειας…

 

Αχ, τι πάθαμε, έτσι όπως  πήρα ως δεδομένο την έξοδό μας από τη λιτότητα, με τόση μάλιστα βεβαιότητα, σε λίγο κινδυνεύω να καταντήσω και γραφική αν τα σημάδια ανάκαμψης της οικονομίας μας δεν γίνουν  πιο ορατά.

Αλλά είπαμε αποφάσισα για μερικούς μήνες ακόμη να σχολιάζω με αισιόδοξη και θετική ματιά. Με το να γκρινιάζω τι καταφέρνω; Να εκτονώνομαι; Πάει αυτό πέρασε, γιατί το μόνο που κατάφερνα ήταν να συγχύζομαι και  να χαλάει η διάθεση μου. Αφήστε τις ρυτίδες που είδα στο πρόσωπό μου.  Αν δε διακωμωδούμε την καθημερινότητά μας εδώ που μας έφτασαν όλοι αυτοί που τους ψηφίζαμε περιχαρείς τις τελευταίες τρεις περίπου δεκαετίες δεν τη βγάζεις καθαρή.

Μπορεί το ψάρι να βρωμάει από το κεφάλι, αλλά και ο καλός ψαράς φαίνεται από τι ψάρια πιάνει. Ο νοών νοείτω, μπορεί να φταίνε οι πολιτικοί, αλλά και ο λαός δεν είναι άμοιρος των ευθυνών, έστω και αν φέρει το μικρότερο μερίδιο.

 

Για αυτό λοιπόν καλορίζικος ο πολυνόμος μας, αρκεί να μας βγάλει στις αγορές και το ερώτημα το δικό μου είναι θα τα καταφέρει εφαρμόζοντας τα περιβόητα προαπαιτούμενα;

Ένα είναι βέβαιο, τον τελικό λόγο τον έχουν οι απέξω, καθότι όπως είπε και η Περιστέρα, ο σύντροφός της πήρε την κυβέρνηση και όχι την εξουσία.

Συμπέρασμα, ο Κυριάκος αύριο να ήταν στο τιμόνι της κυβέρνησης, ή στο πιο απίθανο σενάριο η Φώφη, -καλά δεν αναφέρομαι στον Δημήτρη τον Κουτσούμπα γιατί δεν προσδοκά κυβερνητική καρέκλα- πάλι τα ίδια θα περνούσαμε, ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα.

Οπότε άντε να γευτούμε και το «τελευταίο κακό» και να σοβαρευτούμε και να πάμε παραπέρα. Γιατί η αλήθεια είναι πως είμαστε ο λαός με τους πολιτικούς που  παίρνουν άριστα στα λόγια και κάτω από τη βάση στα έργα. Καλοί οι ρητορικοί λόγοι, αλλά οι αρχαίοι ημών πρόγονοι όπως ο Λυσίας και ο Πλάτωνας  έβλεπαν να γίνονται και έργα και όχι να παραμένουν ανενεργά θα…

 

Αν εξετάσουμε το όλο σκηνικό που διαγράφεται τώρα με το νέο πολυνόμο μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα και με το γνωστό ουδέν κακόν αμιγές καλού, δηλαδή σε κάθε πράγμα, όσο και αν φαίνεται αρνητικό, βρίσκεται πάντοτε κάτι θετικό, τότε όλο και σε κάτι θα βγούμε κερδισμένοι. Ας ελπίσουμε ότι τούτη τη φορά το κέρδος θα το γευτούν περισσότερο οι αδικημένοι των μνημονιακών μέτρων, εντάξει μη γελάτε…

Πάντως όπως και αν έχει η κατάσταση εγώ θα σας παρουσιάσω και μια άλλη πλευρά και με αυτή θα κλείσω τη σημερινή στήλη. Το ότι όλα γίνονταν και γίνονται για τις τράπεζες εγχώριες και ξένες, ουδείς διαφωνεί.

Ως χώρα μπήκαμε σε τρία μνημόνια για να πάρουμε τα περιβόητα δάνεια για να ορθοποδήσουμε και να βγούμε από την κρίση. Συνάψαμε κάποιες λοιπόν συμβάσεις με την τρόικα ή τους θεσμούς- έτσι για να δείχνει και την εναλλαγή των κυβερνήσεων-, δεσμευτήκαμε για τη λήψη μέτρων προκειμένου να ξεκινήσει η εκταμίευση των δόσεων. Αλλά, βρε συμπολίτες μου και συμπάσχοντες, κάθε φορά που ήταν να πάρουμε όχι μόνο μια δόση, αλλά και μια υποδόση της δόσης περνούσαμε το ίδιο μαρτύριο της ιεράς εξέτασης και των νέων μέτρων. Η αρχική σύμβαση δεν παρέμενε δεσμευτική; Ήταν για τα σκουπίδια;

Αφού λοιπόν όλα γίνονται και για την  αναχρηματοδότηση των τραπεζών γιατί τα προηγούμενα χρόνια της ευμάρειας τα πιστωτικά ιδρύματα δεν ακολουθούσαν την τακτική αυτή; Δεν φρόντιζαν δηλαδή να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των δανείων τους από τους πολίτες που με τόση ευκολία δάνειζαν; Αν όλα λειτουργούσαν με γνώμονα το κοινό όφελος και όχι των «διαπλεκομένων» τότε ούτε θα «χρεοκοπούσαν» οι τράπεζες ούτε θα είχαμε το σήριαλ με τους πλειστηριασμούς με ότι όλο αυτό συνεπάγεται. Ίσως να το περνούσαμε σε μικρότερο βαθμό και με χαμηλότερες κορώνες…